Uitgelicht

De 20 beste Belgische albums van 2018

De Belgische muziekscene is er een waar we niet blind voor hoeven te zijn. Meer nog, in ons team blijkt het zelfs de meest populaire scene van allemaal. Daarom dat we hen ook een apart eindejaarslijstje gunnen, want ook 2018 stond bol van de fantastische belpopalbums. Met het volledige team hebben we dagen gezweet om de ideale lijst af te leveren, maar de top 20 is er een die er mag zijn. Haalden de lijst net niet: Le 77, Phoenician Drive, Rumours, Illuminine en Psychonaut, maar we hebben wel ander moois!

20. Madensuyu – Current

Na 25 jaar vol zinderende shows en vijf uitstekende platen, staat Madensuyu als een rots in het Belgische muzieklandschap. Maar ambitieuze tieners worden volwassen mannen met kinderen en dus kondigde het iconische Gentse duo dit jaar aan een einde aan het hoofdstuk Madensuyu te breien. Nog voor deze aankondiging verscheen echter hun vijfde en laatste plaat: Current. De wissel van krijsende gitaren naar onheilspellende piano zorgde voor een atypisch album, waarop de grens tussen bombast en simpliciteit nog dunner werd dan voorheen. Primitiviteit en virtuositeit vloeien vlekkeloos samen op nummers zoals “A Current” en “One More Time”. Donker en melancholisch, maar nog steeds even energetisch als voorheen, is dit een waardige afsluiter voor de band.

19. Statue – Kasper

Als er een provincie is die zich perfect leent tot postrock, dan is het wel Limburg. Toch wentelen de mannen van Statue zich niet steeds in die typische Limburgse traagheid en weten ze perfect wanneer ze een versnelling hoger moeten schakelen. Op hun derde langspeler Kasper nemen ze ons mee op een adembenemende trip van K tot R in een auto die vlotter schakelt dan … euhm … een auto die heel vlot schakelt (wij kennen echt niets van auto’s). Met puntige gitaarmotiefjes en snedige drums beitelt Statue meeslepende nummers uit massieve blokken steen, die ze nog eens zelf uit de Mergelgrotten gesleurd hebben. In amper veertig minuten horen we springerige mathrock (“K”, “P”), beukende postrock (“A”) en zowaar poppy gitaarrock (“E”) met telkens sfeervolle tussendoortjes (“0”, “12” en “24”) die wat ruimte geven aan dat op elkaar gepakte gitaargeweld. Denk Battles, And So I Watch You From Afar of zelfs Explosions in the Sky (op driedubbele afspeelsnelheid dan wel), maar dan opgetrokken uit goeie Limburgse grond.

18. Arsenal – In the Rush of Shaking Shoulders

Arsenal komt met In the Rush of Shaking Shoulders op de achttiende plaats te staan. Aan het begin van een hete zomer brachten zij hun zesde album uit. Voor Shoulders trokken Hendrik Willemyns en John Roan naar Afrika, en dat was al duidelijk te horen in “Amplify”, de eerste single van de plaat. Door de Afrikaanse ritmes kan je als luisteraar niet stil blijven zitten en wordt elke luisterbeurt een klein feestje. Wederom krijgen we hier een nieuw Arsenal te horen, en deze verfrissing is meer dan aangenaam. Dit was trouwens niet het enige waaraan Roan en Willemyns aan gewerkt hebben afgelopen jaar; de mannen zijn bezig aan hun tweede film, en er zou ook een boek verschijnen dat bij het album en de film hoort. Spannend!

17. Teen Creeps – Birthmarks

Rock mag dan in 2018 voor de 4358ste keer doodverklaard zijn, het trio dat luistert naar de naam Teen Creeps trekt er zich weinig van aan. Dit jaar was de band eindelijk aan hun debuutalbum toe en Birthmarks was het wachten meer dan waard. Naast snedige, raggende singles als “Sidenote” en “Hindsight”, zijn ook de albumtracks een woest allegaartje vol met chaotisch gitaarwerk en dwingende melodieën. Hun invloeden (vooral gesitueerd in de jaren ’90) steken ze niet onder stoelen of banken, maar desondanks klinkt dit debuut helemaal niet versleten of afgezaagd. De energie spat er van af. We wisten al langer dat dit een uitstekende band was en met dit potige album zette Teen Creeps de puntjes op de i.

16. Tsar B – The Games I Played

De zestiende plaats gaat naar het debuutalbum van Tsar B, een alternatieve r&b-artieste die menige Belg weet te bekoren. Na een eerste succesvolle ep en enkele aansluitende hitsingles zoals “Golddigger” en “Rattlesnake” was het tijd voor The Games I Played. Het album biedt een interessante variatie aan sensuele nummers die herrezen lijken te zijn uit het mythische Oude Egypte. Justine Bourgeus ontpopte zich steevast als een verleidelijke godin die de luisteraar zowel op haar album als live blijft boeien, keer op keer. Haar r&b-interpretatie is uniek en origineel, waardoor het niet verwondert dat ze haar eigen muziekstijl beschrijft als ‘dark blue oriental r&b’. Het zwoele en erotische kantje van haar muziek blijkt dan ook uiterst aan te slaan bij (paal)dansers over de hele wereld. Dat ze haar eigen muziek bovendien zelf producet, maakt het allemaal nog opmerkzamer. Verdiende plaats in deze lijst denken wij dan.

15. Baloji – 137 Avenue Kaniama

Baloji, de Belgische rapper met Congolese roots, haalt dit jaar de vijftiende plaats binnen met zijn vierde langspeelplaat 137 Avenue Kaniama. Ondertussen is het gewezen Starflam-lid veertig jaar, maar hij voelt zich kennelijk beter dan ooit. Het nummer “L’hiver indien” wist zelf een plekje te veroveren op de soundtrack van het computerspel FIFA 18. Voor zowel jong als oud is het kennelijk onmogelijk te blijven stilzitten op deze muziek. Dit album laat heel wat verschillende culturen en stijlen samensmelten, een absoluut meesterwerk dus wat ons betreft. Als kers op de taart mocht Baloji dit jaar ook nog samenwerken met Bazart op hun nummer ”Niet te Dichtbij/Côte à côte”, dat we kunnen terugvinden op het recentste album van de populairste Vlaamse band.

14. MDCIII – Dreamhatcher

MDCIII Is het eigen project van Matthias De Craene (saxofonist bij Nordmann). Samen met Simon Segers (drummer bij Absynthe Minded en De Beren Gieren) en Lennert Jacobs (drummer bij The Germans) vormt hij een ijzersterk jazztrio dat al eens flink durft afwijken van de ‘mainstream’ jazz. Op hun debuutplaat Dreamhatcher staat de snerpende en bezwerende saxofoon centraal. De plaat bevat nummers waar je haren van rechtop gaan staan, die je schrik bezorgen, maar die tegelijk erg opzwepend zijn. Eindigen doet de plaat met het duistere maar prachtige “Harry” dat oorspronkelijk een nummer is van Matthias’ overleden nonkel en kleinkunstenaar Wim De Craene. De nummers klinken als dromen die je in de verste verte niet wilt dromen. Het is een intense, gitzwarte plaat die een diepe indruk op je nalaat.

13. Whispering Sons – Image

Twee jaar nadat Whispering Sons Humo’s Rock Rally won, leverden ze eindelijk hun langverwachte debuutplaat, Image, af. De Brusselse post-punkband liet ons wachten, maar hun eerste LP smaakt majestueus donker. De stem van frontvrouw Fenne Kuppens gaat net als de obscure gitaren en ruwe drumpartijen door merg en been. Doe hierbij nog enkele sluwe tempowisselingen en je krijgt een fascinerende sound die onmiskenbaar is en waar we als Belgen trots op mogen zijn. De band is nu ook duidelijk bezig met een groter publiek te bereiken, meer dan terecht denken we zomaar. Image is een angstaanjagend debuut dat Whispering Sons dat de ultieme doorbraak in eigen land vormde en hopelijk ook in het buitenland nog meer gehoor vindt.

12. Faces on TV – Night Funeral

Jasper Maekelberg maakte al furore als producer voor (de eerder genoemde) Tsar B, Warhaus, en recentelijk ook de nieuwe Balthazar, maar vooral “Goud” van Bazart klinkt je waarschijnlijk bekend in de oren. Voor het uitbrengen van zijn solodebuut nam hij echter zijn tijd, en die broedperiode siert Night Funeral, want over elk detail is nagedacht. Tien nummers lang weet Maekelberg ons te boeien zoals alleen een ‘boy wonder’ dat zou kunnen. Zijn plaats in onze top 20 heeft hij dan ook met onderscheiding verdiend. Op productioneel vlak is Night Funeral een huzarenstukje. Nummers als de titelsong en “Same Thing” zijn funky en dansbaar, maar ze ádemen ook; de plaat geeft je het gevoel dat je een intieme sessie in Maekelbergs home studio mag meemaken, glas wijn inbegrepen. Maar we zijn misschien nog het meest onder de indruk van “Terminal Case”, een wonderlijk spookachtige afsluiter die je ook nadat de stem voor de laatste keer wegzakt niet meer loslaat. Ons is het duidelijk: Jasper Maekelberg is here to stay.

11. BeraadGeslagen – Duizeldorp

BeraadGeslagen kwam dit najaar met hun eerste langspeler, Duizeldorp. We willen niet in clichés vervallen maar ‘the name says it all’: het album stuitert werkelijk alle kanten op. Knotsgekke songtitels als intro “Wolkenwerpen”, de meest absurde samples in “Deinze” of denderende bassen op “Duizeldorp”, het album bevat het allemaal. Toch weet het duo dit te combineren tot een perfect samenhangend geheel dat heel vernieuwend klinkt, en bovendien vaak nog eens catchy ook. Een echte aanrader voor iedereen die eens buiten zijn comfortzone wilt treden, maar toch binnen het ‘conventionele’ wil blijven.

(Ontdek onze top 10 op de volgende pagina!)

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Isaac Roux - "The Right Place"

Onder de vleugels van Mayway Records, waar ook bands als The Haunted Youth en DIRK. thuis zijn, bloeit Isaac Roux open. Het…
AlbumsFeatured albumsRecensies

Whispering Sons - The Great Calm (★★★★): Een nieuw hoofdstuk

‘Zonder de donkere sfeer klinkt onze muziek als een Mario Kart-liedje’, lachte Whispering Sons nog in een interview met Dansende Beren in…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Unknown Mortal Orchestra, Waxahatchee, Bazart en nog drie nieuwe namen voor Cactusfestival!

We zouden het haast niet voor mogelijk achten, maar Bazart heeft nog nooit eerder op Cactusfestival gestaan. En daar komt binnenkort verandering…

4 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.