Het begint een goeie gewoonte te worden van Jack Black en Kyle Gass om ongeveer om de zes jaar een album uit te brengen. Het begon allemaal in 2001 met het zelfgetiteld debuut en nu zijn ze toe aan een vierde album. Meteen ook de minst goeie plaat uit de discografie van de band. Op zich bevat de plaat heel veel goeie ideeën, maar de uitvoering zit wat minder. Het album vergezelt eigenlijk hun YouTube serie waarin de band de wereld moet redden, maar als album op zich is het erg zwak. De serie is dan weer heel plezant en een echte aanrader voor fans van de band of absurde humor.
Post-Apocalypto, de serie, is op zich wel plezant om te ervaren. Eerst gebeurt er heel weinig, maar er zitten wel heel grappige, soms subtiele referenties in. Het is ook voor het eerst dat The D zich openlijk uitspreekt tegen een beleid. Maar natuurlijk gaat de band hier nooit te ver in. Het duo moet de wereld redden, en krijgt hierbij in het midden van de serie hulp van een robot die een leuke meerwaarde blijkt in de show. De lyrics zijn hilarisch en in “COLORS” zingen ze bijvoorbeeld openlijk over wereldvrede, een nummer dat in de serie gezongen wordt door Donald Trump Junior. Absurde inhoud, tot zover blijft Tenacious D vast aan hun formule. Je zou het zomaar kunnen vergelijken met The Pick Of Destiny zou je denken, maar niets is minder waar. Op Post-Apocalypto staan er veel minder sterke songs.
Het enige wat ze hierbij vergeten zijn, is om muziek te maken. Met slechts twintig muzikale minuten op 21 nummers en heel wat gemiste kansen, blijft iedereen met een wrang gevoel zitten. Neem nu bijvoorbeeld het fantastische “WOMAN TIME”, een geniale knaller dat nog eens toont hoe Tenacious D op zijn best klinkt (met nog steeds Dave Grohl op drums). Maar het duurt te kort. Moest dit een volwaardige song geworden zijn, dan zou het misschien een nieuwe geniale hit geworden zijn. Nu blijven we op onze honger zitten, en dat is niet enkel bij deze song. De “POST-APOCALYPTO THEME” is ook zo eentje waar veel meer in zat.
Het is jammer dat de muziek naar de achtergrond verdwijnt, want de rest van de plaat is gewoon parlando waarbij de band het verhaal van hun geanimeerde serie vertelt, maar dan zonder beelden. Je kan je al voorstellen dat dit helemaal niet overkomt, en het beeld niet zonder het geluid kan. Het breekt de plaat volledig en soms mist het ook wat de essentie van wat er wel te zien is in de beelden. Had de band dit album meer als soundtrack gezien, dan konden ze hier veel meer uitbreiden op de kortere songs uit de serie. Jammergenoeg doen ze dit niet, en blijven ze hangen bij nummers van boven de minuut.
En zelfs bij de nummers die dan nog overblijven, zitten enkele erbarmelijke nummers. “JB JR RAP”, wat is dat zelfs. Een rapnummer van Tenacious D? De band neemt zichzelf sowieso al niet serieus, maar dit is er toch wel helemaal over. Een slappe beat en autotune verbeteren de song zeker niet. Of het dramatische “FUCK YO-YO MA”, het lijkt ons een beroerd afkooksel van “Dude (I Totally Miss You)”. Het erotische “MAKING LOVE” doet het dan wel weer goed en zou dan zomaar eens het grote broertje kunnen zijn van “Fuck Her Gently”, iets meer vulgair en explicieter dus. Die penis en seksreferenties komen ook in bijna ieder nummer terug (in iedere aflevering van de serie staat er wel een mooie penis getekend, en ze moeten ook soms vechten tegen een penismonster). Op zich hebben wij daar geen probleem mee, maar als dit gezongen wordt door twee vijftigers met gigantische bierbuiken, lijkt er meer op dat KG en JB vooral heel veel seksuele frustraties hebben.
Post-Apocalypto heeft dus heel veel sterke ideeën, van het hippiegehalte in “COLORS” tot de stevige metalgitaren in “DADDY DING DONG”, maar alles bevat iets te weinig body om memorabel te worden. Het is gewoon allemaal veel te kort. Korte songs kunnen overtuigend zijn, maar niet op de manier waarop Tenacious D dat doet. Telkens wanneer je helemaal mee bent in de song, komt het op zijn eind. We kunnen ons dus voorstellen dat heel wat fans teleurgesteld zullen zijn in muzikale karakter van het nieuwe album, en ook wij hadden meer verwacht van ’the best band in the world’.
Als je het gaat vergelijken met vorige albums, dan is dit toch wel eentje waarin het verhaal de bovenhand gaat nemen. Tenacious D vergeet zichzelf dus als muzikale band, en gaat hier meer op zoek naar het verhaal binnen het beeld. Alle songs op de plaat bevatten weer heel spitsvondige lyrics en starten allemaal heel sterk, maar die lijn wordt nooit verder gezet omdat de songs niet kunnen ontwikkelen. Jammer, want als we zes jaar wachten op een album, dan verwachten we ook keer op keer pareltjes. Dit keer is dat niet het geval. De enige oplossing is dus om niet nog eens zes jaar te wachten, ze worden er ook niet jonger op.
Hieronder kan je de volledige serie kijken:
