Welke sound krijg je als je liefde, lust en hartstocht in een muzikale vorm giet? Het moet de vraag geweest zijn waar Stefanie Callebaut en Benjamin Desmet lang mee hebben rondgelopen. Al sinds 2009 maakt het Kortrijkse duo elektronische muziek die daar een antwoord op probeert te geven. Hun laatste album dateerde al van 2016 en daarna waren het twee lange jaren waarin we amper iets hoorden van de band. Er werden twee singles gelost, en nu krijgen we eindelijk dat derde album, Eros genaamd. De Griekse god van de liefde dus, en liefde is zonder twijfel het thema van het album. Net als op de vorige twee platen zingt Callebaut zo passievol en zwoel dat onze haren er van gaan rechtstaan. Voeg daar de sound van Desmet bij, die een beetje aanvoelt als geil gehijg in je oor, en we gaan voor 39 minuten in trance.
Laten we beginnen met de albumhoes. We zien de twee bandleden in een innige omhelzing, en zo voelt het album ook een beetje aan. Frontman en -vrouw vullen elkaar terug perfect aan. Dat horen we al op opener “Designed/Desire“, wat ons betreft een potentiële hit. De temperatuur gaat direct omhoog en als Callebaut dan nog eens ‘We desire to make love / We’re designed to be in love / To be everything we’re being.’ zingt, zijn we helemaal vertrokken. Onlangs verklaarde ze nog dat ze zich op het podium heel erg naakt voelt, dat is nu ook het geval op het album. Niet alleen op de hoes, maar ook de muziek zelf heeft niet veel kleren om het lijf. Dat gevoel van begeerte zet zich op heel de plaat verder.
Eros is een plaat op verschillende snelheden. Op het einde van “Give” gaat het tempo zachtjes aan omlaag, om dan met “Falling” ineens het gas terug open te draaien. Zo horen we SX nog altijd het liefst, een pulserende beat met een trage, zwoele zanglijn. Hier hamert de Kortrijkse band stevig door. De synths staan op scherp, en dit creëert broeierige sfeer waar je moeilijk aan kan ontsnappen. Het is allemaal heel obscuur, de muziek grijpt je bij de keel en laat je nooit meer los. We laten de expliciete beeldspraak achterwege, die mag je er zelf bij verzinnen.
Het beluisteren van dit album voelt zelf heel intiem aan. Net zoals hun vorige werk, is dit een album dat je tijd moet geven om zachtjes je brein te laten binnensluipen. Je moet jezelf er voor openstellen, net zoals Callebaut zich openstelt voor de luisteraar. Deze langspeler staat vol van de obscure geluiden en interessante elektronica. Als je dit album niet direct kan smaken, luister alsjeblieft nog eens. SX maakt geen voorgekauwde muziek, het is een sound die zich langzaam binnendringt.
Elke daad kent zijn hoogtepunt, en ook op Eros krijgen we een apotheose. “The Dancers” is zonder twijfel die climax. Het is in dit nummer dat de opgebouwde passie ontploft. SX op hun donkerst, zo hebben we het graag. De manier waarop het tempo dan nog eens pijlsnel de lucht ingaat tegen het einde, voltooit de daad. Als “The Dancers” het optimum is, zijn “Gone” en “Eros” de intieme pillowtalk. ‘When love is gone’ zingt Callebaut, en het geeft direct een andere twist aan het album. Op “Eros” geeft Callebaut zich dan finaal helemaal bloot. Een heel erg kwetsbaar nummer, dat je direct beetpakt en niet meer loslaat. Een perfecte afsluiter, intenser wordt het niet.
Op Eros combineert SX met succes de warmte van Arche en de zwoele elektronica van Alphabet. Deze plaat voelt meer aan als een persoonlijk werk dan een worp naar de hitlijsten. De specifieke sound van SX is een sound die je moeilijk in een hokje kan steken. Het is meer dan een sound, het is een beleving. Kortrijk kent veel goeie muzikanten, maar dit duo is zonder twijfel uniek. Dit bewijzen ze alweer op hun nieuwste plaat, die volgens ons meer inhoud kent dan hun vorig werk. Arche en Alphabet blonken uit door hun dansbaarheid en pakkende klanken, maar op Eros slagen ze er in om het volledige plaatje te doen kloppen. Zo moet een album zijn, niet zozeer een verzameling van nummers, maar eerder een geheel dat je volledig moet beluisteren om te snappen, en daar slaagt SX moeiteloos in.
