Voor de remake (2018) van horrorklassieker Suspiria (1977) zocht regisseur Luca Guadagnino een frisse soundtrack. De originele horrormuziek door Goblin maakt plaats voor de epische grandeur van Radiohead-frontman Thom Yorke. Behalve zijn voorgaande reputatie, geeft de wereldartiest ook zijn ziel aan het project. Suspiria betreedt namelijk de uncanny valley op een manier die de film die extra diepe laag finesse geeft. Het album begeestert zelfs na meerdere keren beluisteren en creëert een plaatsje in de kosmos voor zichzelf. De film is als het ware slechts een visuele backdrop voor Thom’s virtuositeit. Weken geleden ging de film in première op het Filmfestival van Venetië, maar in de bioscoopzalen kan je hem pas zien vanaf 14 november.
Suspiria bestaat niet enkel uit melodieuze muziek. Ook komen er eeuwenlange soundscapes aan te pas. Die verschillende uitgebreide motieven worden ook aangehaald tijdens de ‘echte’ nummers van het album. Zo’n eerste muzikale nummer van de plaat is de reeds uitgebrachte single “Suspirium”. Het zet Thom’s stem en een sinistere pianoriff in de verf. Het onafgewerkte einde schiet recht in de slaap. Maar ontwaken doe je de komende twee uur niet. In zijn vorige solowerk was Yorke’s voornaamste feature zijn voorliefde voor electronica en beats, maar hier zijn het analoge instrumenten die de lakens uitdelen.
Het eerstvolgende nummer dat uit de hoop springt, is “Has Ended”. Het minimalisme waarmee Thom Yorke een dreigend nummer schrijft, doet reflecteren. Hoewel de drums, de synths en de backing vocals een overschaduwende dreiging beschrijven, is het nummer nooit echt eng. De emo en dreiging die de artiest consistent in zijn verhaal verwerkt, maakt van deze Suspiria een diepere, meer ongrijpbare versie van de film.
De volgende uitspringer “Unmade” brengt op de albumversie een harmonisch orkest en hemelse gezangen met zich mee. Thom’s stem schittert en de piano overheerst. Het nummer is simpelweg machtig, prachtig, betoverend. Bij het luisteren naar zulk een pracht is het haast ondenkbaar een horrorcultclassic erover te visualiseren. Voor de eerste keer op het album ziet het er ook naar uit dat dit de film niet per se ten goede komt. Wie weet verrast regisseur Guadagnino het publiek met een interessante kijk op horror als genre. Het was namelijk op zijn aandringen dat Yorke de soundtrack schreef. Als onderdeel van het geheel moet de uplifting spirit van Yorke zich dus nog bewijzen.
Als laatste uitspringer is er “Volk”. Een reeds geprezen nummer dat zijn mosterd ietwat lijkt te halen bij de soundtrack van een andere horrorklassieker, het videospel Dying Light. Niettemin komt de hypnotische repetitiviteit, die reeds hoorbaar was in het album, hier helemaal tot zijn recht. Beluister dit nummer niet ’s avonds en alleen zoals deze malle ouwe beer, want het jaagt je de stuipen op het lijf. Echter, het album als collectief geheel overstijgt zelfs de kracht van dit ene nummer. Geef het daarom context en beluister het zeker eens in functie van het collectieve geheel.
Thom Yorke is een eigenzinnig genie die zich heeft ingelaten met de akeligste gedachten van zijn weemoedige brein. Hij bewees in 2006 en 2014 reeds met respectievelijk The Eraser en Tomorrow’s Modern Boxes dat zonder het almachtige Radiohead hij nog straffer uit de hoek kan komen. Hij componeerde reeds voor When The Dragon Swallowed The Sun (2010) en The UK Gold (2013) en zijn muziek werd ontleend in Vanilla Sky (2001), Children of Men (2006), The Prestige (2006) en 212 andere titels. Als rot in het vak is het dus niet verwonderlijk dat zijn laatste compositie een compleet losgeslagen kunstwerk is. De 25 nummers die de artiest had geschreven voor de unheimische compositie kunnen niet elk op hun eigen recht muzikaal genoemd worden. Het is niettemin ten zeerste aangeraden om eens een kop thee van drie liter te zetten en er volledig door te klauwen. Maak vooral niet de fout van deze beer; beluister het niet alleen in een verlaten landhuis. Je zou wel eens meer kunnen horen dan je voor wenste.
