Zonder internet was er geen Mt. Joy en stonden ze al zeker niet in België op te treden. De band met leden uit Philadelphia en Californië leerde elkaar namelijk kennen via het wereldwijde web. Na enkele vruchtbare ontmoetingen, besloten ze muziek te maken. Debuutsingle “Astrovan” haalde miljoenen streams op Spotify en zo ging de bal aan het rollen. Hun single “Silver Lining” schopte het zelfs tot nummer één in de Billboard top 100 voor alternatieve muziek. Het bracht hen prompt bij Conan en nu dus ook op een Europese tournee. Ze stelden er de titelloze debuutplaat voor en dat klonk veelbelovend.
Voor we deze beloftevolle band aan het werk konden zien, mocht vriend aan huis Emil Landman het publiek opwarmen. Dat deed hij door triestige liefdesverhalen te vertellen alsook door breekbare songs te brengen. De combinatie zorgde voor emoties, fragiliteit en vooral een positieve lach op ieders gezicht. Landman zou nu eenmaal beter Lachman geheten hebben, want met zijn charmes en grappige anekdotes laat hij iedereen aan zijn lippen hangen. Dat zijn muziek daarbij iets minder boeiend was, vergeven we hem dan ook graag.
Dat de muziek van Mt. Joy allesbehalve origineel is, hoeft niemand te verbazen. Ze puren een beetje uit bands als Mumford & Sons (een banjo) en Edward Sharpe & The Magnetic Zeros (de vrije sound in hun muziek). Mt. Joy maakt dus muziek die je het best kan beluisteren op een roadtrip door een weids landschap, of in de Witloof Bar van de Botanique. Want ook daar bleek de muziek best goed tot zijn recht te komen. Het publiek leek helemaal weg te zweven op de zachte muziek van de groep en de groep zelf was zwaar onder de indruk van België, complimentjes bleven dus niet uit.
Hoewel de songs duidelijk gemaakt zijn voor gigantische zalen, kon je in deze kleine zaal meer een soort van ruwe sfeer herkennen. Zo kon je de breekbare stem van frontman Matt Quinn altijd perfect horen en gaf de subtiele percussie een soort van laidback sfeertje in de muziek. Groovy, maar altijd plaats om nu en dan eens te ontploffen. Dat doen ze aan de hand van snedige gitaren die nu en dan eens overstuur durven gaan, maar nooit te veel. Ze willen namelijk niemand choqueren.
Dat zou dan ook het enige minpuntje kunnen zijn in de set van Mt. Joy, ze zijn net iets te braaf. Alles lijkt een beetje te voorgekauwd en soms hebben we te veel het gevoel dat we dit al eens eerder hoorden. Zo kan “Sheep” evengoed doorgaan als een nummer van The Kooks, weliswaar zonder het potje energie. Omdat de muziek soms te veel op elkaar zou beginnen lijken, weet de band er af en toe een cover aan te breien. Zo horen we bij “Mt. Joy” een stukje “Do You Realize??” van The Flaming Lips en bij “Julia” zelfs een stukje “Ain’t No Sunshine” van Bill Withers. Deze verrassende intermezzo’s zorgen er wel voor dat iedereen er met zijn aandacht bij blijft.
Veel plezier zit er wel in de muziek van de groep, de naam van hun band hebben ze alvast niet gestolen. De ene keer hebben ze een groots refrein vast en de andere keer pakken ze gewoon klein uit met enkele americana vibes zoals Ryan Adams dat kan, maar altijd blijft het bescheiden en braaf. Als Mt. Joy dat er uit kan krijgen, zien we het wel iets worden. Het is namelijk muziek dat makkelijk te beluisteren valt en niemand kwaad doet. Een grote toekomst zien we er nu nog niet in, maar als het van Spotify afhangt, zal dat niet lang meer duren.
Setlist:
Bigfoot
Jenny Jenkins
Astrovan
Ruins
Dirty Love
I’m Your Wreck
Mt. Joy
Sheep
Julia
Silver Lining
Cardinal
