InterviewsUitgelicht

Interview Cloves: “Je bent je eigen grootste criticus, maar ook je grootste fan tegelijk”

© CPU – Larissa Zenner

De zoon scheen over Brussel toen we in de vroege avond ergens in oktober langs de achterdeur van de AB naar de backstage trokken om de Australische zangeres Cloves te ontmoeten. De zangeres heeft zopas haar debuutalbum One Big Nothing uitgebracht waaraan ze bijna zes jaar werkte. In de AB Club speelde ze de eerste show van haar eerste Europese tour en dat was tevens ook de eerste show met het album onder de arm. Van zenuwen merkten we weinig toen we haar in haar loge spraken. In ons gesprek hadden we het over haar deelname aan The Voice of Australia, haar debuutalbum en de angsten waaraan ze lijdt. Een zeer eerlijk interview met een zangeres die alles in huis heeft om een wereldster te worden.

Je nam in 2013 deel aan The Voice of Australia wat door veel mensen als de start van je carrière gezien wordt. Hoe kijk je zelf terug naar die ervaring?

Cloves: Ik zou niet zeggen dat dit de start van mijn muzikale carrière was, want voordien speelde ik al in verschillende bands. Ik begon met het schrijven van nummers toen ik twaalf jaar was en het maken van muziek was altijd al iets dat ik wou doen. Toen ik dan 16 jaar werd, zag ik de show als een manier om in aanraking te komen met de muziekindustrie en had ik vooral het doel om mensen te ontmoeten.

Wat heb je dan meegenomen uit The Voice en wat heb je geleerd van je coach Ricky Martin?

Om heel eerlijk te zijn… Ik vond het eigenlijk niet zo leuk. Ik maakte toen al muziek en zie de show niet echt als moment waarbij alles startte. Het was gewoon iets wat ik in mijn tienerjaren als mogelijkheid zag om contacten te leggen, maar daar stopt het ook bij.

Twee jaar later bracht je je debuut-ep XIII uit. De release opende vele deuren voor jou, maar zou je op basis van wat je nu weet enkele deuren terug sluiten als je de kans had?

Natuurlijk heb je altijd zo van die momenten waarbij je denkt: ‘Had ik dat maar zo gedaan…’, maar ik heb dankzij de ep geleerd hoe ik muziek moet schrijven en maken. Tegenwoordig heb ik wel iets meer inspiratie, maar ik denk dat de fouten die ik maakte belangrijk waren bij het proces van het maken van mijn debuutalbum.

Niet veel later verzorgde je het voorprogramma van James Bay, stond je op o.a. Coachella en Lollapalooza en werd er een bepaalde hype rond je opgebouwd. Hoe voelde die ‘buzz’ rond je aan?

Ik ben iemand met een echte tunnelvisie en was toen zo gefocust op het maken van een album, nieuwe nummers, wou me als performer verder ontwikkelen en wilde mezelf helemaal leren kennen. Ik was 19 toen ik met James op tour ging en ben in die tijd echt op zoek gegaan naar mijn identiteit, waardoor ik me ook niet heb laten afschrikken door de druk.

Was je dan niet soms overweldigd door wat je allemaal overkwam?

Absoluut. Ik was vooral overweldigd door de druk die ik mezelf oplegde. Ondanks het goede team rondom mij waarop ik altijd kan rekenen, leg ik mezelf nog altijd te veel druk op omdat voor mij alles perfect moet zijn. Dat bouwde enkele jaren geleden echt op totdat ik er angsten aan overhield en door een moeilijke periode ging, maar ik ben er gelukkig terug uitgeraakt.

Eind september kwam dan eindelijk je debuutalbum One Big Nothing uit. Wat is het verhaal achter het album?

Het album gaat over het gevoel dat ik zonet beschreef namelijk door ervaringen gaan die moeilijk voor je zijn en het continu in een moeilijke situatie geduwd worden waar je weer uit wilt geraken. One Big Nothing gaat dus globaal gezien over de periode tussen mijn 18 en 21 jaar, waarbij ik niet altijd wist waarmee ik bezig was en me soms wat verloren voelde. Ik stelde me in die periode veel vragen en dat was enorm belangrijk voor mijn persoonlijk groeiproces.

Is er dan ook een speciale reden waarom je de laatste track van je album als titeltrack gebruikt?

Er zijn eigenlijk twee redenen waarom ik voor “One Big Nothing” als titeltrack koos. Ten eerste vond ik het één van de moeilijkste nummers om te maken omdat we er zes maanden aan hebben gepuzzeld. Uiteindelijk is “One Big Nothing” misschien wel het nummer waar ik het meest trots op ben. Ten tweede vind ik dat het nummer het album met een mooie zucht laat eindigen en aantoont dat mijn muziek niet perfect is. Naar mijn mening is het een mooie afsluiter, die de deur naar mijn volgende hoofdstuk gedeeltelijk ook opent.

In het proces van het album maken, verhuisde je van Australië naar London. Had deze verhuis een grote impact op de sound van je album?

Niet alleen mijn sound, maar ook ikzelf ben als persoon door mijn nieuwe thuis, London, helemaal veranderd. Ik denk dat ik door die verhuis nog iets sneller volwassen ben geworden en ik ook van muzieksmaak veranderd ben omdat al mijn vrienden naar Britse muziek luisterden.

Heb je dan ook een favoriete track op je debuutalbum?

Dat verandert echt zo vaak omdat dat echt afhangt van de stemming waarin ik zit. Als ik bijvoorbeeld een mindere dag heb, dan hou ik enorm veel van “Up & Down”, maar als ik eens een ‘Fuck The World’-dag heb, luister ik ontzettend graag naar “Wasted Time”. Dat hangt dus echt af van de mood waarin ik zit, maar ik hou natuurlijk van elk nummer dat op mijn album staat.

Op de site van de AB werd je betiteld als een liefdeskindje van Bon Iver en Lana Del Rey, maar wie zie jij als je grootste inspiratiebron?

Daar moet ik amper over twijfelen: Fiona Apple. Ik vind haar muziek zo gaaf en fascinerend. Ik ben ook een grote Radiohead-fan, luister graag naar Mazzy Star en ben ook zot op de manier van werken van Moby. Moby zoekt altijd naar een juiste ‘hook’ en dat heb ik dan ook geprobeerd op mijn album. Mijn nummers hebben net zoals bij Moby een popstructuur en popmelodie, maar ze bevatten ook complexere arrangementen.

Je show in de AB Club is de eerste show van je Europese tour en is ook de eerste show waar je alle nummers live brengt. Hoe hard kijk je er naar uit?

Ik kijk er al super lang ontzettend hard naar uit en ben zo blij dat mijn tour nu eindelijk van start gaat. We hebben de afgelopen maanden hard gewerkt en tijdens onze laatste repetitie gisteren, voelde alles al goed aan.

Heb jij afsluitend misschien nog wat advies voor jonge artiesten die het net zoals jij willen maken?

Mijn beste advies is om je niet druk te maken, want je gaat negatieve commentaar krijgen of loopt mensen tegen het lijf die niet in je geloven, maar je mag daar niet naar luisteren. Je moet in de plaats verder gaan, jezelf verder ontwikkelen en blijven bijleren. Je bent je eigen grootste criticus, maar ook je grootste fan tegelijk. Stel jezelf ook soms in vraag en vraag je af wie je bent, wat je doet en waarom je iets doet. Ik stel mezelf die vragen voortdurend en dat helpt me dan ook altijd verder.

 

1856 posts

About author
aka fantom
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…
InstagramLiveRecensies

The Gaslight Anthem @ Ancienne Belgique (AB): Van waakvlammetje naar warm vuurtje

Net geen tien jaar geleden was het dat The Gaslight Anthem nog eens in een Belgische concertzaal stond. Ook toen was de…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.