In de Handelsbeurs nodigde Democrazy enkele onmiskenbaar Britse acts uit om een wild klankfestijn te serveren. De tickets waren lang niet uitverkocht, maar toch bleek de zaal bijna te klein. De grens tussen podium en parterre vervaagde en zowel band als publiek ging uit hun dak.
Slaves nam een mede-punkband mee in het voorprogramma. Hotel Lux klinkt ergens tussen The Libertines en de jonkies van Shame. Het vijftal speelde heel geconcentreerd, met als gevolg dat er muzikaal weinig op aan te merken was. We hoorden zelfs wat invloeden van surfrock en ook het keyboard was een aangename afwisseling. Hun nummers waren rustig, maar scherpzinnig en met afwisselend samenspel. De zanger zong meestal parlando teksten, wat wel courant is binnen punk, maar niemand kon verstaan waar hij precies over sprak. Blijkbaar kwamen er sociale thema’s aan bod, maar daarvan hebben we dus weinig onthouden. Bovendien liep hij tussen de strofen door arrogant te ijsberen, waardoor hij veeleer een zenuwachtige vertoning bleek dan een charismatische frontman. Hotel Lux bleek dus eerder een aangename achtergrondband voor op een volkskermis. Misschien vandaar dat de toeschouwers pas later toestroomden.
Het duurde niet lang voor een horde Slaves fans kwam aangestormd, die duidelijk nog niet moe genoeg was voor een verlengd weekend. Het duo van de ongekunstelde punkgroep kwamen op in Halloween outfit en beukten er meteen op los. Hierdoor veranderde de zaal al snel in een hete moshpit, inclusief stagedivers. Het optreden moest zelfs even stilgelegd worden om enkele waaghalzen in te lichten dat ze zichzelf konden verwonden. Drummer Isaac Holman ramde halfnaakt en rechtstaand op een vereenvoudigd drumstel. Na elk nummer wisselde gitarist Laurie Vincent van instrument en geregeld sprong hij zelf tussen het publiek. De hele logistiek vergde de hulp van twee extra geluidsmannen, die moesten voorkomen dat hun materiaal uit elkaar viel.
Punk is een back to basics genre dat authenticiteit wil uitstralen, de mannen van Slaves gaan hier nog verder in. Hun bandleden en materiaal zijn gehalveerd, hun amps en grote mond verdubbeld. Complexe nummers maken ze niet, maar die doordrenken ze met humor. “We hebben dit helemaal zelf geschreven”, lachte Isaac Holman ironisch tijdens de simpele tekst van ‘Debbie’. Tijdens ‘Fuck the Hi-hat’ werd de draak gestoken met de sidekicks die de hi-hat ‘vergeten’ waren. Het maakte de aanwezigen niet uit of Vincent noten speelde of gitaarlawaai, zolang het maar snel en luid ging. Slaves is evenveel een act van personen als van muziek. Ook de rustigere momentjes van verbroedering werden met liefde onthaald.
De rauwe emotie van de Britten resulteerde in een ongezien energieke show waar ook het publiek een ruime rol in speelde. Tijdens ‘Cut And Run’ mocht iedereen die kon meedoen op het podium met het dansje uit de videoclip. Nummers als ‘Magnolia’ werden luidkeels meegezongen. In feite was het bijna meer een volksfeest dan een muziekshow. Er werden knuffels uitgedeeld vol schmink en zweet, de griezelige tekeningen waren intussen volledig uitgelopen. Er werd gegooid met drumstokken, plectrums en zelfs snoepjes, het was tenslotte 31 oktober.
Facebook / Website / Instagram
Setlist:
Sockets
Bugs
Magnolia
Fuck the Hi-hat
Live Like An Animal
Cheer Up London
TLTWTH
Debbie
Cut And Run
Chokehold
Photo OP
SCBT
Beauty Quest
The Hunter
