LiveRecensies

Stick To Your Guns @ Trix: Alles kapot voor de vrede met jezelf

©CPU – Chris Stessens

Stick To Your Guns is de afgelopen jaren op z’n zachtst gezegd zeer aanwezig in de hardcore- en metalcorescene. De band ontsproot in 2003 uit de vruchtbare aarde van Orange County (Californië), en weet sindsdien van geen ophouden. Vooral tijdens dit decennium is het opvallend met welke frequentie de heren nieuwe albums, ep’s en tours aankondigen. Over het niveau van die albums viel vaak het een en het ander te zeggen, maar daar had de live reputatie van de band nooit onder te lijden. Zanger Jesse Barnett belichaamt als het ware hardcore, door zijn energieke screams en politiek doorspekte speeches, waarin hij zichzelf al eens kan verliezen tijdens een optreden. Voor de tweede keer dit jaar betrad de band Belgische bodem, en die gelegenheid konden we niet laten voorbijgaan.

Opener van de avond was Employed To Serve, een opvallende Britse band met een frontvrouw die screamt. Opvallend hoeft daarom niets positiefs te betekenen, en dat was ook gisteravond niet het geval. Een rake breakdown moet de kers op de taart van een nummer zijn, en wanneer je vijf kersen per nummer aanbrengt gaat de taart al snel vreemd smaken. De sound die Employed To Serve brengt is niet toegankelijk, door de vele tempowissels, maar als je de nummers verder uitspit valt er ook bitter weinig meer over te vertellen. Een muur van grommende gitaren waar een fijn rifje overheen gespeeld wordt, is en blijft een muur van grommende gitaren, waarop het fijnere werk gewoon verdwaalt. Veel geluid, maar weinig muziek dus.

Waar Employed To Serve zwaar op buisde, is net waar Counterparts goed in is: een nummer perfect weten op te bouwen en de elementen inpassen waar ze horen. Counterparts is een niet al te hapklare metalcoreband, in die zin dat de nummers zeer technisch, maar muzikaal zijn, en catchy elementen bevatten zonder waa-oohs of lege, makkelijk te onthouden quotes te gebruiken. Volgens ons kun je de band ongeveer tussen August Burns Red en The Ghost Inside situeren. Geen gemakkelijke klus dus om live tot je recht te komen, maar moeilijk gaat ook. En hoe… De Canadezen speelden als een geoliede machine, en ook de stembanden van zanger Brendan Murphy leken vakkundig met het goedje ingesmeerd. Resultaat was een zeer strakke set met tempowissels die door de muzikanten verteerd werden als een beschuit op een lege maag, en dat kon het al talrijk opgekomen publiek best pruimen.

Dat publiek kwam natuurlijk voornamelijk voor de levende legendes uit Orange County. Stick To Your Guns kwam op en had welgeteld anderhalve seconde nodig om de aardig gevulde Trix op z’n grondvesten te doen daveren. “What Choice Did You Give Us” is uiteraard een uitstekende opener, met z’n indringende gitaar en meebrulbare intro. Even verder in het nummer geeft de band het publiek de tijd om de pit te openen, ‘WHAT CHOICE?!’ te roepen en vervolgens met de nodige bravoure deze vrijgekomen ruimte weer op te vullen. Laat dat nu net zijn wat ze in Trix volledig hadden begrepen. Resultaat waren honderden kopjes die heen en weer stuiterden, en daar maar mee ophielden wanneer het licht terug aan ging.

Het was opvallend om te merken dat de set ongewoon snel vorderde, en dat het een nummer of tien duurde voor Barnett zijn cursus wijsbegeerte begon te citeren. Het meest memorabele moment tijdens deze stroomversnelling moet “Such Pain” zijn geweest. ‘My only enemy is me’ leek wel uit de kelen van tienduizenden fans te komen, en deed ons inzien waarom het zo fantastisch is om een band als Stick To Your Guns in een zaal te komen bezichtigen. Opnieuw gingen talloze hoofden en lichamen de lucht in, en dat konden Jesse en zijn bandleden wel smaken. De symbiose tussen publiek en band werd na “Such Pain” helemaal ontwikkeld, en zowel Trix als de band deed hun stinkende best om elkaar de perfecte avond te bezorgen. Zelfs minder gemakkelijke nummers om live te brengen, bijvoorbeeld “Through The Chain Link”, haalden het tempo wel wat uit de set, maar werden toch steeds met een constant enthousiasme onthaald.

Na een nummer of tien kon Jesse Barnett het dan toch niet laten om zijn levensvisie op een zo Amerikaans mogelijke manier te delen met het publiek. We konden het zeker appreciëren dat de man geen woord repte over politiek of de heer D. Trump, maar voor klassiekers als ‘Werk of studeer zo veel je wilt, maar zorg dat je elke dag een beetje tijd vrijhoudt voor jezelf’ gaat men in Europa niet naar een concertzaal. Of Barnett dit doorhad, is in het duister tasten, maar het was opvallend hoe kort en bondig hij zijn speeches dit keer hield. Dus verzocht hij de zaal net voor “Amber” maar om een eerste circle pit op de Europese tournee van de band te verzorgen, en het was duidelijk dat Trix voor zo’n zaken wél aan zijn lippen hing. De band besloot hierna met “Nobody” en stuurde het publiek zo al singalongend na vijftig minuten al naar huis.

https://www.instagram.com/p/BrBbjjBgAqD/

Stick To Your Guns is een band die volgens ons live nooit zal ontgoochelen. Jesse Barnett is de perfecte frontman van een band die live nog veel straffer klinkt dan op plaat. Ook de zwakkere nummers als zijnde “Against Them All” of “Nothing You Can Do To Me” kunnen op plaat wel wat plattekes klinken, live krijgen ze de nodige power en het nodige enthousiasme mee om volledig tot hun recht te komen. Jammer genoeg is de tweede stem van gitarist Josh James daar een van de belangrijkste elementen in, en die kwam niet helemaal door. Daarnaast is een set van vijftig minuten kort voor een band met een behoorlijk gevulde platencollectie, waarvan ouder werk blijkbaar liever aan de kant wordt geschoven. Het publiek wist dan ook niet helemaal wat er gebeurde toen de band van het toneel verdween, en had nog bisnummers of op z’n minst een “This Is More” verwacht, om één kers te zetten op de mooie taart die de band in elkaar had geflanst. Herkansing op Groezrock?

 

Setlist:

What Choice Did You Give Us?

We Still Believe

The Sun, The Moon, The Truth: “Penance of Self”

3 Feet From Peace

Such Pain

Owed Nothing

Against Them All

Empty Heads

Through The Chain Link

The Reach for Me: “Forgiveness of Self”

Nothing You Can Do To Me

Doomed By You

Married To The Noise

Amber

Nobody

Related posts
InstagramLiveRecensies

Bill Ryder-Jones @ Trix (Club): Meeslepende nonchalance

Met Iechyd Da kwam Bill Ryder-Jones dit jaar terug op het toneel met een hoopvolle plaat waarin hij melancholie verpakte in een…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Desertfest maakt eerste namen bekend met o.a. Fu Manchu en Russian Circles

Naast de regen die vandaag met bakken uit de lucht komt, vallen ook de festivalaankondigingen in grote getalen. Zo ook in Antwerpen,…
LiveRecensies

Filter @ Trix: Scherp geschut

Het zijn boeiende tijden voor de Nine Inch Nails-fans. De klassieker The Downward Spiral mocht dertig kaarsjes uitblazen, en Trent Reznor blijft…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.