LiveRecensies

Guy Van Nueten @ Arenberg: Prachtprestatie

Geen meer uitgelezen plek voor de livepresentatie van Contact van Guy Van Nueten dan de Antwerpse Arenberg. Een pracht van een zaal overigens, voorzien van een oerdegelijke akoestiek, hetgeen voor Van Nuetens’ delicate, met mathematische precisie gemillimeterde muziek niet onbelangrijk is. Met Contact besluit hij, na Merg (2009) en Pacman (2014) zijn pianotrilogie. ‘De kroon op het werk’, schreven we. En dus hoog tijd om het ook eens live mee te maken.

Op het podium een piano. Niets meer dan dat, op de wat stemmige belichting na dan. Om maar aan te geven: die setup lijkt initieel vanzelfsprekend. Tot je tot het besef komt dat niets echt vanzelfsprekend is in de wereld van Guy Van Nueten. En hoewel Van Nueten tijdens het concert af en toe de teugels losliet, merkte je vooral diens bezielde focus. Twee handen aan het klavier, niets meer. Tekenend: hoe hij soms met een enkele hand speelde om vervolgens beide handen af en toe haasje over met elkaar te laten spelen. Het demonstreert zijn technische souplesse en wendbaarheid, hetgeen nog eens aangedikt werd door de manier waarop Van Nueten zijn hele lichaam (en handen) in gereedheid bracht alvorens een nieuw stuk in te zetten.

Eens hij de piano bespeelde, nam hij je mee naar een wereld die zowel fantasierijk prikkelt als betovert. Als een volleerde pianomagiër werkte hij naadloos toe naar eenvoud en zuiverheid. Naar een plek waar gevoel, ruimte en tijd samenvielen. Waar doorleefde emotie de plak zwaaide. Typevoorbeeld: “Lento Pacifico, waarin je desgevallend het tot het uiterste doorgedreven minimalisme van de Est Arvo Pärt in kon horen. Een track waarin echt élke noot wezenlijk van tel was en waar opviel hoe Van Nueten haast sacrale stilte toeliet zodat elk erop volgende noot haarfijn het doel raakte. Of neem de weemoed en tristesse die onmiskenbaar uit “The Night II. Weeping Song sprak.

Ondanks de fabelachtige technische kunde en souplesse aan het klavier, zit de magie vooral in zijn rijke en gelaagde composities. Het resultaat is dan ook volstrekt eigen aan Van Nueten, wiens unieke stijl in sterke mate steunt op inventiviteit en creativiteit. Filmisch ook, wat niet eens zo gek is als je weet dat Van Nueten niet enkel auteur is van enkele lentefrisse pophits (zoals “April & June van The Sands), maar ook ruimschoots ervaren is op het vlak van muziek voor theater en film (o.a. ‘Milo’).

Zijn meest recente opus Contact is te beschouwen als een reactie op de drukke, gejaagde en vaak uiterst chaotische wereld van vandaag. Wat maakt dat we in de kleine zaal van de Arenberg zowaar géén oplichtende schermpjes op de eerste rijen zagen. Of toch zeker niet zoveel als die waar andere sterren in de pop- en rockwereld mee te maken hebben, zo zouden we hier met enig gevoel voor ironie kunnen neerschrijven.

Nochtans zou daar reden toe zijn. Want Van Nueten mag zich dan wel op klassieke inspiratiebronnen (Bach, Sjostakovitsj, Chopin, Purcell, Feldman,..) beroepen, hij weet het zodanig te brengen dat het zowel fris als modern klinkt, met vaag weerklinkende echo’s van John Cale (diens ’23 solo pieces for La Naissance De L’Amour’ zou een richtinggevende referentie kunnen zijn), nieuwe minimalisten (Frahm, Einaudi) of de piano-met-tierlantijntjes van Yann Tiersen (Amélie Poulain). En dan komt er, erg subtiel tussen de noten en regels door, ook nog eens een sluwe portie fijn vermalen humor, aangeboden met een gulle glimlach, aan te pas.

Dit optreden was, net zoals het Contact album, oorstrelend antigif tegen de verharding en verzuring van de maatschappij. Tegen de achtergrond van verschillende maatschappelijke problemen (klimaat, migratie,..) ervoer deze jonge, gemotiveerde scribent in de ruis van een immer aandachtszoekende wereld een al te sterke nood aan dit soort stem en ‘contact’ dat écht, eerlijk en uiterst oprecht aanvoelde.

Heel even maar zochten we heil en toevlucht voor de soms al te overheersende waan van de dag en de alsmaar trivialer wordende waanzin in de werkelijk wondermooie muziek van de overigens erg aimabele en uiterst bescheiden Van Nueten, die het aanwezige publiek in de Antwerpse Arenberg een onvergetelijke concertavond voorschotelde. Prachtprestatie van een muzikant die zijn kunnen al lang bewezen heeft en nu de weg volledig vrijmaakt voor nieuwe avonturen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.