LiveRecensies

Ryley Walker @ Botanique (Orangerie): Strakke riffs op een dinsdagavond

De 29-jarige Amerikaan Ryley Walker stond na een geslaagde passage op de slotdag van Sonic City gisterenavond op het podium van de Botanique. Voor de gelegenheid werd in de Orangerie de niet al te vaak gebruikte tribune opgesteld, waardoor een zeer gemoedelijke sfeer ontstond. Met vier solo albums op zijn palmares heeft Walker inmiddels genoeg werk om uit te kiezen, maar de nadruk werd uiteraard op de jongste worp Deafman Glance gelegd. Afgelopen zomer stond Walker op Cactus Festival, waar we hem helaas hebben moeten missen. We maakten dat in de Orangerie goed en zagen een strakke show.

De Australiër Andrew Tuttle mocht de avond openen met zijn experimentele mix tussen folk en electronica. Hij zat er op zijn eentje achter een tafel waarop al zijn mixtoestellen lagen en speelde vanop een stoel op zijn banjo. Grootse dingen gebeurden er amper, want gedurende een halfuur speelde hij ononderbroken gelijkaardige melodieën die weinig variatie aan de dag legden. Ook kleine foutjes tijdens het spelen konden in zijn improvisatie opgemerkt worden. Na afloop van de set bleven we dan ook lichtjes teleurgesteld achter.

De hoofdact van de avond had dan de taak om onze teleurstelling te dempen en dat deed Walker ook. Met een luchtig ‘We can talk! What’s up?’ brak de zanger meteen het ijs met het publiek, maar toch bleef de aanvang van “The Halfwit In Me” door de traagheid lichtjes kil. Van zodra het nummer aan tempo toenam, smolt die sfeer snel weg en vanaf dat Ryley begon te zingen, werd de instrumental nog een klein beetje grootser. Opvolger “Telluride Speeds” slaagde er dan in om choatisch doch geordend over te komen. Strak begin.

De ster van avond, naast Ryley zelf, was met grote afstand de drummer die er bijvoorbeeld in “Spoil With The Rest” in slaagde om een dreigende opbouw te creëeren vooraleer Walker er een strakke riff over gooide. Een nummer later durfde hij dan ook zijn keel iets meer open te gooien en de mompelzang even aan de kant te schuiven. “22 Days” klonk ook iets vloeiender dan de rest, maar met “Castle Dome” ging hij terug zijn vertrouwde, ruwere kant op.

Ryley Walker weet binnen zijn genre voor genoeg afwisseling te zorgen en zo maakte de soms wat weemoedige sound in het magnifieke “Opposite Middle” plaats voor een iets hoopvoller geluid. Naar het einde van de set kregen we dan weer iets langere outro’s waarin Walker zijn vingers de vrije loop liet en zo prachtige melodieën uit zijn gitaar toverde. In de toegifte gaf hij ons nog een straf gebracht “Primrose Green” cadeau waarmee hij furieus wist te eindigen. 

Ryley Walker maakte weinig tot geen fouten in zijn zoveelste gesmaakte passage in ons land. Tussen de nummers door maakte hij maar al te graag mopjes waarmee hij een lichte sfeer creëerde waarin ook zijn nummers niet uit de boot vielen. Door de variatie binnen zijn sound kwam er ook haast geen verveling naar boven al had het één en ander nummer wat korter gemogen. Al bij al alweer een sterke show van een nog steeds jonge Walker, die door zijn aanhoudende klasse blijft verbazen.

1856 posts

About author
aka fantom
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ways Around Festival 2024 (dag 3): Noise voor iedereen

De derde en laatste dag van het Ways Around Festival was opnieuw een groot succes. Ditmaal diende de museumzaal van de Botanique…
LiveRecensies

Griff @ Botanique (Orangerie): Voorzichtige popshow

Griff mag dan wel net naast de titel BBC Sound of 2021 gegrepen hebben, toch lijkt het al een tijdje de goede…
LiveRecensies

S. Carey @ Botanique (Grand Salon): Allesbehalve beangstigend

De naam S. Carey zegt misschien niet iedereen veel, maar als we er de naam Justin Vernon of Bon Iver bijhalen, dan…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.