We gaan terug naar het jaar 2001. Een jaar die de doorbraak betekende voor Outkast, Alien Ant Farm en Linkin Park, maar het werd ook het jaar van het Amerikaanse P.O.D. Een goede 17 jaar geleden lieten zij hun album Satellite los op de grote massa. Hits als “Youth Of the Nation”, “Alive” en “Boom” werden grijsgedraaid en zo werd P.O.D. een onderdeel van “onze” jeugd. De hype is ondertussen al even gaan liggen, maar P.O.D. is geen band die blijft stilzitten, want met Circles brengen zij hun tiende studioalbum uit. Eens benieuwd of een oude vos zijn streken niet verliest.
De openingstrack “Rockin’ With The Best” begint aarzelend en klinkt als een geforceerde opstapeling van woorden in een te korte tijd. Het doet onze wenkbrauwen al iets te sneller dan verwacht. Niet meteen de beste rap metal die we al gehoord hebben, maar P.O.D. zou P.O.D. niet zijn mocht het niet dat krachtige refrein achter de hand hebben en dat heeft “Rockin’ With The Best” dan weer wel. Zij haalden hiervoor hun mosterd bij de hit “Cold Rock A Party” van MC Lyte uit het jaar 1996. “Rockin’ The Best” doet ons denken aan bands als Body Count, Skindred en Suicidal Tendencies, maar echt warm moeten we nog worden.
De zonnig klinkende titel “Always Southern California” geeft ons de hoop dat we die gewenste warmte wel zullen krijgen, maar niets is minder waar. Akkoord, de mix van reggae en rock zal sommigen wel plezieren, maar dan kan je ons voor dit nummer niet meteen tot die groep rekenen. De titeltrack “Circles” dan maar. Opnieuw is er die reggae vibe, maar anders dan “Always Southern California” is er bij “Circles” wel die vaart in het nummer die het boeiend maakt om naar te luisteren. Het ingetogen refrein springt er dan wel niet uit, maar het klinkt intrigerend genoeg om de aandacht erbij te houden. Voor de eerste maal op Circles kan P.O.D. ons een volledig nummer doen boeien en dat lucht op.
Circles is vooralsnog een vrij wisselvallige plaat. Ook het feit dat de band een grote mix aan stijlen gebruikt, is kenmerkend voor P.O.D., maar bij momenten is het voor ons toch moeilijk om volgen. Stijlen als metal, hiphop, reggae, rapcore passeren allemaal de revue alsof de band rond Sonny Sandoval niet in dat kortzichtige hoekje wenst geduwd te worden. Bij P.O.D. zijn ze niet vies om samples te gebruiken. Zo is er op het middelmatige “Panic Attack” een verwijzing naar de klassieker “Insane In The Brain” van Cyprus Hill en op het luchtige “On The Radio” recycleren ze dan weer materiaal van Musical Youth’s “Pass The Dutchie”. Op die manier lijkt P.O.D. misschien een ode te willen brengen aan hun muzikale helden, maar het is spijtig om horen dat er teveel en te rommelig gebouwd is rond deze samples.
Wie had verwacht dan we op Circles ook nog eens een kampvuurmoment zouden beleven? Wij alleszins niet, maar goed. Met “Fly Away” brengt P.O.D. een nummer die ons even terugbrengt naar die tijd waar we “Vrolijke vrienden” zongen en marshmallows maakten aan het vuur. “Fly Away” is ingetogen nummer, die als bedoeling had om ons even af te leiden van al dat voorafgaand geweld. Maar eerlijk is eerlijk, hier hadden we niet echt behoefte aan. Verder zijn er de iets te melig klinkende nummers “Dreaming” en “Domino”. Rock/popnummers die bol staan van de herhaling en cliché’s. ‘Dreaming of a better world’, want zo klinkt het refrein van “Dreaming” is hiervan het beste voorbeeld van en is zo de kers op een bittere taart. P.OD. klinkt als Fort Minor, die de inspiratie even kwijt is en dat kan nooit de bedoeling zijn.
Eén ding is duidelijk en dat is dat P.O.D. niet meer die hitmakende band is van weleer. “Soundboy Killa” is dan wel hun beste poging om het niveau van weleer te halen, maar dat komt gewoon te laat. “Soundboy Killa” klinkt snedig en furioos en dat hadden we liever vanaf het begin van de plaat gezien. Voor de eerste maal denken we ook ‘dit zal het live ook wel goed doen’.
Wij hadden toch wel wel wat verwachtingen bij deze plaat, maar eerlijk is eerlijk als we zeggen dat deze nooit werden ingelost. We betrappen er onszelf op dat we P.O.D. nog teveel linken aan die band waarmee we groot zijn geworden. Na het beluisteren van Circles kunnen we alvast stellen dat ze die band van vroeger al even niet meer zijn. Geen meezingers, geen vaart en een gebrek aan inspiratie zijn enkele van de vaste waarden op Circles. Met “Circles” en “Soundboy Killa” weet P.O.D. ons tweemaal te inspireren, iets te weinig als je het over een volledige plaat bekijkt. Wie P.O.D. aan het werk wil zien in ons land, dat kan. Op 23 februari spelen de ouwe rotten een show in Trix. Een show die het zal moeten hebben van zijn oude hits.
