LiveRecensies

Jon Hopkins @ Ancienne Belgique: Wel het harde, niet het mooie

© CPU – Chris Stessens

Dat Jon Hopkins geen onbekende meer is, liet de driehonderd meter lange rij wel zien voor de Ancienne Belgique gisteravond. Met een (solo) discografie die toch al dateert uit 2008, is het niet eigenaardig dat de volgers in grote getallen komen. De leeftijd ligt hoger dan bij een gemiddeld ‘technofeestje’ en straalt als publiek een soort respect af naar het elektronisch fenomeen dat nog moet opkomen. Wij bij Dansende Beren zijn in ieder geval al groupies sinds “Vessel” zijn debuut maakte.

© CPU – Chris Stessens

Onder luid gebrul begint de Kaospadd-kunstenaar de set met zijn meest actuele werk; Singularity In de vaste album-sequentie “Singularity”—“Emerald Rush”—“Neon Pattern Drum”—“Everything Connected”. Een krachtig geheel in volume en impact. Een begin zoals we die van Jon Hopkins gewend zijn op zijn albums. Het toedienen van een goed shot Acid-Techno werkte zelden zo goed om een publiek warm te maken.

© CPU – Chris Stessens

Een groot scherm werd gebruikt om (vooral) zijn bijpassende videoclips af te spelen, afgewisseld door een groene equalizer-streep, waarmee de set ook begonnen was. Na een klein half uurtje te zijn ingewerkt op de eerste helft van het album Singularity, was het gissen naar welk soort live optreden dit ging worden, maar toen er twee dames met geüpgrade lightsabers tevoorschijn kwamen op de kickdrum van “Open Eye Signal” (Immunity, 2013) was de keuze allang gemaakt. Jon Hopkins koos voor een technofeestje waarin hij ons overspoelde met de hardste gebroken Kaoss beats die alleen hij ons kon voorschotelen. Alles dat luid genoeg was op SIngularity; kreeg een staartje met alles dat stevig genoeg was op Immunity. “Open Eye Signal” werd gevolgd door “Collider” en “We Disappear” en toen er geen beats meer te vinden waren op dat album, kregen we “Light Through the Viens” van het album Insides uit 2008. Een flinke tour door dansbaar Hopkins land.

© CPU – Chris Stessens

Hoewel Hopkins’ keuze om er een dansbaar festijn van te maken niet per sé een slechte was, was er wel veel mis met de set. We merkten op dat de set een zeer strak ingestudeerd plan was dat maar moeilijk kon afwijken van het live-repertoire. Zo hadden de lichteffect meisjes een uitgedachte choreografie die begon op de eerste tel van een nummer en eindigde op de eerste tel van een ander. Ook de visualisering op het scherm erachter was een ingecalculeerd geheel en probeerde synchroon te lopen met wat er muzikaal gebeurde. Dit alles geen probleem moest het dan ook niet zijn dat de midden en hoge tonen vrijwel totaal afwezig afwezig waren gedurende heel de set.

© CPU – Chris Stessens

Jon Hopkins is bekend geworden met zijn exclusieve geluid van knetterende beats, die door een kaosspad gehaald zijn, in combinatie met zijn klassiek geschoolde talent op de toetsen, waardoor op die knetterende beats een dekentje gelegd kon worden van lieflijke melodieën en fonkelende sterren. Door de keuze van soort set en de frequentieproblemen kregen we wel het harde, maar niet het mooie van Jon Hopkins oeuvre. Toen hij op het einde van zijn flink ingecalculeerde bis-ronde sloot met een korte passage piano, was de reactie van het publiek immens enthousiast. Blijkbaar kwam iedereen voor ook het schone en niet alleen het harde technofeestje dat we kregen. Leuk technofeestje wel.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.