Uitgelicht

33 leuke ep’s uit 2018

Ep’s zijn voor een band vaak een voorbode voor wat nog komen zal. Meestal bewijzen ze met deze korte cd’s dat ze talent bezitten en willen ze dat al eens bewijzen aan de hand van enkele songs. Toch blijven ep’s heel vaak onderbelicht, aan ons dus om 33 ep’s uit 2018 eens in de kijker te zetten. Allemaal in een willekeurige volgorde, maar allemaal even sterk op zijn eigen manier. Sommigen zien wij volgend jaar zelfs helemaal doorbreken, als dat niet mooi is!

Julien Baker, Phoebe Bridgers & Lucy Dacus — boygenius

Wanneer Phoebe Bridgers, Julien Baker en Lucy Dacus de handen in elkaar slaan om samen een ep te maken, kan dat niet anders dan meesterlijk uitpakken. Hoewel elk nummer telkens duidelijk een stempel draagt van één van de dames, klinkt boygenius toch verassend samenhangend. Het harde gitaargeweld komt van Lucy Dacus (“Bite The Hand” en “Salt In The Wound”), de melancholische dreamfolk (“Me & My Dog” en “Ketchum, ID”) schrijven we Phoebe Bridgers toe en de dramatische en meeslepende nummers (“Souvenir” en “Stay Down”) zijn dan weer vintage Julien Baker. In amper twintig minuutjes overompelen de jongedames ons met hun vereende krachten. Na de ep en de tour wordt het misschien ook tijd voor een lp?

MorMor — Heaven’s Only Wishful

Dit jaar kwam MorMor af me zijn tweede debuut ep, een tweede want met de eerste leek hij niet helemaal tevreden en zo smeet hij alles van zijn Spotify voor een hergeboorte. En zo kwam er Heaven’s Only Wishful, een plaat waar de Toronto artiest zonder vrees durft te experimenteren mixen van genres en technieken. De absolute topper van de plaat is het gelijknamige openingsnummer, waar hij moeiteloos ijle synths combineert met warme gitaren. Zijn stem wordt groots ingezet om de emotie van de lyrics over te brengen en zo switcht hij de hele plaat door tussen falsetto stemmen en rauwe gezangen. De gedetailleerde productie toont dan ook dat MorMor deze keer helemaal klaar is om de muziekwereld te betreden en dat kon hij niet beter dan met deze ep.

Mooneye — Mooneye

Mooneye trekt, gewapend met hun eerste EP, op veroveringstocht doorheen de Belgische contreien. De band rond Zwevegemnaar en zanger Michel Libberecht brengt op hun EP – in contradictie met hun opmars – ontwapenende nummers die veelbelovende toekomstperspectieven bieden. Duistere hoekjes worden opgelicht door de warme stem van Libberecht die ons nietsvermoedend om de hoek opwacht, en gedragen door een brede waaier aan muziekgenres toezingt. Het geheel omvat makkelijk toegankelijke en verteerbare nummers met een poppy insteek. Mooneye is een band die alvast een vredelievende staatszendergreep aan het bekokstoven is.

Phoxjaw — Goodbye Dinosaur…

Begin november maakten we voor het eerst kennis met de Britse nieuwkomers Phoxjaw en dat ze een blijvende indruk hebben nagelaten, is een understatement. Met hun debuut Goodbye Dinosaur… losten ze zomaar even de spectaculairste ep van het jaar die op alle vlakken weet te overtuigen. De mix van verschillende harde genres zoals grunge en metal tot één verfrissende sound komt hard aan en toont wat voor capaciteiten in het Bristolse Phoxjaw schuilt. Het drietal staat misschien nog aan het begin van een veelbelovende carrière, maar met Goodbye Dinosaur… hebben ze alvast de beste visitekaart van 2018 gelost!

Peggy Gou — Once

Peggy Gou maakte dit jaar met haar ep Once een grote doorbraak in de housewereld, maar ook een stukje daarbuiten. Niet iedereen staat meteen te springen voor deep house, maar de muziek die de Zuid-Koreaanse/Berlijnse producer maakt, klinkt verrassend toegankelijk. Zo werd “It Makes You Forget (Itgehane)” relatief bekend dankzij een verfrissende combinatie van wankelende baslijnen, strakke percussie, loungy keyboards en catchy Koreaanse vocals. Maar ook de rest van de ep kent een exotisch en opzwepend geluid en is dusdanig dik de moeite. Peggy Gou brengt de nodige creativiteit, eigenzinnigheid en vernieuwing waardoor het genre ook anno 2018 fris en aantrekkelijk blijft.

Jaguar Jaguar — Montjoi

Jaguar Jaguar is een band van eigen bodem die nog niet zo lang geleden gevormd is. De band bestaat uit vijf jonge gasten die je kan kennen van Lohaus, Soldier’s Heart of de band achter Tamino. Afgelopen zomer trokken de vijf jongens naar Spanje om daar meteen een ep te maken. Op Montjoi hoor je Spanje, figuurlijk en ook letterlijk aan het begin van “Kind”. De ep opent met “So Long” en dat nummer kreeg al redelijk wat aandacht op de radio. Straf voor een band die nog in zijn kinderschoenen staat! Met vier nummers weten ze ons te overtuigen en spelen ze volgend jaar in een uitverkochte AB Club. Wij zagen Jaguar Jaguar eerder dit jaar spelen in de Charlatan en we verzekeren u dat ze live ook de moeite zijn.

Gus Dapperton — You Think You’re a Comic!

Er is niemand in het indielandschap die de hipster aesthetic zo goed begeestert als Gus Dapperton. Met zijn creatieve videoclips en excentrieke looks is hij de indie-revelatie van 2018, maar natuurlijk heeft de muziek daar ook veel mee te maken. You Think You’re a Comic! bevat Gus’ beste werk: met catchy en dansbare jangle pop (“Prune, You Talk Funny” en “Amadelle With Love”) en tedere ballads (“I Have Lost My Pearls) toont het indie-wonder dat hij veelzijdig uit de hoek kan komen. Onlangs bewees Gus op “World Class Cinema” dat hij nog heel wat in zijn mars heeft, na twee ep’s wordt het ook wel tijd dat hij met een langer project in de vorm van een album afkomt.

Stella Donnelly — Thrush Metal

‘De Australische Jeff Buckley’, zo noemde Lindsey Jordan van Snail Mail haar vorige maand op Sonic City. Stella Donnelly bracht dit jaar haar debuut-ep Trush Metal uit en de vergelijking gaat best op. De meeste indruk maakt ze namelijk met haar indrukwekkende stem en zangstijl, maar ook de nummers mogen er meer dan wezen. Binnen de categorie ‘meisje met gitaar’ klinken die namelijk erg verfrissend, bevlogen en verbeten (dat laatste vooral op single “Mechanical Bull”). Met een andere single “Boys Will be Boys” wordt seksueel geweld tegen vrouwen aangeklaagd. Met uitzondering van de albumhoes is Trush Metal op elk vlak een voltreffer.

Westerman — Ark

De laatste jaren ontging de opkomende Londonse singer-songwriter een kleine muzikale metarmorfose en dat lijkt zich nu te renderen. Ondanks een writer’s block wist Westerman een straffe ep uit te brengen met Ark, die hij ook tijdens een indrukwekkende passage in Trefpunt te Gent kwam voorstellen eind oktober. De sfeer van de ep valt het best te omschrijven als dromerig, maar tegelijk ook heel puur met de nodige dosis melancholie. Hopelijk is de writer’s block overwonnen en krijgen we binnenkort nog meer muziek van de Brit.

(Ontdek de volgende ep’s op de volgende pagina)

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
FeaturesWedstrijden

Win tickets voor Mooneye, Say She She, Francis Of Delirium, Picture Parlour en Hotline TNT in Cactus Muziekcentrum

Het concertseizoen van 2024 is inmiddels al op volle gang. Om dat nog eens extra te onderstrepen mogen we van Cactus Muziekcentrum…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single The Marías - "Run Your Mouth"

Je zou het misschien niet zeggen bij het zien van de naam ‘The Marías’, maar de band heeft weldegelijk haar thuisbasis in…
InstagramLiveRecensies

YONAKA @ Ancienne Belgique (AB Club): Plezant lederen jasje

Zwarte T-shirts en getatoeëerde armen ten top gisterenavond op de bovenverdieping van de Ancienne Belgique, want YONAKA zakte voor het eerst sinds…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.