20. Courtney Barnett — Tell Me How You Really Feel
Hoe Courtney Barnett zich voelt na een succesjaar als 2018, hoeft niet veel twijfel. Nadat ze in 2017 met Kurt Vile het duo-album Lotta Sea Lice uitbracht, kwam ze in mei dit jaar met een nieuw solo-album. De Australische laat op Tell Me How You Really Feel haar pure slackerrock vrij spel, waarbij ze creatief omgaat met tempo en de snedigheid van haar teksten dat elan volgen. Met “Hopefulessness”, een overigens zelf verzonnen woord, komt het album op gang. Aanstekelijke nummers als “Nameless, Faceless” en “Crippling Self Doubt and a General Lack of Confidence” laten de gitaar de hoofdrol spelen. Een constante over het hele album, en het maakt het volgens ons een van de beste indierockalbums van 2018. Twee weken na de release speelde Barnett het album integraal in de AB, om daarna bekend te maken dat ze in november Sonic City zou cureren. Barnett liet zich dit jaar niet onopgemerkt voorbij gaan; dat konden we zelfs met toegeknepen ogen zien.
19. Ben Howard — Noonday Dream
Ben Howard kennen de meeste onder ons als die vrolijke singer-songwriter met hits als “Keep Your Head Up” en “The Fear”. Op zijn derde plaat Noonday Dream draait hij die knop helemaal om. Zijn vrolijke indiefolk wordt donkere indierock die af en toe neigt naar post-rock. Als gevolg krijgen we voornamelijk uitgerekte songs te horen waarbij soundscapes en reverb niet weg te denken zijn. “A Boat to an Island on the Wall” en “What the Moon Does” zijn het ideale voorbeeld van wegdromen in een soundscape en zijn alvast niet meer weg te denken uit zijn repertoire.
18. Miles Kane — Coup de Grace
Met Coup de Grace kwam afgelopen zomer de derde plaat van Miles Kane uit. De 32-jarige Brit, die voor het grote publiek vooral bekend is als het ‘Puppet’-maatje van Alex Turner, bewijst met dit glamrockalbum dat hij ook als soloartiest zijn mannetje kan staan. Miles kweelt over de liefde en valt naar goede gewoonte terug op zijn kenmerkende basisingrediënten: strakke gitaarlijnen, rauwe timbres en uptempo beats. Coupe De Grace raast als een Lamborghini door je oren en is bij momenten funky like a monkey. Zonder zijn identiteit te verloochenen, maar met een verfrissende sound, levert Miles een van de betere platen van 2018 af.
17. A$AP Rocky — Testing
De oorwurm “Praise The Lord” was misschien wel één van de grootste hits van dit jaar, maar ook het hele album Testing was een schot in de roos. Op zijn derde langspeler combineert A$AP Rocky keiharde trap met toegankelijke lyrics. Rauwe elektronische beats kleurden dit album, net als Rocky die zich niet inhoudt. Zo is “Buck Shots” een heerlijk trapnummer, en “Kids Turned Out Fine” is een shoutout naar de ouders van Rocky’s fans. De wereld is hard; maak je geen zorgen. In een landschap waar veel muziek inhoudsloos is, is het een verademing als een icoon als A$AP met een boodschap komt. Rakim Mayers is een veelzijdig persoon en op Testing toont hij aan dat zijn muziek dat ook is.
16. MGMT — Little Dark Age
Na vijf jaar stilte was 2018 het jaar van de terugkeer van MGMT. Little Dark Age zit propvol frivole psychedelische synths, en het stylistische goth aspect dat het album typeert, is bijzonder geslaagd. Een nieuwe Oracular Spectacular is deze comeback niet geworden, maar indiefans kregen echter wel een pak meer kwaliteit voorgeschoteld dan vorige worpen van de band te bieden hadden. Nummers “When You Die”, “Hand it Over”, “Little Dark Age” en “She Works Out Too Much” zijn uitmuntende oorwurmen. Ook het luid mee te zingen “Me and Michael” en het ingetogen “When You’re Small” kunnen bekoren. De hele plaat helpt de luisteraar mee op weg naar een visuele trip, kleurrijk en vol gelaagde sferen.
15. Brockhampton — Iridescence
Na de fantastische Saturation-trilogie van vorig jaar, waren we benieuwd welke richting de zelfverklaarde ‘beste boyband sinds One Direction’ in zou gaan. Na heel wat persoonlijke drama’s binnen de groep, waaronder het ongelukkige vertrek van Ameer Vann na geruchten over seksueel wangedrag, komt Brockhampton uit een diep dal met Iridescence. Deze plaat is onconventioneler en de nummers hebben minder hit-potentieel, maar we krijgen wel meer inzicht in de verhalen van de leden. De facto leider Kevin Abstract levert op “WEIGHT” met een verse over zijn geaardheid een van de beste en zeker ook belangrijkste verses van het jaar. Daarnaast schijnen Merlyn Wood en Joba het felst; Joba’s stuk op “J’OUVERT” alleen al is een vermelding waard.
14. Gorillaz — The Now Now
In 2017 brachten de Gorillaz Humanz uit en die plaat stelde de wereld wat teleur. Die teleurstelling maakte de verassing van een nieuw album The Now Now alleen maar groter. Eerste single “Humility” voorspelde veel goeds, en hetzelfde gold voor andere singles; de beste nummers waren al uitgebracht tegen de albumrelease. The Now Now is een mix van pareltjes en melancholische opvullertjes, maar die laatste (kleinere) categorie vergeten we terwijl we naar bijvoorbeeld “Tranz” of het bijna instrumentale “Lake Zurich” luisteren. The Now Now is misschien het beste van de Gorillaz dat we dit decennium al te horen kregen en komt daarom bijna in de top 10 te staan. Damon Albarn en zijn (virtuele) band stonden met The Now Now op Rock Werchter, en daar leefden we in het nu nu (en vergaten we Humanz).
13. twenty one pilots — Trench
De Amerikaanse poprockers Tyler Joseph en Josh Dun brachten ons dit jaar hun tot op heden meest volwassen werk. Trench is een genot voor het oor na het wel erg platte en commerciële Blurryface. Pop, rock, rap en zelfs reggae passeren de revue op dit album. Vooral singles “Jumpsuit”, “My Blood” en “Nico and the Niners” zijn echte pareltjes en zijn dan ook zeker het luisteren waard. “Jumpsuit” werd zelfs genomineerd voor een Grammy in de categorie “Best Rock Song’, meer dan terecht wat ons betreft. Muzikaal en vocaal klopt het plaatje perfect. twenty one pilots heeft zich hiermee duidelijk overtroffen, en een plekje in de top 20 is dan ook dik verdiend!
12. Anderson.Paak — Oxnard
Anderson .Paak aka dolblije funketeer met ‘the best teeth in the game’ weet het sublieme Malibu op te volgen met nog een topalbum van formaat. Oxnard neemt ons mee naar Andersons roots en verwent ons met een mix van hiphop, neo-soul en synthfunk. Het album voelt aan als een roadtrip door de West Coast, en met features als Kendrick Lamar, J. Cole en Q-Tip bewijst Anderson torenhoge ambities te hebben. Maar uiteindelijk is Anderson zelf het hoofdpersonage in dit verhaal, en hij vertolkt die sterrenrol formidabel.
11. Kanye West & Kid Cudi — Kids See Ghosts
Kanye West was de laatste maanden frequent in menige nieuwsfeed te vinden. Een knalroze kapsel, enkele politieke statements die we zo snel mogelijk willen vergeten en gelukkig ook enkele muzikale verrassingen, waaronder Kids See Ghosts. Kinderen zien op tijd en stond misschien wel eens een spook, maar op deze plaat zien wij vooral een puike samenwerking tussen Kid Cudi en Kanye “Yeezy / Ye / Yandhi” West. De twee rappers slaan opnieuw de handen in elkaar en ondernemen een duistere ontdekkingsreis doorheen enkele, eerder duister getinte, uithoeken van hun geest. Het eindresultaat verrast met creatieve uithalen, straffe strofes en oprechte eerlijkheid over eerder persoonlijke thema’s van beide heren. Wij bleven na een eerste luisterbeurt alvast met een gapende mond achter. Net alsof we een spook hadden gezien.
(Ontdek onze top tien op de volgende pagina!)
