LiveRecensies

Leon Bridges @ Ancienne Belgique (AB): Eindeloze overgave en bezieling

© CPU- Willem Devriendt

Gisteren mochten we ons na een aangename en zonnige herfstdag opmaken voor één van de vaandeldragers van de hedendaagse soulmuziek. Leon Bridges hield met zijn Good Thing tour halt in de Ancienne Belgique, en dat was duidelijk niet onopgemerkt voorbij gegaan. Het concert was weken op voorhand uitverkocht, en de gelukkigen waren gisteren getuige van erg puike performance.

© CPU- Willem Devriendt

Openen mocht de Amerikaanse Amber Mark. Samen met haar drummer, toetsenist en bassist gidste zij ons doorheen een mix van genres. Hun sound schommelde van bossanova en jazz tot soul en nineties R&B. Rode draad: steeds heel dansbaar en poppy. Mark stond met heel veel zelfvertrouwen en flair haar ding te doen, gebruikte het ganse podium en bewees een stevig mondje mee te kunnen praten qua podiumprésence. Een halfvolle zaal ging schuifelend en met aarzelende pasjes mee in haar verhaal. De Amerikaanse had echter een volledige set de aandacht beet, en bewees tijdens recente single “Love Me Right”, die iets trager kabbelde, bovendien dat ze echt heel goed kan zingen. Het publiek was alleszins ‘energized’, zoals ze haar taakomschrijving zelf omschreef.

© CPU- Willem Devriendt

En maar goed ook. Al plagend sprak hij het publiek nog toe vanuit de coulissen terwijl zijn band al had plaatsgenomen. Maar eenmaal “If It Feels Good (Then It Must Be)” van start ging, was er geen houden meer aan. Leon Bridges had er ongelofelijk veel zin in, want hij trok zijn lade met geweldige danspassen meteen wagenwijd open. Vocaal bleef alles echter staan als een huis, en met zo’n overgave was dat impressionant. Zijn gouden glittermicro, assorti met het goud op het ‘kolleke’ van zijn hemd, fonkelde tussen al het funky gitaargepingel en fluks geswing. Ook op de jazzfunk van “Bad Bad News”, heerlijk uptempo gespeeld met een glansrol voor de basgitaar, danste de Amerikaan de ziel uit zijn lijf. ‘I hit ‘em with the style and grace, and watch their ankles break’. En óf er enkels gesneuveld zijn meneer Bridges.

© CPU- Willem Devriendt

Dat verschroeiende aanvangstempo was uiteraard niet aan te houden, en we vonden tegengewicht via een ander sterk punt van Bridges. Hij slaagt er immers als geen ander in om vertederende en romantische liefdesnummers te brengen zonder dat er ook maar een zweem van klefheid te bespeuren valt. “Coming Home” ontroerde en beroerde, “Beyond” werd op heel wat (voornamelijk vrouwelijk) gejuich onthaald en volop meegezongen en ook “Shy” deed zijn duit in het zakje. Dat een gezapige baslijn hierin het tempo omlaag haalde, deed de zeemzoete stem van Bridges alleen maar sterker uit de verf komen. Grootste exponent van dat bezingen van de liefde was misschien wel “Mrs”. Heel expliciet over de daad zelve zingen zonder platvloers te worden, het is weinigen gegeven. De Texaan morste gisteren rijkelijk met gevoel over elk woord dat aan zijn lippen ontsnapte. Nummers waarin zijn stem de eerste viool mocht spelen, waren dan ook vaak de beste.

© CPU- Willem Devriendt

Een volledige walk-over was het echter niet. Even haperde het bandje ergens halverwege en dreigde de set wat in elkaar te stuiken. “Georgia to Texas” (ode aan de mama) leek een schot in de roos te worden, toen Bridges het duet aanging met louter een contrabas en ook een saxofoon in aanslag gebracht werd. Die verdronken echter in al wat hen daarna nog vervoegde van instrumentatie, en op den duur konden we door het bos de bomen niet meer zien, een gemiste kans. Daarna werd “Forgive You” haastig en slordig afgehaspeld, en ondanks een leuke basriff kon ook “Lions” maar matig overtuigen. Te uitgesponnen, te chaotisch en te weinig klemtoon op het nochtans zo sterke vocale aspect.

© CPU- Willem Devriendt

Net op tijd kwam het ongelofelijk dansbare “You Don’t Know” de meubelen redden. Het had wat voeten in de aarde, maar de AB werd toch opnieuw omgetoverd tot een funky danstempel. De liveband (drum, bas, twee gitaren en keys/sax) ging heerlijk tekeer en ook de achtergrondzangeres en zanger kregen hun ‘moment de gloire’ vooraan op het podium. Vanaf hier ging het terug volledig crescendo, met leuke en alternatieve interpretaties van “Brown Skin Girl” en “Lisa Sawyer”. Eerder had de Texaan ook “Better Man” serieus opgepookt, en hij herhaalde dat trucje met het heerlijk vlottende “Smooth Sailing”. Dat was het startschot van een swingende finale, waarin alles uit de kast werd gehaald. Het was een wonder dat Bridges niet over zijn woorden of voeten struikelde tijdens “Flowers”. Als een duracelkonijn schoot de man heen en weer over het podium terwijl hij zijn lyrics op kruissnelheid, maar toch loepzuiver de AB in lanceerde.

© CPU- Willem Devriendt

En dan moest de bis nog komen. Met een gitaar omgegespt en vergezeld van zijn achtergrondzangeres en een subtiel orgeltje in de verte, oogstte Bridges minutenlang applaus met een wondermooie ingetogen versie van “River”, die genoeg kiekevlees had veroorzaakt om een kippenboerderij te starten. “Mississippi Kisses” was dan weer een feestelijke afsluiter, een rondje publiek mennen en een lekker gitaarintermezzo incluis. Dat de bandleden van de Amerikaan zich minstens even hard leken te amuseren als de man himself, deed het plaatje alleen maar meer kloppen. Leon Bridges is bijlange nog niet aan het eind van zijn Latijn gekomen, en we hopen dat de soulprins zich verder blijft ontwikkelen, want dan wacht hem nog een wondermooie toekomst.

Setlist

If It Feels Good (Then It Must Be)
Bad Bad News
Better Man
Shy
Coming Home
Beyond
Chocolate Hills
Georgia To Texas
Forgive You
Lions
You Don’t Know
Lisa Sawyer
Hold On
Brown Skin Girl
Mrs.
Smooth Sailing
Flowers

River
Mississippi Kisses

Related posts
InstagramLiveRecensies

Mass Hysteria @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de orde

Sinds Graspop Metal Meeting en Hellfest jaarlijks hetzelfde weekend in juni plaatsvinden, bestuderen metalfans nauwlettend beide line-ups. Het concept van de ‘logoband’…
InstagramLiveRecensies

Barry Can't Swim @ Ancienne Belgique (AB Club): Al kan hij wel vliegen

Vorig jaar bracht muzikant Barry Can’t Swim zijn debuutalbum When Will We Land uit. Hij zocht er de randjes van het housespectrum…
LiveRecensies

SLIFT @ Ancienne Belgique (AB Box): Intergalactisch stokbrood

Het aantal muzikanten dat je uit Toulouse kunt opsommen, blijft als Belg en zeker als Vlaming eerder beperkt. Toch is er een…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.