Vijftig albums selecteren met het team van Dansende Beren, het was geen makkelijk werk! Na vele gevechten, luid gebrul en veel verspilde honing zijn we tot een algemene consensus gekomen. Vijftig albums die ons jaar kleurden, elk op hun eigen manier. Het gaat van alternatieve electro over vettige gitaren tot gevoelige muziekjes. Onze Belgen kregen al een aparte lijst, en nu krijg je van ons ook de internationale versie. Bij elk album staat een klein woordje uitleg over waarom het verdient om in onze top 50 te staan. Alles heeft zijn plaats en hierdoor zijn we ook trots om onze lijst aan jullie voor te stellen.
50. Post Animal — When I Think of You In a Castle
Post Animal heeft met Joe Keery, ofte Steve uit Stranger Things, een figuur aan boord die hen meteen wat aandacht opleverde, en niet geheel onterecht. De band bracht dit jaar met When I Think of You In a Castle hun tweede, beresterke langspeler uit. Een muzikale mengelmoes werd het, van powerpop tot furieuze rock, en van fuzzy garage tot lo-fi psychedelia. Dit album beschrijven als een avontuur lijkt een understatement, en hoewel we het destijds slechts vermeldden in een Beirekortje, zijn er redenen te meer waarom When I Think of You In a Castle thuishoort in deze top 50. Het album is een groeier, zo eentje dat beter en beter wordt naarmate je er meer naar luistert. ‘Zet me nog een keertje op’, schreeuwt het vanuit de platenkast. En dat doe je met plezier, want elke luisterbeurt staat garant voor een nieuwe ontdekking.
49. Let’s Eat Grandma — I’m All Ears
De twee dames van Let’s Eat Grandma zijn nog erg jong, maar bewezen met hun tweede plaat dat ze weten wat ze willen. Vol enthousiasme en met heel wat muzikaal talent brachten ze een plaat uit die eigenwijs klinkt, maar ook dansbaar en bij momenten poppy is. De kunde waarmee het album werd gemaakt, garandeert het ruwe kantje dat het duo uniek en fris maakt. Ook de productie van SOPHIE zorgt telkens voor verrassende composities, en vooral op afsluiter “Donnie Darko” weet de band ons helemaal van onze sokken te blazen. De opgewekte plaat doet het ook live geweldig goed; dat bewezen ze onlangs nog in de AB als voorprogramma van Chvrches, al konden we die avond even goed van een double bill spreken.
48. Albert Hammond Jr. — Francis Trouble
Albert Hammond Jr. is bij het grote publiek vooral bekend als de gitarist van The Strokes, maar doet het daarnaast ook al twaalf jaar op z’n eentje. Dit jaar bracht hij zo Francis Trouble uit, zijn vierde langspeler inmiddels. Het album staat, naar goede gewoonte, bol van de catchy riffs die minder vettig klinken dan bij The Strokes. Single “Far Away Truths” schreeuwt om airplay en een liveperformance, maar ook de rest van het album is een ode aan de gitaar en de (indie)rock. Dit jaar mocht Hammond Jr. The Barn opwarmen op de laatste dag van Rock Werchter, en wij waren zeer te spreken over die set. Een dikke aanrader voor al wie van The Strokes, indie en catchy riffs houdt.
47. Rosalía — El mal querer
El mal querer van de Spaanse zangeres Rosalía heeft zijn plek binnen de top 50 albums van 2018 dubbel en dik verdiend. Het elf hoofdstukken tellende album is veel meer dan enkel muziek; het bevat een verhaal dat je voelt, zonder de taal te verstaan. Rosalía’s tweede album is een conceptalbum geworden, een dat zo sterk in elkaar zit dat je er kippenvel van krijgt. El mal querer is nog maar eens het bewijs dat de Spaanse muziekindustrie veruit meer is dan enkel platte latin pop.
46. Sons of Kemet — Your Queen Is a Reptile
De Londense jazzscene is nog steeds springlevend. Deze wereld kent veel talent, maar de naam die het meest terugkomt is toch wel die van Shabaka Hutchings. De voorbije jaren blies hij vriend en vijand omver met projecten als Shabaka and the Ancestors en The Comet Is Coming, maar zijn belangrijkste project blijft Sons of Kemet. Die laatste formatie leverde dan ook dit jaar weer een uitstekend album op met Your Queen Is a Reptile. Het is een plaat geworden die kookt van energie. Niet alleen vanwege de kolkende blazers en opzwepende ritmes, maar ook door de expliciete politieke boodschap: de Britse monarchie is er een die zich afkeert van zwarte immigranten. Shabaka’s antwoord? Negen vurige composities die een ode zijn aan invloedrijke zwarte vrouwen in de geschiedenis.
45. Interpol — Marauder
Interpol staat er eindelijk terug met een nieuw album Marauder, en dat was nodig. Dit is ondertussen al hun zesde plaat; een verademing, maar Interpol kwam van ver. Met hun nieuwste plaat toont de groep weer zijn ware gelaat, een donker en sterk gelaat. De New Yorkers laten zien dat ze lang niet versleten zijn. Het spelplezier is er duidelijk weer—dat zagen we in Vorst Nationaal—en ook nieuwe invalshoeken maken van de plaat eentje om rekening mee te houden. Paul Banks en de zijnen presenteren met Marauder ons een gedurfd en eerlijk album, iets wat wij als beren lusten als verse honing.
44. Young Fathers — Cocoa Sugar
Ook al doet de kitscherige album hoes het slechtste vermoeden, Cocoa Sugar is allesbehalve smaak- en gevoelloos. Meer zelfs, de mannen uit Edinburgh weten op hun derde plaat perfect de balans te vinden tussen zalven en slaan, tussen manie en branie. Van dreigende opener “See How” over poppy single “In My View” en de gospel van “Lord” sleurt Young Fathers ons doorheen hun album. Elk nummer druipt van de inventieve teksten, hooks en ideeën, waardoor de spanningsboog nooit verslapt en die 36 minuten voorbij zijn in een flits. De o zo vaak mindere tweede albumhelft springt hier vlot over diezelfde hoge lat. Toen Cocoa Sugar landde gaven wij aanvankelijk drieënhalf sterren, maar speld daar ondertussen maar een volledige ster bij. “Border Girl”, “Holy Ghost” en “Toy” doen de plaat bij iedere luisterbeurt meer glimmen.
43. Superorganism — Superorganism
Het zooitje ongeregeld genaamd Superorganism loste dit jaar eindelijk dat debuutalbum, dat zich vooral kenmerkte door een interessante sfeer die vol stond met samples en vreemde geluidjes. De verwachtingen waren bijzonder hoog, en Superorganism loste ze voor een groot deel in. Het album staat 33 minuten garant voor verrassende bliepjes en blopjes en uitbundige uitspattingen. Vreemde taferelen gebracht op een verbluffende manier, Superorganism speelt altijd in op verwondering. Net daarom neuriën we nog vaak mee met het merkwaardige “Something For Your M.I.N.D.” en het luchthartige “Everybody Wants To Be Famous”; deze singles alleen al geven deze vreemde band het recht op plaats 43.
42. Against All Logic (Nicolas Jaar) — 2012-2017
Op Nicolas Jaar valt geen etiket te plakken. Onder zijn eigen naam maakt hij collage-achtige elektronische composities, en onder Darkside vervaardigt hij samen met multi-instrumentalist Dave Harrington psychedelische elektro. Jaar slaat alle mogelijke elektronische kanten uit in al zijn projecten—van funk over house tot trance—maar toch klinkt hij nergens incoherent of oninteressant. Hetzelfde geldt voor Jaars nieuwste worp, uitgebracht onder zijn mysterieuze zijproject Against All Logic. 2012-2017 is voorspelbaarder dan zijn eerder werk, waar funky samples en galopperende piano’s ingebed worden in typische housemuziek—iets wat “This Old House Is All I Have” onbeschaamd toegeeft. Geen moment klinkt 2012-2017 als een vergeten verzameling tracks die Jaar halsoverkop de wereld instuurde. Het klinkt meer als een aangenaam, familiair platform waar Jaar zich zonder begrenzingen overgeeft aan en experimenteert met dansbare funksamples en traditionele house. Tijdens “Such a Bad Way” onthult Jaar zijn ontwapenende boodschap van het album. Iets voor het midden van de track hoor je een versnelde sample van Kanye West uit Yeezus (2013) die “I am a god” scandeert. Door die sample ondergeschikt te maken aan het grotere geheel, is Jaars boodschap kristalhelder: het maakt niet uit wie je bent, gij zult dansen.
41. Julia Holter — Aviary
Een album dat negentig minuten lang is, een loopje neemt met de gekende structuren en tot stand kwam door een ongeremde experimenteerdrift kan leiden tot twee resultaten: ofwel langdradige ellende, ofwel een wonderbaarlijk wapenfeit. Laat Aviary van Julia Holter nu met volle overtuiging tot die tweede categorie behoren. Op haar nieuwste plaat laat Holter haar creativiteit de vrije loop en realiseert ze haar meest ambitieuze werk tot nu toe. Het beluisteren van Aviary is dan ook verre van een makkelijke muzikale ervaring. Maar geen nood; eenmaal je volledig in haar droomwereld ondergedompeld bent, raas je met de snelheid van een komeet door een ruimte waar klassieke muziek, experimentele synths en freejazz een hecht weefsel vormen. Soms zouden we op geen andere plaats willen zijn.
(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)
