AlbumsRecensies

Illuminine – #3 (★★★★): Kwetsbaarheid, verpakt in hartverwarmende ijskristallen

In de schemerzone tussen commercieel bereik en de intimiteit van een huiskamerproductie, daar, in die raadselachtige context kunnen we Kevin Imbrechts terugvinden. Met Illuminine, noem het gerust het verlengde van zijn ziel, laat deze geboren Leuvenaar al geruime tijd een respect afdwingende indruk na. Dit leidde ertoe dat hij op het Duitse Ferryhouse label, waar ook Thomas Dybdahl deel van uitmaakt, vandaag het slotstuk van zijn trilogie kon lanceren. Dit hoofdstuk volgt er slechts een half jaar na #2 Reworks, die we eerder ook een aantal paragrafen schonken.

Imbrechts’ klankconstructies vermengen de tragieken van het leven, met virtuoze onvoorspelbaarheid. Denk Nils Frahm, in het koelvak van een niet nader genoemde supermarktketen. Warmhartige nummers, in een koel winterkleed. Kou die soms snijdt langsheen slagaders, maar het hart haar warmte en bloedtoevoer blijft gunnen. Geen betere plek op aarde die dit gevoel beter weerspiegelt dan IJsland, waar Imbrechts samen met geluidstechnicus Birgir Jon Birgisson de plaat opnam. Op “Aura”, het vertrekpunt van een reis door ambientwaas en pianoroes, samplede de musicus zichzelf op momenten waarop hij de slaap niet kon vatten. Dit vertaalt zich naar een etherische track met vioolwinden en uitgepuurde intensiteit. De gevoelswaarde is haast even sterk als die bij bombastischere groepen als Explosions In The Sky, alleen weet Illuminine dit niveau op zijn eentje te bereiken.

Vervreemding van tijd en ruimte spelen een belangrijke rol in de neoklassieke soundscapes van Illuminine. Soundscapes die ons doen dromen, ons doen verbeelden. Minimalistische bochten en etherische krommingen die onze oren en gedachtestromen in kunstzinnige knopen leggen. Zo is er het conflict in “It’s Alright”. Enerzijds heeft het nummer een tastbaar karakter, maar anderzijds weet je ook niet goed waar het in godsnaam heengaat. Hierdoor voelt het nummer hierdoor wat ‘angst-y’ en onvoorspelbaar aan. Een gevoel dat ook blijft hangen bij “Dear, Utopia” (ft. Adam Bryanbaum Wiltzie), dat mogelijks een verstuurde liefdesbrief symboliseert. Niet wetende wat de respons zal zijn van de geliefde, begeef je als luisteraar met open hart op dit zeer kwetsbare luisterpad. Dit krijgt in “Dear, Utopia” een plek, doordat op John Cage-achtige wijze, stilte tot een instrument werd omgevormd.

Op “Inferences” horen we dik zes minuten lang een samentrekking van de essentiële elementen op de plaat. Galmende klanken en melodie bouwen eerst rustig een vertrouwensband met je op, alvorens je op geheel eigen tempo mee te voeren naar de bestemming die ze voor ogen heeft. Weerstand vertonen heeft geen zin op het sterk bedwelmende karakter van dit nummer. Verder vinden we op de plaat ook twee samenwerkingen met zangeres Hannah Corinne. Op “Dying Flame” geeft ze body en tastbaarheid aan de feeërieke sound. Haar stem vlecht zich als een klimop rond de steriele klanklijnen die instrumentaal gecreëerd worden. Op “Fright” zorgt haar stem voor een veilige haven, in de branding van muzikale akkoorden. Als de beschermende moederborst die in noodsituaties troost brengt voor menig kind, zorgt Corinne’s stem in “Fright” voor een comfortzone.

Netjes verspreid over het album, vinden we ook het vierdelige “Apprehension”. Deze tracks kunnen een mogelijke vertaling van de onvoorspelbaarheid van het leven zijn. Het eerste nummer, de vierde track op de plaat, begint allemaal rustig en vredevol in een minimalistisch. Deze ijle setting uit deel één, krijgt enkele tracks later een vervolg met een korte, summiere, pianoschemering in deel twee. In deel drie, die we ongeveer halverwege de plaat terugvinden, kraakt er iets, een korte track vormt een ietwat kritisch breekpunt op de plaat. De reality check is schichtig, space-y en erg technologisch aan. Je zou kunnen stellen dat het om een artificieel geluid gaat. Als het ware kerft Embrechts hier tot op zenuwniveau. Dit levert “Apprehension” een confrontatie pur sang op. Grootse, ruimtelijke vrijheid wordt nu op microniveau geprikkeld. We zijn er niet helemaal over uit of deze track hierdoor schering en inslag is met de rest van het album, of gewoon een ander facet blootlegt in de gehele context. De vervreemding van de algemene lijn is net dat tikkeltje over-the-top om ons van het eerste te ontdoen. Want in het vierde deel, op het einde van de plaat, herneemt “Apprehension” opnieuw de patronen van delen één en twee. In zekere mate zit je nu met een vorm van angst, die de ademhaling weliswaar niet doet stokken, maar de aandacht is hierbij wel enorm aanscherpte.

Ten slotte zijn er nog drie andere buitenbeentjes te vinden op de plaat. Zo is “Alas, Orpheus” zoals de naam doet vermoeden de meest mythische track die we terugvinden op #3. Een krachtige, meeslepende track waarin we toch alweer in een soort van roezige trance belanden. Het blijkt het stokpaardje te zijn van Embrechts om ons keer-op-keer hiertoe te verleiden. De meest melodieuze track is daarentegen wel “Dear, Limerence”, daar waar de brief die we aan Utopia richtten ons op kousenvoeten deed begaven, danst die we aan Limerence richten op sierlijke wijze zijn prooi tegemoet. Een merkwaardige track waarop de strijkinstrumenten mooi volgens hun karakterkleur in lijn werden gebracht door Illuminine. Hetzelfde horen we ook in het wondermooie “Dualisms #3”, wat zowat de muzikale vertaling van het woord “IJsland” moet zijn.

Illuminine doet op #3 wat we verwachtten, wat we voor mogelijk hielden en waar we op hoopten. Namelijk ons, op zijn ritme, bloot laten stellen aan onze kwetsbaarheden. De ijle, IJslandse toets, bedwelmt hart en de geest. Het etherisch karakter van de plaat wordt weliswaar beperkt op de proef gesteld. De spanningsbogen zijn aanwezig, maar mochten wat meer karakter tonen. Daarentegen blijft #3 wel een loepzuiver ijskristal, met de pracht om het hart te verwarmen, maar de ziel met koelte te bedwelmen.

145 posts

About author
Gediplomeerd cultureel ondernemer en manager als OENGER, functioneel analist als inkomstenbron.
Articles
Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Illuminine - "Before Any Sound" (feat. Marble Sounds)

Illuminine brengt fantastische, minimalistische muziek en vormt samen met Jan Swerts het koningsduo van ons vaderland. Met een vaak donkere, rustige sound…
AlbumsRecensies

Illuminine - Baptism of Solitude (★★★½): Soundtrack voor de winterblues

Sinds zijn debuut in 2015 werd Kevin Imbrechts samen met Jan Swerts gebombardeerd tot Vlaams boegbeeld van het klassieke minimalisme, dat onder…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Axel Flóvent - “Driving Hours”

IJsland is en blijft een broedplaats van goede muziek, dat blijkt maar weer uit de nieuwe single van Axel Flóvent. “Driving Hours”…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.