Badminton In Tehran maakt duidelijk dat we hier te maken hebben met een niet erg conventioneel album. Geproduceerd door Rudy Trouvé, iemand wiens uitgesproken voorliefde voor grillige gitaarmotiefjes en bevreemdende producties ruim bekend is. De juiste man op de juiste plaats, want gitaarkwartet Zwerm vindt in Trouvé een uitstekende kartelpartner.
Zoals de titel al aangeeft, werd inspiratie opgedaan in het Iraanse Teheran. Alwaar de ervaring van gesluierde, badminton spelende vrouwen Zwerm zowaar een albumtitel opleverde. Teheran, het type locatie waar wild improviserende, op chaos en expansie uit zijnde gitaarterroristen eindelijk afkoeling vinden. Zodoende krijgen we hier een resem tracks voorgeschoteld die vaagweg herinneren aan Bill Orcutt en Fred Frith, artiesten die als het hen maar even belieft hun gitaar zowaar als een lekker, warm geurende pannenkoek kunnen doen klinken.
Al dient zeker ook vermeld dat het experimentele gitaarkwartet Zwerm, een Belgisch-Nederlandse alliantie rondom de nobele kunst van de fijnbesnaarde gitaargroove, op haar best is als ze aan de slag gaat met repetitieve bewegingen. Dat levert via de beproefde en bij uitstek door Trouvé verfijnde cut-and-paste techniek een uiterst gelaagde sound op, waarin wazige, duistere en troebele gitaarrifjes langzaam maar zeker vermaald geraken met allerhande samples en bizarre effecten.
Opener “Sinter“ maakt meteen ook duidelijk dat het kwartet, bestaande uit Toon Callier, Johannes Westendorp, Bruno Nelissen (die met hulp van Google Translate en Wikipedia instond voor de teksten) en Kobe Van Cauwenberghe, ook gebruik maakt van exotische instrumenten. Zoals, jaja, de sinter dus. Het type instrument waar Hot Marijke vast wel iets mee aan kan, maar die van Zwerm dus vooral ook. Doe daar dan nog een blok onbeteugelbare improvisatiedrang bij, verder aangelengd met een gulle teug Duitstalige samples, en besef dat ook wij als een dolgeslagen derwisj volledig doordraaien op dit soort feestelijk geluidsvertier.
Het demonstreert fijntjes hoe Zwerm vooral teert op uitdaging en experiment. De “anything goes”- insteek leidt echter niet tot vrijblijvend gedoe. Wél hoor je hoe dit kwartet zich eigenhandig een weg baant door een grote weelde aan inspiratiebronnen (wikipedia, Duitstalige samples,… évenals een hele hoop dingen die niet voor publicatie vatbaar zijn). Niet zelden levert dat een knoert van een trip op die de luisteraar helemaal uit zijn dagelijkse sleur haalt, al zijn het vooral de schijnbaar motorisch gehandicapte grooves die het voor het zeggen hebben. Neem “Leftovers” bijvoorbeeld, een al te dwarse en ronduit op de grens van schizofrenie verkerende geluidsbricolage. Echt zo’n track waar je echt niet anders dan een kamerbrede, van tevredenheid blinkende glimlach van een notoire undergroundterrorist als Blixa Bargeld bij kan bedenken.
Die laatste geldt onmiskenbaar als een richtinggevende invloed, net als de brutale bluesrock van Captain Beefheart (o.a. “Cradles“, “Mabok Laut“,..). De buitensporige eigenzinnigheid merk je ook aan titels die zo uit een Lynchiaans universum gehaald zouden kunnen worden (“Bob’s Infinite Household Appliance Groove”). Los van die te gekke titels zet Zwerm in op uiteenlopende sferen, geluiden en texturen. Zo schippert “Der Groove“ ergens op het grensgebied tussen pop en lauwe funk en zou je “Having A Tendency To Routine“ ergens kunnen gaan koppelen aan een stomend vluggertje met Gore Slut. Of neem het wat naar Ennio Morricone knikkende “Solot“, dat als geen ander illustreert dat Zwerm overal wel wat gaat halen.
We houden het op een mix van manische grooves en wankele technotrance, al is de inzet vooral die van volstrékte ontregeling en chaos. Niet zo handig voor luisteraars die een houvast nodig hebben, maar wél prima oorstof dat ook bij meerdere luisterbeurten blijft intrigeren.
29 november te zien in De Singel. Dat belooft op de basis van deze plaat alvast een meer dan bijzondere luisterervaring te zijn. Allen daarheen.
