Vandaag zakten we nog eens af naar één van België’s meest gezellige concertzalen, om twee van de meest experimentele bands van ons Belgisch landschap te gaan bewonderen. Dat experimenteren mag je trouwens letterlijk nemen, want het werd een avond vol knotsgekke momenten en onverwachte stukken muziek, die het publiek, allebei op hun manier, meer dan ooit in de ban namen.
Als voorprogramma kregen we Belgisch jazztrio MDCIII te zien. Maar na het kijken van deze show was het duidelijk: MDCIII kwam niet als voorprogramma. We kregen twee steengoede shows te zien van twee headliner-waardige groepen. Openen deed de band met het bezwerende “TinniT”. Daarna doken we in bijna een uur vol zwoele saxofoon (en een hele resem andere blaasinstrumenten) en exotische drums, gebracht door wel twee percussionisten. De creativiteit en originaliteit spatte er vanaf; op een bepaald moment zagen we één van de drummers zelfs met een vioolstok zijn drums bestrelen. Het Depot, overigens de perfecte locatie, hing aan hun lippen, en dat was vooral te merken op de intieme momenten, waar het muisstil was. Melancholisch en dansbaar, de twee begrippen die dit mysterieuze trio live het best beschrijven.
https://www.instagram.com/p/BrUt0AMFzWw/
Daarna was het de beurt aan BeraadGeslagen. Het enige wat we ondertussen zeker weten van hun show, is dat ze het podium laten voor wat het is, en spelen op een verhoogje tussen het publiek. Dit schept een heel amicale band tussen band en publiek, mede versterkt door humoristische gesprekjes tussen de twee. Humor was trouwens een rode draad door heel de set, zo las Fulco op een bepaald moment bijvoorbeeld doodleuk voor uit een boek, of zijn fototoestel, dat hij zomaar door het publiek gaf, met als enige commentaar ‘niet jatten he’.
Gelukkig was er ook muziek, en die botste, na een (bewust) langdradige intro, zo wat alle kanten op. Drummer Lander Gyselinck zagen we amper met twee drumstokken in de hand, aangezien hij tijdens het drummen gewoon nog vlotjes synths zat te spelen. Live blonk “Duizeldorp” nog meer dan op plaat uit in z’n duistere, maar dansbare klanken, was “Isabellade” (voor de gelegenheid gezongen door Fuclo en niet WWWater) nog lomer en ontplofte “Deinze” nog harder. Van genres trok het duo zich niet veel aan: op het ene moment leek het wel alsof je in één of andere club stond, op het andere moment kregen we onnavolgbare electro-jazz te zien.
Toch blijft de grootste kwaliteit van het duo de manier waarop ze op elkaar ingespeeld zijn. De opbouw hoe die op plaat was, lieten ze vaak voor wat het was en improviseerden er op los. Vaak zorgde dit voor indrukwekkende muziekstukken, waarbij de interactie tussen de twee er vanaf spatte, maar af en toe had je het gevoel dat je op een uit de hand gelopen repetitie stond. Toch geven we dit duo het voordeel van de twijfel: we beleefden een heerlijke avond vol genre-overschrijdende muziek en een indrukwekkende live set. Beiden Belgische en niet te missen bands!
