AlbumsRecensies

The Smashing Pumkins: Shiny And Oh So Bright, Vol. 1_ No Past. No Future. No Sun. (★★★½): Terug naar af klinkt soms geweldig relevant

Doodjammer dat er steeds opnieuw wordt gezocht naar de grootste rockband aller tijden, aangezien dat een vraag is die globaal gezien onbeantwoord zal blijven. Wel is het zeker dat The Smashing Pumpkins voor vele mensen met stip op nummer één wordt geplaatst. Na halfweg jaren 90 volledig te zijn doorgebroken, hebben ze helaas niet altijd een vlak parcours afgelegd. Of ze nu terug aansluiten bij de groten der Rock ’n Roll, is nogmaar de vraag. Wel is de nieuwe worp zeker en vast een goede plaat, en zelfs beter dan wat er ooit na “Mellon Collie and the Infinite Sadness” is uitgebracht.

Een opvallend iets wat bij zo goed als elke rockband terugkomt, is het dubieuze karakter van de frontman. Ook hier zijn The Smashing Pumpkins geen uitzondering op. Billy Corgan heeft dan ook nooit onder stoelen of banken gestoken dat de bandleden naar zijn mening te weinig deden voor de band. Daar waar The Smashing Pumpkins de voorbije 10 jaar steeds meer op een interimkantoor gingen lijken, is voor deze opname terug voor een oerdegelijke en herkenbare line-up gekozen: frontman Corgan, James Iha , Jimmy Chamberlin en Jeff Schroeder. Veel oud-leden dus. Het nieuwe album klinkt hierdoor alleszins terug zoals het vroeger geklonken zou moeten hebben. Gelukkig vormen de (soms) ingewikkelde maar rockende gitaarrifs terug de structuur voor deze release.

Een verwijzing naar ‘de goede oude tijd’, daar is stiekem elke band op aan het hopen. Tegelijk mag die verwijzing niet pathetisch zijn, en mag je er niet hopeloos naar op zoek gaan. Dat is in deze optiek goed gelukt. De verwijzing naar de jaren 90 is er zeker, maar klinkt absoluut niet als een hunkering naar vroeger. Jammer genoeg opent Shiny And Oh So Bright (en al wat daar nog achter komt) wel met een van zijn mindere nummers. “Knights of Malta” is te zeer een zoektocht naar een hit geworden. Alhoewel het nummer zeker een goede eerste luisterbeurt heeft, gaat het daarna vervelen. De sound is een allegaartje van The Beatles en Neil Young geworden, met een aantal zeer goede gitaarpassages. Jammer genoeg doet het zangkoortje op de achtergrond wat af aan de interessantheid van het nummer.

De eerste single “Solora” is een rocknummer in de breedste zin van de betekenis. Hier hoor je een verwijzing die terug gaat naar de jaren 90. Een stevig nummer dat als single wel een zekere diepte en stevigheid heeft. Met “Solora” willen The Pumpkins laten horen dat ze de stevige rock zeker niet vergeten zijn. “Marchin on” en “Seek and You Shall Destroy” gaan verder in deze lijn van stevige gitaarriffs. Stevige rock is hier aan de orde en zorgt voor een mooi tegengewicht met de rustigere nummers, zodat de fan van dit stevigere gitaarwerk ook aan zijn trekken komt. De typische stem van Corgan blijft ook hier aanwezig. Vreemd genoeg blijkt de muziek altijd geschreven zijn op het juiste timbre van Corgan. Zo bewijzen ze weeral dat ze via de songwriting een enorm straffe band zijn.

De tweede single “Silvery Sometimes (Ghosts)” laat ons terugvaren naar de vroegere Smashing Pumpkins, met een atmosferisch gitaargeluidje dat het hele nummer wordt meegedragen. Een nummer dat een vervolg geeft aan het oudere werk dus, maar tegelijk hedendaags genoeg klinkt om terug een hit te kunnen zijn. “Travels” komt op deze release vlak na deze single en sluit er schitterend op aan. De vervlogen jaren 90 passeren hier via een ingebeelde dromerigheid. Dit klinkt in het verlengde van het vorige nummer en wordt knap uitgewerkt. Het nummer zweeft constant op het zelfde refreintje en kabbelt zo heerlijk voort zonder een moment te vervelen. Na meerdere luisterbeurten kan dit misschien wel het nummer zijn waar veel Smashing Pumpkins fans op aan het wachten waren.

Het delicate evenwicht in deze uitgave wordt halverwege fantastisch bewaard door “Alienation”. Op dit langere nummer van meer dan vijf minuten, wordt voorzichtig gestart met piano. Hier wordt vocaal gezien een hoogtepunt bereikt. Geflankeerd door strijkers, gitaar en drums droomt het nummer stilaan verder. Op het refrein gaat het er iets drukker aan toe, maar “Alienation” is dus een heel dromerig, zweverig nummer met een fantastisch mooie compositie. Ook de gitaarsolo’s zijn van een hoogstaande kwaliteit. Van dit nummer gaat elke muzikant smullen. Helaas staat er dan ook nog “With Sympathy” op. Dat probeert op dezelfde lijn door te gaan als hun rustigere nummers, maar dat lukt niet de volle honderd procent. Een te eenvoudig nummer dat helaas wel gaat vervelen, met andere woorden.

Shiny And Oh So Bright is waarschijnlijk dé release waar veel fans op hebben zitten wachten na Mellon Collie and the Infinite Sadness. Aan te bevelen voor elke fan van The Pumpkins, met onze garantie dat waarschijnlijk geen van hen ontgoocheld zal achterblijven. The Smashing Pumpkins doet ons met dit album denken dat de ‘vervlogen’ jaren 90 misschien wel niet zo vervlogen zijn. Na de release van de langspeler op 16 november, is het op een tour echter nog (even) wachten, al denken en hopen we dat een festivaltournee niet al te lang uitblijft. Voor een optreden van een grote rockband verwachten we nu eenmaal wel het een en het ander.

Facebook

Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (Dag 2): Alternatief muziekfeest

De tweede dag van het Ways Around Festival ging door in RESET. In een vorig leven was dit gebouw het hoofdkantoor van…
InstagramLiveRecensies

Hideous @ Kunstencentrum VIERNULVIER (Balzaal): Rock met een doel

Wie de Belgische muziekscene een beetje volgt, kan niet om Hideous heen. De band maakt een snelle opmars door. In februari bracht…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Dea Matrona - "Stuck on You"

2024 zou wel eens het jaar van Dea Matrona kunnen worden. Het powerduo uit Noord-Ierland maakte in 2022 al furore op The…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.