LiveRecensies

Phum Viphurit @ Charlatan: Dansbare indierock met een verlegen kantje

Voor Indierocker Phum Viphurit is het sinds de komst van zijn debuutalbum Manchild allemaal heel snel gegaan. De jonge Thailander, opgegroeid in Nieuw-Zeeland, had op de videoclip voor “Long Gone” in geen tijd een miljoen views. In Azië is de Thaise singer-songwriter ondertussen een echte reizende ster, met uitverkochte shows over heel het continent. In Europa moet hij nog bekend worden bij het grotere publiek, maar dat weerhield hem er niet van af te zakken naar de Charlatan in Gent. Het was de laatste stop van zijn eerste Europese tour, die toch al zeventien shows telde.

Phum Viphurit past zo in de Slackerrockscène, waar ook Mac Demarco, Boy Pablo en Yellow Days in zitten. Maar wat Phum onderscheidt, is zijn persona: Waar eerder genoemden live vaak nogal nonchalant overkomen, is Viphurit wat verlegen en een onhandig. Nogal klungelig kwam hij het podium opgewandeld, waarna hij het publiek verlegen bedankte voor hun aanwezigheid. Hij benadrukte ook hoe koud hij het wel niet had, en excuseerde zich bij voorbaat voor mogelijke fouten in zijn gitaarspel. Toch sloeg het imago van hopeloze loverboy duidelijk aan bij de vele vrouwelijke fans die naar de Charlatan waren afgezakt.

Openen deden Viphurit en zijn band met een onuitgebrachte song, die neigde naar indie surf rock. Phum’s stem, een van zijn sterke punten, kwam goed tot zijn recht en de energie die de band uitstraalde daalde ook af op het publiek. Met die eerste song zetten ze eigenlijk meteen de toon voor de rest van het concert. We kregen een warm optreden van een artiest die songs maakt die een vrolijke en energetische vibe overmaken. “Run” was een aangename tweede, maar ook niet veel meer dan dat.

De bindteksten tussen de nummers zorgden voor leuke en vaak ook grappige intermezzo’s, vooral te danken aan Viphurit zelf. Zo stootte hij meermaals met zijn hand of gitaar de micro aan en verontschuldigde hij zich daarvoor uitbundig, iets wat in de smaak viel bij het publiek. De andere bandleden waren het gedrag van hun leadzanger duidelijk al wat gewoon en konden er ook om lachen. Maar hoe klungelig hij dan soms ook mocht ogen, zijn gitaarspel in “Trial and Error” was van een hoog niveau. Ook die klonk trouwens veel voller en ‘surfier’ dan de studioversie.

Nadien volgde “The Art of detaching one’s heart”, een nummer dat een duet is met Jenny van “Jenny & The Scallywags”. Het publiek werd aangemaand om mee te zingen en dat deed het bijgevolg ook redelijk uitbundig. Maar waarop het publiek nog uitbundiger reageerde, was het beatboxintermezzo gebracht door de bassist. Phum en de andere bandleden hielden even een waterpauze, terwijl hun bassist op een verrassend goede manier enkele bekende deuntjes (maar vergeef ons dat we er geen naam op kunnen plakken) beatboxte.

Met “Lover Boy”, de hit bij uitstek van de Thaise indie rocker, werd het hoogtepunt van de show ingezet. Waar de studioversie soms wat uitblinkt in meligheid, is de liveversie veel fleuriger en divers. Zowel publiek als band genoten duidelijk van deze versie van het nummer. Met “Long Gone”, die andere hitsong, ging het concert verder op het elan van vrolijke upbeat indie rock. Voor het eerst werden ook de strofes meegezongen en zagen we de drummer, die wel vaak wat statisch leek te spelen, helemaal opgaan in de muziek. Bisnummer “Paper Throne” werd wel nog op gejuich onthaald, maar had misschien niet echt meer gemoeten. Viphurit en band bedankten het publiek uitvoerig en namen nog een foto voor hun instagramaccount, alvorens ze terug de coulissen in trokken.

Wat we leerden uit Viphurits passage in de Charlatan is dat hij het in zich heeft om een liveset te brengen die dansbaar en divers is, maar die vooral ook niet onaangenaam wordt. Wie luistert naar zijn album Manchild, zou niet onterecht schrik krijgen dat het weleens heel snel repetitief en saai zou kunnen worden live. Maar Phum en zijn bandleden bewezen dat ze hun nummers live nieuw leven kunnen inblazen en er een energieke draai aan geven. Het was misschien nog geen toonvoorbeeld van hoe hun dreamy indie rock er zou kunnen uitzien, maar het kwam toch al aardig in de buurt.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.