David Byrne — Everybody’s Coming To My House
Dat de voormalige Talking Heads-frontman David Byrne nog lang niet uitgeteld is, bewees hij met grandioze optredens op Gent Jazz, Rock Werchter en Down The Rabbit Hole, maar ook zijn nieuw werk valt heel goed te pruimen.
De Jeugd Van Tegenwoordig — Torpedo
We kregen dit jaar maar liefst twee nieuwe albums van De Jeugd Van Tegenwoordig. Ze doen het beter dan ooit, met tientallen uitverkochte concerten —in zowel Nederland als België— als gevolg. Een van hun nieuwste pareltjes is het trippy en psychedelische “Torpedo”, inclusief fantastische clip.
Drones Club – All Arise
Hoe klinkt geluk in één nummer? “All Arise” zou zomaar eens heel dichtbij kunnen komen. Een geweldig refrein dat zo groots is dat je hart er van oplicht en fantastische vocals die ondersteund worden door een dansbaar geheel. Geweldige single.
Durand Jones & The Indications — Don’t You Know
Ze zijn nog volop aan het timmeren, maar de sterren lijken Durand Jones & The Indications gunstig te staan. Met “Don’t You Know” geven ze ons alvast een steekkaart van hun sound én een voorproefje voor een tweede plaat die er in maart aankomt. Een throwback naar old school soul, met een heel karakteristieke vocale afwisseling van hoge falset en diepe bariton.
Eels — The Deconstruction
Vier jaar duurde het eer we nieuw materiaal van Eels mochten verwelkomen, maar eerste single “The Deconstruction” van de gelijknamige plaat toonde dat lang wachten loont. De zin ‘I’ll break apart’ gonst al maanden door onze hoofden, net als de iconische strijkpartijen die het nummer kenmerken. Overvloedig en rijkelijk geïnstrumenteerd, en toch ongelofelijk simpel.
ELIZA — Alone & Unafraid
Om de grauwe koude dagen door te komen, hebben we de ultieme oplossing: een zwoel, vrolijk en aanstekelijk r&b-nummer met een catchy refrein. Meer overtuigende woorden nodig? Ex Eliza Doolittle, ELIZA in.
Erthlings — Bridges
Een popdebuut dat in België een klein beetje over het hoofd werd gezien. Erthlings klinkt als Warpaint, maar doet het net iets elektronischer en aanstekelijker. Net daardoor zouden ze het wel eens heel ver kunnen schoppen. Luister maar naar “Bridges”.
Evergreen — Comme si
We Were Evergreen, drie Fransen met een liefde voor Engeland en luchtige indiepop, heten tegenwoordig gewoon Evergreen. Kort maar krachtig. Nieuwe plaat Overseas staat bol van de interessante popsongs en het uitermate catchy “Comme si”, waarin ze zich aan hun moedertaal wagen, is een vroeg hoogtepunt.
Fidlar — Can’t You See
Om verschillende redenen staat “Can’t You See” bij ons op repeat. Van meet af aan is het duidelijk dat het een easygoing, groovy nummer is met daarbovenop verslavende zanglijnen die blijven hangen en een leuke tekst hebben. Ook is er ruimte voor een pianosolo, wat aantoont dat FIDLAR een frisse vernieuwing niet schuwt. ‘That was so last week, now I need a new thing,’ wordt gezongen, maar “Can’t You See” mag van ons nog ettelijke weken meedraaien.
God Is an Astronaut – Epitaph
Van een sombere pianomelodie over bulderende post-metal naar een melancholische maar ergens hoopvolle climax. “Epitaph” staat voor een bijna zeven minuten durende uitbarsting van tegenstrijdige en opgekropte emoties rond pijn en verlies. Kippenvel.
GØGGS — Pre Strike Sweep
Het langste nummer ooit van GØGGS ooit en meteen ook één van de boeiendste. Er gebeurt heel wat in, maar op zich is het nog steeds pur sang hardcorepunk. Waar is die moshpit?
Goss — These Days. I Don’t Know
Dit jaar ontdekten we Goss tijdens het voorprogramma van SOHN. De indie-elektroartiest wist ons meteen te overtuigen en deed dat vooral met zijn debuutsingle. Straffe elektro in een indiejasje, leuk toch? Onderstaande muziekvideo is wel net dat tikkeltje minder interessant dan het nummer zelf.
Grace Carter – Why Her Not Me
Mag het ook eens wat dramatischer zijn? Natuurlijk, want als dat even stijlvol klinkt als bij de Britse zangeres Grace Carter, juichen we dat meer dan toe. Met “Why Her Not Me” zette Carter de afgelopen maanden haar veroveringstocht in gang en zorgt ze dankzij het soulvol popnummer voor kippenvel. Lichtjes dramatisch, maar ook uiterst effectief.
Graveyard — Please Don’t
Hardrock van de bovenste plank met een heerlijke riff die het nummer draagt. Graveyard heeft niet alleen een lugubere bandnaam, ze klinken ook zo.
Haley Heynderickx — Untitled God Song
Haley Heynderickx is dankzij het uitstekende I Need To Start A Garden één van de folkrevelaties van het afgelopen jaar. Op “Untitled God Song” beeldt ze zich in hoe God er zou uitzien moest ze als vrouw geportretteerd worden en dat doet ze met dromerige folk en kronkelige gitaren om stil van te worden.
half•alive — still feel
Het trio half•alive uit Californië bestaat nog maar een jaar, maar ze hebben meteen al een pareltje te pakken. “still feel” ligt qua sound ergens tussen “Shofukan” van Snarky Puppy en het nieuwe werk van Foster the People; het is een uiterst funky popsong waarop je niet kan stilzitten.
Hockey Dad — Danny
Hockey Dad produceert voornamelijk een geluid dat naar surfrock neigt, maar de Australiërs nemen voor single “Danny” even gas terug. Muzikaal heeft de song niet al te veel om het lijf, maar het moet het vooral van z’n meezingbaarheid en rauwheid hebben. Pas op: niet aangeraden voor mensen met een oorwurm-allergie.
HONNE ft. Tom Misch — Me & You
Vrolijke en catchy deuntjes met een instant glimlach als resultaat, dat is waar HONNE een kanjer in is en wat ook met glans wordt afgeleverd in “Me & You”. De onmiskenbare bijdrage van Tom Misch aan dit nummer zorgt ervoor dat je de melodie nog dagenlang zal neuriën. Een levendige en meer dan geslaagde samenwerking!
Hop Along — Prior Things
Het verhalende “Prior Things” van de emo-folk-rock band Hop Along is enerzijds diepgravend en emotioneel geladen, anderzijds bezit het nog een zekere lichtvoetigheid en klinkt het enigszins fleurig. Het blijkt een geslaagde combinatie. Niet alleen de scheurende stem van zangeres Frances Quinland maakt indruk, ook de catchy zanglijnen en de krachtige, strakke instrumentatie maken van “Prior Things” een van de beste nummers van het jaar.
Hozier ft. Mavis Staples — Nina Cried Power
Er was dit jaar de terugkeer van Hozier en met “Nina Cried Power” kwam hij krachtiger terug dan ooit. Een geweldige soultrack die dankzij Mavis Staples ongekende hoogtes weet te bereiken. Gospel en Hozier blijken een gouden match.
(Lees verder op de volgende pagina!)
