LiveRecensies

Sonic City Dag 1: Mysterie en duisternis overheersen

Een nieuwe locatie, een nieuw podium en een nieuwe curator: de ondertussen al elfde editie beloofde groter en grootser te worden. Met Courtney Barnett wisten ze wederom een curator van wereldformaat te vinden en de vernieuwde site van Kortrijk Weide liet zich meteen al in stijlvol zwart draperen. Op de openingsdag had de Sonic City crew het nog voor het zeggen en kozen ze om hun festival op gang te trappen met mysterieuze gitaarmuziek van de zwartste plank.

Gooi Nick Cave, Mark Lanegan en Kyuss in een blender en je krijgt een zompige brij die lijkt op Jaye Jayle. De mannen uit Kentucky moesten dan wel de zaal opwarmen, ze deden vooral het tegenovergestelde. Hun kille met synths besprenkelde stoner rock deed ons eerder koude rillingen krijgen. Met hun onbestaande lichtshow kreeg je ook vaak het gevoel alsof de heren in het midden van de nacht een lijk hadden te begraven. Slechts twee lampen belichten hun podium en voor de rest opereerden ze liefst van al in het donker. Opener “No trail” stak de schop in de aarde om met “As Soon As Night” en “Cemetery Rain” de put verder uit te diepen. Met hun onheilspellende synths en agressieve gitaren kon je moeilijk besluiten dat Sonic City goed gestart was, er was alleszins een toon gezet die de rest van de avond zou blijven nazinderen.

FACS is het project van Alianna Kalaba, Noah Leger and Brian Case. Het trio verdiende eerder al hun strepen bij Dissapears (Case & Leger) en Cat Power (Kalaba). Geheel ongeslagen kwam de band dus niet op het ijs. Hun debuut Negative Houses verscheen in maart van dit jaar maar wist niet echt door te breken. Hun abstracte math rock creërt dan ook steeds vreemde werelden waarin het moeilijk leven is. Hoewel drummer Noah Leger de teugels strak hield, liet gitarist Brian Case zich toch iets te vaak gaan in oeverloze gitaarsolo’s die verdronken in de feedback en distortion. FACS zou niet misstaan hebben op vorige editie toen Thurston Moore curator was, maar voor deze editie mistte hun sound toch wel wat meer subtiliteit, structuur en minder gitaargeweld. Want gitaarshredden klinkt cool en potig, maar het mag ook ergens toe leiden.

‘What doesnt kill you, will just keep you alive,’ zong Emma Ruth Rundle al meteen in haar eerste nummer “Dead Set Eyes” en dat maakte er de sfeer niet meteen rooskleuriger op. Wanneer ze er dan het al even donkere en mysterieuze “Fever dream” tegenaan keilt, staat er ons maar één ding te doen en dat is de duisternis innig te omhelzen. Emma Ruth Rundle’s nieuwste plaat On Dark Hordes vloog (of gallopeerde) wat onterecht onder de radar, toch etaleerde ze zich op het Small podium als een eigenwijze songsmid die zich vaak wentelt in angsten en trauma’s. Op dat album werkte ze samen met leden van Jaye Jayle en Wovenhand en die bevolkten dan ook het podium. Het maakte de songs zo veel krachtiger en venijniger. Zo zocht Emma in “Protection” naar veiligheid maar vond ze net het tegenovergestelde. Zelfde in “Control” of “Light Song” dat aangekondigd werd als een liefdesliedje maar baadde in dezelfde harde gitaren en meeslepende drums. Als een sirene (de mythologische figuur, niet het geluid) lokte ze het publiek met haar stem richting de rotsen, om er dan met een stevige gitaaruithaal tegen te storten.

Na al dat gitaargeweld kreeg Zola Jesus, de Amerikaanse band rond Nicole Hummel de eer om de eerste dag van Sonic City af te sluiten met haar mysterieuze dance pop. In de Small bewandelde ze een wankel evenwicht tussen performance en concert en tussen Kate Bush en Fever Ray. Hoewel haar koele beats en theatrale bewegingen best aanstekelijk leken, was het niet meteen duidelijk of het publiek daar klaar voor was. Op het fijne “Dangerous Days” schudde ze het publiek al een eerste keer wakker terwijl onherkenbare gitaren en een viool de kille beats wat in kleedden en een karaokeavond verijdelden. Met haar ravenzwarte lokken en bleek gezicht waanden we ons zelfs op een laat halloweenfeestje. Toch omzeilde Zola Jesus de kitch gracieus met haar indringende stem die klein klonk op “Witness” en groots op “Wiseblood”. Ze herschiep de Small niet tot een danstempel maar wist wel een eigenzinnig en dansbaar punt te zetten achter dag één.

Het eigenlijke festival gecureerd door Courtney Barnett begint pas zaterdag, maar de openingsavond op vrijdag was alleszins een lekker voorsmaakje. De felle kleuren van de festivalbranding (roze, paars en oranje) maakten eventjes plaats voor het donkerste zwart. Aan de bands van dag twee en drie om het kleurenpalet verder uit te breiden. Maar met kleppers als Let’s Eat Grandma, Melanie De Biasio en Courtney zelve nog op het programma ziet het weekend er vooralsnog rooskleurig uit.

Related posts
LiveRecensies

Sonic City 2023 (Dag 3): Koning gitaar eist zijn troon op

Na een uitstekende maar fysiek uitputtende derde festival dag, opende Sonic City nog wat vroeger de deuren. Hoewel curatoren Charlotte Adigéry &…
LiveRecensies

Sonic City 2023 (Dag 2): Stilzitten is geen optie

Op dag twee van Sonic City kwamen eindelijk curatoren Charlotte Adigéry en Bolis Pupul aan het woord. Ze injecteerden het festival meteen…
LiveRecensies

Sonic City 2023 (Dag 1): Cultavond voor omnivoren

Als een ware accordeon nam het alternatieve festival Sonic City de voorbij jaren allerlei vormen en groottes aan: we hadden een afgelaste…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.