Dat het Belgische Starman Records label een oor heeft voor talent, wisten we al. Recent toegevoegd aan hun catalogus: Border Guards van de uit Essen afkomstige Katleen Scheir. Een debuut waarin je naast de folkinsteek en rustieke singer-songwriterambities ook wat zwierige gypsy jazz kan horen.
Samen met een uitgelezen bende topmuzikanten, waaronder gitarist Geert Hellings (Stanton,..) en trompettist Jon Birdsong, nam Scheir de songs op in de Schotense Sputnik Studio. Als vocaliste werkte ze onder meer bij The Golden Glows, een trio dat momenteel als artist-in-residence in de Brusselse AB aan een project werkt rondom Harry Smiths’ The Anthology Of American Folk Music.
Op haar debuut Border Guards benadrukt Scheir bovenal het persoonlijke. In opener “Back To My Isle“ hoor je meteen aangrijpende melancholie en weemoed (’there’s a tear in my eye’), hetgeen nog eens versterkt wordt door sierlijk gypsy vioolspel van Toon Dockx. Op die manier wordt duidelijk dat Scheir veel aandacht heeft voor de inkleuring van haar songmateriaal. In één trek door benadrukt ze dat ze kan rekenen op een bende muzikanten die net als zij heel wat ervaring kunnen voorleggen.
In de titeltrack vinden we onder meer barroom jazzaspiraties terug. Een vleugje Waits qua muzikaal spel, al is het veel zwoelere en meer heldere stemtimbre van Scheir allerminst te vergelijken. Opvallend is ook de ontzettend open en bij uitstek eigen stijl. Zo geeft Scheir onder meer te kennen dat ze nederigheid, eerlijkheid en zachtaardigheid verkiest boven opdringerigheid en zelfgenoegzaamheid. Voor velen erg herkenbaar. Dat openhartige aspect kenmerkt ook ergens dit debuut.
Soms voel je de tristesse die in het songmateriaal schuilt. Typevoorbeeld: het met piano ondersteunde “Here And Now“, waarin Scheir verklankt hoe ze toevlucht zoekt in een wereld zonder prikkels zoals auto’s, files of internet en de focus wil leggen op de ‘state of mind’. Vanuit een ander perspectief beschouwd zou dit wel eens een themasong voor geestelijke gezondheidszorg kunnen zijn. Haar advies: “don’t you forget to practice / or the monkey will be back”.
Elders wordt er ruimte gemaakt voor dromerigheid, zoals met “I Know Your Planet“. Of songs waarmee Scheir haar duivels lijkt te bezweren, zoals “Bump On The Road“. Telkens weer valt op hoe Scheir van haar debuut Border Guards een heel eigen creatie maakt (“Lullaby For Achilles“), met af en toe echo’s van Beth Gibbons (vooral de samenwerking met Rustin Man) of Joni Mitchell die onmiskenbaar een onuitputtelijke inspiratiebron vormt. Dat vind je in songs als “The Green Road“ of “Out Of The Comfort Zone“. Verderop vind je dan weer net iets meer blue notes (het bluesy, wat naar de ruige, weerbarstige, akoestische Neil Young knikkende “That’s Where She Belongs“)
Dat verhult niet dat er ruimte is voor enige detailkritiek. Zo zou je kunnen stellen dat Scheir niet echt voor grote vernieuwing zorgt, al ligt dat ook niet echt in haar intenties. Wel is het haar betrachting om een zo eerlijk en oprecht mogelijke staalkaart van eigen kunnen te bieden, met een gevarieerde mix van blues, folk, jazz en pop. Niet zelden overheerst de nostalgie en de weemoed op dit toffe luisteralbum dat mooi besluit met een ondergaande zon (“The Sun”).
Er volgen nog concerten in Essen (De Oude Pastorij) en Turnhout (Barzoen). Het album wordt uitgebracht via Starman Records. Boekingen via Salmon Bookings.
