The Tallest Man On Earth — When the Bird Sees the Solid Ground
Zijn laatste wapenfeit dateerde ondertussen al van 2015 (Dark Bird Is Home) maar ondertussen heeft Kristian Matsson, beter bekend als The Tallest Man on Earth, niet stilgezeten. Een webreeks op YouTube (‘The Light In Demo’s’) effende het pad naar deze nieuwe ep die hij op quasi dezelfde wijze naar buiten bracht. Een nummer per maand, met een bijhorende livevideo die hij zelf filmde, monteerde en op YouTube zwierde. Die DIY-aanpak werkte, want na tournees met een full band keerde Matsson terug naar de essentie van zijn project. Eenzame gitaarnummers met poëtische teksten, ingewikkeld maar melodieus gitaarspel en subtiele arrangementen. Ook al lijkt het als een tussendoortje, When The Bird Sees The Solid behoort met “An Ocean”, “Somewhere In The Mountains, Somewhere In New York” en “Then I Won’t Sing No More” alvast tot zijn allerbeste werk.
Yonaka — Creature
Dat gitaarmuziek al betere tijden heeft doorstaan, is geen geheim, maar desondanks staat er met Yonaka alweer een band klaar die het wel heel ver zou kunnen schoppen. De band rond frontdame Theresa Jarvis mocht dit jaar opdraven op Pukkelpop en speelde ook in het voorprogramma van Bring Me The Horizon. Ook brachten ze heel wat muziek uit met een tweetal ep’s, waarmee ze heel wat indruk wisten te maken. Vooral Creature kon ons bekoren met zijn springerige en moderne rockmuziek die hen wel groot zou kunnen maken. De toekomst lacht Yonaka in ieder geval toe en met een debuutplaat op komst zien we het voor hen groots.
Yumi Zouma — EP III
De indiepop van Yumi Zouma kan op momenten zeemzoet klinken, maar is bovenal genadeloos aanstekelijk. De releases van de Nieuw-Zeelandse groep zijn consistent goed en hun derde ep is daar geen uitzondering op. Hun popsongs klinken nog steeds heel verfijnd en gepolijst, maar wel met de nodige zwoelheid en punch. Een grensverleggende ep is de derde van Yumi Zouma niet, maar wat het doet, doet het briljant: het leveren van zorgeloze pop om bij weg te dromen.
Pitou — I Fall Asleep So Fast
Op I Fall Asleep So Fast neemt Pitou ons mee naar een wereld waar engelen echt bestaan. Deze Nederlandse zangeres is er namelijk ook eentje. Met haar muziek wiegt ze ons gedurende zeven nummers in slaap. In tegenstelling tot haar vorige ep, heeft ze deze keer een full band als begeleiding. Deze weten als geen anders haar warmte te versterken en haar breekbaarheid te benadrukken. Nochtans heeft ze die niet nodig om te schitteren, met haar stem alleen al weet ze iedereen te raken.
Dvtch Norris — I’m Sad; I Wanna Make It
De Ekerse rapper DVTCH Norris timmert al een tijdje aan zijn weg, maar het duurde even voor we van hem een eerste ep’tje kregen. Het resultaat mag zich desalniettemin laten horen met het sublieme I’m Sad, I Wanna Make It. De zes nummers zorgen voor een geslaagd evenwicht tussen extase (“Toothpick” en “SickOfAllThisShit”) en chille vibes (“Sleepless for Days”) die een aardige inkijk geven in het al dan niet simpele verleden van DVTCH. Als DVTCH nog een tikkeltje productiever wordt, dan zien we het groots voor hem, want met I’m Sad, I Wanna Make It bewees hij nog maar eens zijn plek in de Belgische hiphopscene.
boy pablo — Soy Pablo
De Noorse internetsensatie Boy Pablo deed het goed dit jaar. Met uitverkochte shows rond de hele wereld toont hij aan dat het singer-songwritergenre weer helemaal in is. Op Soy Pablo zorgt de Noorse tiener voor een verbluffende mix tussen vrolijke gitaardeuntjes en minder vrolijke teksten. Ook de dromerigheid bij heel wat van zijn nummers ligt hoog, onder andere dankzij enkele aangename synths in combinatie met Boy Pablo’s zachte stem. En hoewel de meeste nummers redelijk kort van duur zijn, zo is “wtf” al gedaan na een minuut en twaalf seconden, krijg je toch op het einde van de ep een voldaan gevoel door een kanjer van een nummer, namelijk “tkm”. Beter kon hij zijn tweede ep niet afsluiten.
DROELOE — The Choices We Face
De ep van DROELOE is er zeker één om te onthouden. Hun experimentele sound is in combinatie met hun sterke visuals een lichtpuntje in een al maar eentoniger klinkend muzieklandschap. Het duo brengt een combinatie van future bass en trap waarbij ze kwistig omgaan met catchy melodieën en snedige percussielijnen. In tegenstelling tot veel producers slaagt het Nederlands duo er zowaar in om elektronische muziek met karakter te brengen. “The Choices We Face” voelt namelijk niet aan als een samenraapsel van singles, maar is een verhaal dat blijft boeien. Deze ep doet dan ook hopen naar een opvolger die er hopelijk in 2019 komt.
Ayelle — Slow Clap
De Zweeds-Iranese Ayelle is geen onbekende meer voor fans van Sevdaliza en Kelela. Ayelle maakt sinds 2016 bitterzoete, sensuele nummers met een stevige downtempobasis. Dit jaar bracht ze naast een hele resem nieuwe nummers ook het krachtige Slow Clap uit. Vijftien minuten lang word je ondergedompeld in een meeslepende elektro-r&bwereld. Liefde is het grote onderwerp van deze ep, dat resulteerde in een flinke portie late night music bij kaarslicht. Ayelle klaagt het fenomeen van de ‘fuckboy’ aan, maar vraagt daarboven ook om zelfreflectie.
Lauren Auder — Who Carry’s You
Lauren Auder is de genderfluïde man die je zeker moet checken als je van melancholische, dramatische en lang gerekte nummers houdt. Eerder dit jaar bracht de Brit zijn eerste ep uit en daarmee stond hij in het voorprogramma van Christine And The Queens in onder andere Vorst Nationaal. Met lange nummers en een diepe stem weet Lauren Auder ons te boeien met theatrale barokinstrumentatie (denk aan violen en orgels) die dan weer in evenwicht wordt gebracht met een trage industriële productie. In de gaten houden is de boodschap.
Lagüna — Lagüna
De debuut-ep van Lagüna, kon hoegenaamd niet ontbreken in onze jaarlijst. Wat een pareltje is het toch. Huilende en flukse gitaren, drums met stalen kloten,… In vier tracks tijd maakt de band een verpulverende indruk. Een plaatje boordevol dynamiek, waarbij de stem van Elsermans steeds de GPS-coordinaten van het hart van de storm bevat. Ze werden tweede in Humo’s Rock Rally en maakten dit jaar dus ook indruk met hun ep, benieuwd wat 2019 zal geven voor Lagüna.
Charlotte Day Wilson — Stone Woman
Voor iedereen die van indie r&b houdt, is Stone Woman een echte must. Charlotte Day Wilson groeide op met piano, gitaar en saxofoon en had hiernaast een enorme voorliefde voor jazz, folk en blues. Deze elementen spelen dan ook een rol in de muziek die ze vandaag de dag maakt. Charlotte maakte een steengoede ep waarin ze voorgaande genres mixte met r&b, indie en elektro. Melancholie overheerst waardoor je van begin tot eind wordt meegenomen in een zeemzoete droom.
Esinam — Esinam
Esinam bracht haar titelloze debuut-ep dit jaar uit. De Brusselse jazzy elektroartieste met Ghanese roots kreeg enorm veel lof voor dit intercultureel staaltje elektronische muziek. Door gebruik van klassieke instrumenten zoals piano en dwarsfluit creëerde de artieste een uniek exotisch muziekgenre waarin haar Afrikaanse roots duidelijk hoorbaar zijn. Esinam is een uniek exemplaar in de Belgische muziekwereld: jazz en elektro werden nog nooit eerder op zo’n originele manier samengebracht.
(Ontdek de volgende ep’s op de volgende pagina)
