AlbumsRecensies

Mammal Hands – Becoming (★★★½): Brug naar mogelijkheden

En plots werd het een fijn jazzweekend. Na hoog bezoek van bassist Avishai Cohen in De Roma vrijdag, ook nog een onverwachte ep’tje van Mammal Hands: “Becoming”. Vorig jaar braken ze binnen de scene door met Shadow Work. Het was een werk dat een sluimerende zoektocht naar prachtige melodie blootlegde, maar eveneens ook een ietwat schaamteloze wil om in dat keurslijf te blijven. Met deze driekoppige ep zetten ze alles op scherp dankzij de relatief korte duur en de extra ruimte die ze laten om het geheel in elkaar te weven.

Duidelijk hoogtepunt is A-kant en titeldrager “Becoming”. Het toont meteen dat het eigenlijk niet zo nuttig is Mammal Hands volledig onder een jazznoemer te plaatsen. Het is gewoon visuele en melancholische muziek die toevallig scherper tot uiting komt met de aanwezigheid van een blaasinstrument. De combinatie van aanhalende draagkracht en een sluimerende tonaliteit vult piano en percussie perfect aan. De piano zelf vormt een mooie tegenstelling door duidelijke texturen te verweven met de rollende drums. Die focus op textuur dient de saxofoon van antwoord met een klank helder als van druppels water die in een diepe put dwarrelen. Rustige ongedwongenheid trekt zich ook door op de B-kant.

Natuurlijk is melancholie in combinatie met jazz en het herfstseizoen een cliché toverwoord, maar dit is niet de goedkope egoïstische melancholie. Er wordt gezocht naar eerlijkheid en een weg door al dat water dat evenzeer kan blijken te falen. Becoming wijst in de titel zelf op het proces als bestaansreden en die vrijheid doet deugd. Verwijzingen naar hip-hop met sax in een soort urban hoofdrol gaat over in “Refuge”, dat laat meer ruimte aan de drums. “Shimmer” op zijn beurt laat ruimte aan de piano alvorens het geheel terug samenvloeit. Alsmaar verder, gewoon waar het gaan kan. Mammal Hands heeft geen antwoorden klaar, maar evolueert wel moeiteloos verder dankzij die zelfrelativering en vertrouwen in elkaar.

De fans overbruggen met Becoming het jaar en horen een band op kruissnelheid. Voor nieuwe luisteraars is het een perfecte introductie die sterktes bundelt zonder grote narratieven op te dringen. De voornoemde extra ruimte is welkom omdat te druk staren naar de beelden die boven komen drijven niet nuttig is. Dit is voor elke luisteraar anders, en er worden enkel maar mogelijkheden aangereikt. Voor Mammal Hands zelf wijst alles richting de mogelijkheid komend jaar een moderne klassieker uit te brengen wanneer hun vierde langspeler verschijnt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.