Het moet ergens begin 2016 zijn geweest toen de wereld aan de voeten lag van de 21-jarige Alice Dutoit. De Waalse nachtegaal bracht toen haar debuutplaat Higher uit onder de noemer Alice On The Roof, de rest was geschiedenis. Wat volgde was een nationale overgave voor het meisje met de roze haren. Singles als “Easy Come Easy Go”, “Mystery Light” en Lucky You” waren uitstekende popsongs, die je zonder veel moeite doorheen de winter wisten te sleuren. De lokroep naar een tweede plaat was groot, maar Alice liet zich niet onder druk zetten. Ze nam haar tijd zoals dat ook hoort en ruim twee jaar na haar debuutplaat is Madame geboren. Een plaat die elf nummers telt en wij waren benieuwd of de plaat ons ook deze keer de broodnodige warmte kan bieden.
De opener “On My Own” klinkt meteen herkenbaar en dat is alvast een goed teken. Het verleden toonde immers aan dat de formule werkt, dus ‘why change a winning team’? De zachte en dromerige synths polijsten nog steeds de weg voor de echte ster in dit verhaal en dat is en blijft de fluweelzachte stem van Alice Dutoit. Het licht gebroken Engels is nog altijd van de partij en bezorgt het nummer die eigenheid waarin Alice On The Roof zich onderscheid van de doorsnede. “On My Own” is een degelijke popsong met hitpotentieel. Een nummer die ons na enkele luisterbeurten nog steeds weet te boeien. Knap gedaan. De single “Malade” is geen onbekende voor onze trouwe lezers. Het nummer werd als eerste nummer uitgebracht ergens begin in april en baadt in dezelfde dromerige sfeer als z’n voorganger. Het enige grote verschil is deze keer de taal. Alice doet het deze keer in het haar vertrouwde moedertaal en dat is nog steeds het Frans. Een slimme zet als je de Angèle’s en de Christine And The Queens van deze wereld wenst bij te benen. Desalniettemin is “Malade” opnieuw een echte Alice On The Roof song met een hook om u tegen te zeggen.
Na twee nummers stellen we al vast dat de degelijke debuutplaat Higher geen toevalstreffer kon zijn, want Alice On The Roof gaat op Malade onverstoord verder met het maken van oerdegelijke popsongs, die zo luchtig zijn dat we er haast zelf van gaan zweven. En als we de ogen even sluiten dan kunnen we ook stevig genieten van “La Fille Sur Le Toit”. Een romantisch nummer met een donker randje. Deze keer horen we niet die happy Alice zoals we die gewend zijn, nee er is met dit nummer tijd en ruimte genomen om de zwaarmoedigheid een plek te bieden. Diezelfde gevoelens trekt ze zonder veel problemen door op “How Long”. Een nummer die de dansbare dramatiek omarmt, want met “How Long” zet Alice Dutoit haar masker af en kijkt ze in die ene spiegel waar niet alles rozengeur en maneschijn blijkt te zijn. “How Long” is een volwassen nummer dat aantoont dat Alice On The Roof in enkele jaren een mooie progressie heeft gemaakt op vlak van muziek schrijven.
Nummers als “Lucky Me” en “Easy Come Easy Go” klinken zonder twijfel frivool en licht verteerbaar, maar enige muzikale diepgang was telkens ver te zoeken en dat misten we eerlijk gezegd. Alice On The Roof anno 2018 lijkt zich volledig bewust te zijn van deze tekortkomingen en dat is duidelijk te merken in de groteskere muzikale arrangementen. Een legioen aan strijkers geven bijvoorbeeld een stevige portie dramatiek aan “Give Me A Second” en “Show Me How To Love”, maar ook de slimme combinatie van frisse beats en subtiele synths op “T’as Quitté La Planète” doen ons geloven dat Alice On The Roof geleerd heeft uit het verleden en daar kunnen wij als luisteraars enkel blij mee zijn.
Het titelnummer “Madame” is dan weer niet meteen wat je van Alice On The Roof zou verwachten, maar daarom is het niet minder mooi. De ingetogen sfeer en de subtiele piano tonen een ander facet van Alice Dutoit haar mogelijkheden en daar kunnen we gerust wat meer van genieten. Madame blijft ook tot op het einde verassend uit de hoek komen, want met “Le Téléphone Pleure” werkt Alice On The Roof zowaar samen met een icoon, die de naam Arno draagt. “Le Téléphone Pleure” klinkt iets teveel als een leutig experiment en is ondanks de leuke samenwerking slechts een kanttekening geworden op deze plaat.
Kleine meisjes worden groter en er lijkt na de tweede plaat nog genoeg marge te zijn om groter te worden. Op Madame toont Alice On The Roof dat het leverancier blijft van vrolijkheid in een dromerig popjasje, maar Alice Dutoit toont deze keer ook haar gevoelige en donkere kant. Daardoor is de plaat niet die licht verteerbare, maar smakelijke quinoa geworden als twee jaar geleden. Een mooie evolutie, die nog veel meer te bieden zal hebben. Ook de prominentere rol van de Franse taal voelt natuurlijk aan, waarbij Alice Dutoit toont dat ze niet dat schattig Engels accent nodig heeft om degelijke popsongs te maken. Madame is een warme plaat die ons enkele weken zal doen geloven dat de lente van 2019 toch niet zo veraf meer is.
