LiveRecensies

The War On Drugs @ Sportpaleis: Mooie liedjes duren soms wél lang

© CPU – Chris Stessens

The War On Drugs mocht gisteren voor de vierde keer in amper twee jaar tijd het podium betreden op Belgische bodem. De kleine vraagtekens naast het tot zijn recht komen van zo’n warme en melancholische muziek in een tempel als het Sportpaleis, verdwenen daarbij na de eerste noten reeds als sneeuw voor de zon. Magisch en overweldigend benaderen de gevoelslading van het optreden nog het best. Kunnen we afspreken dat The War On Drugs voortaan op voorschrift te verkrijgen moet kunnen zijn?

Openen mocht Sandy Alex G. Zo groot de zaal, zo klein het stukje podium waarop de Amerikaan zich met zijn band mocht uitleven. We kregen van hen een halfuur lo-fi indierock, waar af en toe wat dreampop en folk mocht insijpelen. De stem van Sandy klonk live wat minder dromerig en zacht dan op plaat, en ook de muziek rolde een stuk energieker over het zich stilaan vullende Sportpaleis. Even werden we opgeschrikt toen dissonante gitaarakkoorden en experimentele ritmes een heuse bocht trokken in de vibe tot daartoe. Met nummers als “Bobby” en “Judge” overheerste gelukkig vooral een dromerige sfeer, wat het reeds aanwezige publiek wel kon appreciëren.

© CPU – Chris Stessens

‘Welcome to our beautiful living room’ sprak frontman Adam Granduciel ons toe met zijn heerlijk vertrouwde stem. De rust en overtuiging die daar van uitging, maakte het Sportpaleis meteen vier keer huiselijker. Al kan dat ook gelegen hebben aan de vliegende start van de Amerikanen. Met het warme “Holding On” was de band meteen op kruissnelheid. Gevestigde waarde “Baby Missiles” baadde in een oranje gloed, en oooh’s en aaaah’s van verrukking stegen op bij het inzetten van het tedere “Pain”. Prachtige aanvulling live was de saxofoon, die nu en dan eens overtuigend om het hoekje kwam loeren. Het leek alsof in elke ingang van de zaal spontaan een haardvuur was beginnen branden, want een warme gloed was vanaf de eerste akkoorden alom present. Was onze living maar zo fijn om in te vertoeven.

Zoals eerder vermeld, was elke lichte vorm van twijfel over de setting overbodig. Een nummer als “Strangest Thing”, uit dat meesterwerk van een laatste album, gaat op plaat heerlijk open. Daar waar het vorig jaar in Vorst Nationaal moeite had om van de grond te komen en los te barsten, gingen de hemelsluizen gisteren wél helemaal open. Het regende echter geen pijpenstelen, maar melancholie en kippenvel. Ook “Nothing To Find” werd met verve en schwung gespeeld, en was muzikaal één van de vele hoogtepunten. The War On Drugs klonk het hele concert lang krachtiger en standvastiger dan ooit tevoren, waarbij toeters en bellen overbodig waren. De muziek staat bij hen steeds centraal, wat interactie en spektakel eigenlijk onnodig maakt.

© CPU – Chris Stessens

Wat uiteraard niet uitsluit dat er wel degelijk interactie is. U zorgde voor uitbundige taferelen bij “Red Eyes”, dat zowel kippenvel (hoe betoverend kan je ‘Wooh’ roepen meneer Granduciel?) als een overwinningsroes kwam leveren. En dan hebben we het nog niet over uw bijdrage aan het live intussen legendarische “Under The Pressure”. De mannen van The War On Drugs zijn meesters in op – en afbouw. Zo getuige ook de langgerekte muur genaamd “ An Ocean In Between The Waves”, meermaals vakkundig opgemetseld en tot de grond gesloopt op een tijdspanne van slechts minuten. Maar nadat “Under The Pressure” halverwege volledig was gaan zitten, met een vervolgens haast onhoudbare spanningsopbouw, was de golf van euforie die door de zaal ging bij het ontploffen van die tijdbom ronduit indrukwekkend. Alsof duizenden harten plots een collectieve sprong van opwinding maakten. Lees: een twaalf minuten durend hoogtepunt.

Onlangs vertelde Granduciel dat zijn 86-jarige vader meenemen op tour een volledig nieuwe dimensie gaf aan zijn leven. Dat moet voor zijn vader minstens evenveel het geval zijn, als je bijna dagelijks naar ongelofelijk beklijvende songs als “Eyes To The Wind” mag luisteren. En hoe mooi was “In Reverse”? Wonderbaarlijk hoe een nummer zowel hartverscheurend als hartverwarmend kan zijn. Als er iets is dat Granduciel als de beste kan, dan is het wel verdriet, pijn en lijden vertalen in songs waar melancholie, troost en emotie in dikke druppels van druipen. Zo stond hij ook het hele concert te spelen. Over zijn gitaar gebogen, pijnlijke grimas en ogen vaak gesloten, alsof hij gekweld en geteisterd al zijn demonen van zich af aan het spelen was.

© CPU – Chris Stessens

Als we je vertellen dat “Thinking Of A Place” daarna ook nog moest komen in de bis, was de race al helemaal gelopen. Een kwartier lang zat de hele zaal op het puntje van zijn stoel. Enig mooi ook hoe met een sobere belichting de gevoelslading van het nummer toch zo ongelofelijk versterkt kon worden. Eenvoudige kleuren, en witte spots die tergend langzaam over het publiek gleden. Alsof iedereen het verdiende om even persoonlijk toegezongen te worden. Ook de golvende spots tijdens “Ocean Between The Waves” verdienen dat compliment. Dat Granduciel zijn gitaar finaal stuksloeg bij afsluiter “Come To The City” was uiterst onverwacht. Maar ach, willen we niet allemaal eens af en toe onze frustraties kwijt? De frontman stampte ze alvast diep in de Antwerpse grond.

The War On Drugs hield ons bijna twee uur lang vast in een wereld waar hartverwarmende schoonheid en uiteenlopende emotie eerder regel dan uitzondering waren, en met blinkende ogen konden we de zaal verlaten. Wat ons betreft hoefde het nooit te eindigen, want het besef van tijd waren we toch kwijt in de wonderbaarlijke roes die Granduciel en co ons bezorgden. Nú al is het uitkijken naar een volgende passage van de Amerikanen. En tot dan met ons voorschrift apotheek na apotheek afschuimen en voorraden gaan opkopen om die wachttijd te overbruggen.

Setlist:

Holding On
Baby Missiles
Pain
An Ocean In Between The Waves
Strangest Thing
Nothing To Find
Brothers
Eyes To The Wind
Red Eyes
In Reverse
Under The Pressure
In Chains

Bis:

Thinking Of A Place
Come To The City

Related posts
InstagramLiveRecensies

Editors @ Sportpaleis: Sluipt de sleur in het droomhuwelijk?

Editors en België, een geslaagd huwelijk dat al meermaals werd beklonken op de Belgische festivalweides. Wie vorig jaar tevergeefs voor de gesloten…
LiveRecensies

Niall Horan @ Sportpaleis: Vloedgolf aan gesmolten tienerharten

Boybands staan bekend als ware wereldsterfabrieken. Take That bracht ons Robbie Williams, *NSYNC had Justin Timberlake en Ricky Martin zette zijn eerste…
LiveRecensies

Rampage 2024 (Dag 1): Vijftien kaarsen, blazen maar!

Na het Total Takeover-experiment vorig jaar, waarbij drum-‘n-bass- en dubstepfestival Rampage naast het Sportpaleis zowat elke club in Antwerpen voor een nacht…

1 Comment

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.