Het was ondertussen al drie jaar geleden dat Muse een nieuw album voorstelde, en nu presenteren Matt Bellamy, Dominic Howard en Christopher Wolstenholme hun zevende plaat: Simulation Theory. Het lijkt echter nog geen drie jaar geleden, mede doordat ze in 2017 al single “Dig Down” losten. Op het vorige album, Drones, rockte Muse nog lekker door, maar op de nieuwste plaat is de gitaar ver te zoeken. Eerder had de band ook al een vijftal nummers uit de plaat gelost; veel verrassingen komen dus we niet tegen.
Laten we beginnen met de albumhoes. De futuristische cover lijkt nog het meest op een bastaardkind van Stranger Things en de film Tron: Legacy. Wie de vergelijking niet direct ziet, of fan is van blinkende lichtjes en een overdreven hoeveelheid aan special effects, bekijkt best eens de onderstaande videoclip van “The Dark Side”. Volgens ons niet direct de meest geslaagde albumhoes om een muziekalbum te gaan sieren. Een vinylplaat is meestal een lust voor het oog, maar wij kunnen ons niet voorstellen dat veel mensen deze plaat aan de muur zullen hangen. De hoes is al heel futuristisch; de muziek is dat op zijn zachtst gezegd ook.
Van Muse mag je normaal gezien wel kwaliteit verwachten, maar laten we er geen doekjes om winden: Simulation Theory is een flop. Er staan wel een paar goede nummers op, maar wat het maken van een album betreft slaat Muse de bal helemaal mis. De sfeer voelt vreemd aan, en het verhaal van een alternatieve realiteit krijgen ze niet verkocht. De plaat staat bomvol elektronische instrumenten. Goed, niet dat dat per se slecht is, en Muse bewees eerder al dat ze daar niet vies van zijn. Op Simulation Theory is het echter overkill. Je merkt wel dat de band een bepaalde setting wilt creëren, maar het verhoopte resultaat gaat ten koste van de muziek zelf. Het trio lijkt bij momenten te vergeten dat een album moet boeien, en vooral plezant moet zijn op naar te luisteren. Dit maakt het soms saai, en eentonig.
“Algorithm” is de naam van de binnenkomer, een fijn nummertje met een interessante baslijn, maar wij werpen toch direct een blik op de artiest. Is dit echt Muse? Een karrevracht aan synths ondersteunt het gebonk; halverwege het nummer horen we eindelijk Bellamy. Net als single “Dig Down” leunt “Algorithm” gevaarlijk dicht aan bij “Madness”, een elektronische ballad zonder veel gitaarwerk. Niet bijzonder veel inhoud in dit nummer; gelukkig scoort “The Dark Side” beter. Muzikaal lijkt het enorm op zijn voorganger, maar hier zijn de lyrics toch al wat beter. Hier verrast Muse; ze slagen erin om te vernieuwen én iets interessant af te leveren. De muziek is hypnotiserend, net als de stem van Bellamy. Had het niveau van de andere nummers op dezelfde lijn gelegen, dan had deze plaat meer sterren verdiend. Op “Pressure” krijgen we dan eindelijk een gitaar, en gaan we iets meer de richting van het hardere werk in. Niet dat onze haren direct recht gaan staan, maar er is toch al een gitaar aanwezig.
Wat we daarna krijgen, gaat ons petje echter te boven. “Propaganda” opent met een bizarre stem, en wordt gevolgd door nog een slechte kopie van “Madness”. Wij vragen ons oprecht af wat het idee achter dit nummer was; het is vreemd, het is ongepast en het lijkt ons vooral lachwekkend om dit nummer in het openbaar te horen. Hier slaan de Britten de bal serieus mis en lijkt de band volledig van het padje te gaan. Dat is ook het geval op “Break It To Me”; hier vragen we ons af of het nog muziek is. Allemaal te futuristisch, en te veel proberen zonder echt een degelijk resultaat af te leveren. Dat is ook het geval op afsluiter “The Void”, een nummer dat bijna geen inhoud heeft. Enkel een synth en een drum, maar voor de rest is het maar povertjes. ‘Dig down’, zegt Bellamy; jammer genoeg moeten we heel erg diep gaan graven naar inhoud. Het is een prestatie om een nummer te gaan maken dat lelijker is dan je albumhoes, dus bij deze een dikke pluim.
Simulation Theory valt niet te vergelijken met vorige Muse-albums. Wie hoopt op gitaargeweld als op Drones is eraan voor de moeite. Wie hoopt op meer laidback nummers als op The 2nd Law krijgt een goedkope kopie voorgeschoteld. Op hun nieuwste plaat lijkt het drietal te willen innoveren, en dat levert op bepaalde momenten op zich wel nog leuke nummers af. “Something Human” is op zich wel een fijn liedje en met “Thought Contagion” bevat het album ook een oorwurm. Als je dat echter allemaal samen gooit, is het allemaal wat teveel van hetzelfde.
Een gitaar is de grote afwezige; het enige hardere gitaarwerk dat we krijgen, bevindt zich op het einde van “Blockades”, een old school Muse nummer, en dat neemt de ziel van Muse toch een heel klein beetje weg. De nummers lijken allemaal bijzonder hard op elkaar, en vallen een beetje te vergelijken met een broodje pikant dat te weinig is afgekruid. Er zit potentieel in, maar muzikaal vergeten ze te ontploffen. De heren proberen een bepaalde flow te creëren, maar op het einde blijft de luisteraar achter met de vraag: ‘Wat was hier nu eigenlijk het nut van?’
Op 30 juni sluit Muse Rock Werchter af, en wij hopen dat ze live toch net iets meer pit brengen.
Ik ben het niet eens met deze recensie en vind het jammer dat meerdere recensies een verhaal met een soortgelijke tendens schrijven, terwijl ik zeer enthousiast ben over dit album (meer dan over the 2nd law en drones). Dus ik ga hier proberen het album wat te verdedigen. Het is waar dat het album minder gitaar bevat dan de gemiddelde Muse plaat. Maar is dat echt de beste peiler om te bepalen of het album als Muse klinkt? Zoals ook in de recensie staat is Muse eenmaal niet vies van elektronische elementen in de muziek (blackout, endlessly, bliss, madness en nog vele anderen). De typische muse melodieën en akkoordprogressies zijn meer dan herkenbaar in de meeste nummers, zij het dus met andere klankkleur. (Blockades had zo op Black holes and revelations kunnen staan, the void deed mij wat denken aan ruled by secrecy). Dit waren mijn favorieten op dit album. Ik vond het album juist veelzijdig en totaal niet saai en eentonig. Uiteraard vind ook ik niet elk nummer even leuk om naar te luisteren, en kan ik me heel goed voorstellen dat dit album voor gemixte gevoelens zorgt, maar het is zeker geen flop. De overgangen van nummers gaan naar mijn idee behoorlijk vloeiend, het overkoepelende thema is duidelijk, de melodieën zijn verrassend origineel en de mixing is in orde. Door middel van de melodieën, akkoorden, en de terugkeer van de klassieke piano en zwevende arpeggios heeft dit album voor mij de oldschool muse-feel maar in een nieuw jasje. Ik zou het album graag een dikke 8 willen geven.
ik geef je in een zin wel gelijk. ik vind simulation theory geen goede plaat, maar ik vind het gebruiken van de aanwezigheid van een gitaar als maatstaf voor hoe goed de plaat is eerlijk gezegd nogal achterhaald.
muse is al lang elektronisch bezig, en daar heb ik het totaal niet moeilijk mee. het zit me meer tegen dat ze dit decennium gewoon geen echt consequent goede platen meer lijken te kunnen schrijven. the 2nd law en drones kunnen gewoon niet op tegen origin, absolution, black holes, en in zekere zin ook resistance.
dat is ook bij simulation theory het geval, maar ik vind er wel meer betere nummers op staan dan op de vorige twee. dat maakt het nog steeds niet echt goed—something human blijft lachwekkend slecht en nummers als get up and fight en dig down doen me nog steeds helemaal niks—maar de elektronica maakt deze plaat juist interessant. drones is misschien een gitaarplaat, maar het is wel muse zonder de ziel.