IDLES, dat is het punkfenomeen van het moment. Een uitverkochte Orangerie van de Botanique was logischerwijs het gevolg. De band speelde er voor het eerst sinds de release van Joy as an Act of Resistance. Dat zette de groep nog meer op de kaart, en terecht. In de Botanique brachten ze hun maatschappijkritische teksten en strakke nummers mee, wat resulteerde in een gigantisch feest. IDLES staat live duidelijk garant voor een stevige show, en dat was in Brussel niet anders.
Twee voorprogramma’s werden geserveerd in de Botanique. Het eerste kwam van John. Een Brits duo dat wat aan Royal Blood doet denken, maar dan met iets vuilere stem. Een energieke set met heel veel kracht was hun deel. Veel vernieuwing was er wel niet te horen in de muziek, maar dat hoefde ook niet omdat het met zoveel power gebracht werd. Leuke opener die de toon al meteen zette.
Flasher stond in de Witloof Bar en de mensen met een ticket voor IDLES konden daar ook een kijkje nemen. Dat deden we dan ook, en de post punk band uit Washington D.C. wist wel een goeie indruk te maken. Ze deden dat op een energieke en strakke manier. De Witloof Bar was goed gevuld, en dat wisten ze zeker te appreciëren. Door constant de energie hoog te houden en een dansbare melodie aan te houden, vloog de tijd ook voorbij. Leuke ontdekking waar we in de toekomst waarschijnlijk nog veel meer van gaan horen.
Er kon geen vlieg meer binnen in de Orangerie toen IDLES begon aan zijn set. Drummer Jon Beavis kwam als eerste op het podium en begon aan een lichte percussie, waarna Adam Davonshire de typerende, dreigende baslijn van “Colossus” inzette. De toon was gezet en het publiek werd warm gemaakt voor wat zou volgen. De rest van de band volgde druppelsgewijs en Joe Talbot liet zijn statief al meteen voor wat het was. Dramatische ballads zijn duidelijk niet voor hem weggelegd. Eens de opbouw compleet was, kwam er natuurlijk de gekende uitbraak. Het publiek ging meteen compleet wild, een moshpit die nooit meer ophield.
Dat hield de rest van de set ook voornamelijk in. Strakke punk zonder al te veel franjes en vooral met veel humor. Maar geen humor zonder ook een serieuze boodschap over te brengen. Zo zei Joe ons dat hij feminist is, dat hij zich schaamt voor zijn land dankzij de Brexit en verklaarde hij zijn liefde voor immigranten. Alle maatschappelijke problemen die tegenwoordig hard leven werden aangehaald, maar het werd nooit prekerig. Meer nog, het publiek deelde de mening volledig. Moest iedereen zo reageren als het publiek in de zaal van de Botanique, dan was de wereld een betere plaats.
Ook de mannelijkheid werd verschillende keren naar voor gebracht. Het belangrijkste daarbij was dat Talbot de vrouwen aanspoorde om zich ook in de moshpit te begeven en hij de mannen in diezelfde moshpit wat in het belachelijke trok. Hilariteit, maar ook de harde realiteit. Gelukkig hoorden we iets later een volledige zaal ‘I Kissed A Boy And I Liked It’ schreeuwen, en dat stelde ons geloof in een vrije wereld weer op zijn plaats.
Muzikaal bleek IDLES vooral te teren op strakke stukken met potige, soms zelfs furieuze uithalen. Gitarist Mark Bowen smeet zich topless volledig en verdween nu en dan eens in het publiek, net zoals andere gitarist Lee Kiernan dat deed. Het gaf de set de nodige energie en zorgde ervoor dat de toeschouwers ook volledig uit hun dak gingen.
Dat bereikte zijn hoogtepunt tijdens “Exeter” waarbij IDLES de hele zaal op het podium riep. Het werd niet de hele zaal, maar het was toch even heel druk. We zagen al paniek in de ogen van de security. IDLES raasde als een sneltrein door hun set en nummers als “Danny Nedelko”, “Mother” en “Samaritans” zijn anthems van deze generatie, die dan ook uitbundig meegezongen werden. Overbodig vonden we misschien de Solomon Burke cover, maar dat is slechts een detail.
Met “Well Done” en “Rottweiler” knalde IDLES een einde aan zijn set en er werd tot slot nog eens heel chaotisch door de gitaren gegaan totdat ze echt volledig naar de knoppen waren. De energie, de power en de inleving van IDLES zorgen ervoor dat hun liveshows goud zijn. ‘G-R-E-A-T’ zongen ze, en we gaven de groep geen ongelijk. De band bracht een geweldige show die blijft verbazen en het punkhart in vele mensen naar boven haalt. Ze deinzen er niet voor terug om een standpunt te nemen in bepaalde heikele thema’s en daar ligt ook hun sterkte. Bands zouden hier een voorbeeld aan moeten nemen, alleen zo kan de wereld ooit beter worden. IDLES zet alvast een grote stap door met hun vuile muziek een gigantisch publiek aan te spreken en hen ook de juiste boodschap door te geven. Straffe show van een straffe band die energie te over had.
Wie de band nog aan het werk wil zien, kan vanavond naar De Zwerver in Leffinge, DOEN!
Setlist:
Colossus
Never Fight A Man With A Perm
Mother
Faith In The City
I’m Scum
Danny Nedelko
Gram Rock
Divide & Conquer
Heel/Heal
1049 Gotho
Samaritans
Television
Great
Love Song
Exeter
Cry To Me (Solomon Burke cover)
Well Done
Rottweiler
