Een warme herfstavond in het levendige Brussel, een meer idyllische setting om ons favoriet dreampopduo aan het werk te zien, is er bijna niet. Voor de vierde keer stond Beach House in de Ancienne Belgique, en dat doen ze al een tijdje moeiteloos voor een uitverkochte zaal. Ditmaal kwam de groep uit Baltimore hun zevende album voorstellen die – hoe kan het ook anders – 7 getiteld werd. Die plaat bracht een evolutie in de sound van het duo en dat hoorden we terug in hun betoverend concert in onze hoofdstad.
Alvorens ons te overspoelen met de dynamiek van hun nieuwe nummers, leidde Beach House ons op de meest tedere manier naar hun wereld. Badend in rood licht zetten de drie silhouetten een intense versie van “Levitation” neer. ‘There’s a place I want to take you’, zong frontvrouw Victoria Legrand. Een uitnodiging waar het publiek bijzonder vlot op in ging, want dankzij de warme gitaren (met een subtiele knipoog naar shoegaze) en de innemende vocals, was er geen weg meer terug uit wat een prachtige avond zou worden.
Wie bij klassiekers als “Wild”, “PPP” of de prachtige uitvoering van het zwoele “Lazuli” in een roes van dromerige synthpop vertoefde, werd wakkergeschud met de kletterende waterval van drums waarmee “Dark Spring” ingezet werd. De opener van de nieuwe plaat trok een wervelende muur van geluid omhoog. Het legde net als veel van de andere nieuwe nummers de troef van 7 op tafel: de drumpartijen. Doorheen de lichtgloed op het podium zag je dat drummer James Barone – net als Legrand en Scully – alles gaf. Ook al verraadden hun gezichtsuitdrukkingen dat niet, want de leden van Beach House verborgen zich in hun eigen schaduwen.
Hoewel het werk op 7 iets anders in elkaar zit dan op de voorgaande albums, vormde de hele set een troebel, maar coherent geheel. De sound van Beach House is (soms traag) veranderd, maar nog altijd karakteristiek. Het is daardoor dat oudere fan-favorieten als “10 Mile Stereo” en “Myth” zo goed samengingen met nieuwere nummers als pakweg “Drunk In L.A.”. Er zijn weinig bands die teder zijn zonder melig te worden, melancholisch klinken zonder overdaad, etherische muziek maken zonder de aandacht te doen verliezen…
Die perfecte balans wil echter niet zeggen dat Beach House het op veilig speelt. De groep durft ook eens een onvoorspelbare bocht te nemen en dan komen we uit op een beklijvend nummer als “L’Inconnue”. Op plaat wist het lied al een enigmatische sfeer te creëren, en in de AB was dat niet anders. Vreemde harmonieën, spookachtige melodieën en het Frans dat bovengehaald werd, maakte van dit buitenbeentje een hoogtepuntje.
Naarmate het einde van de avond naderde, werd de intensiteit in de set flink opgetrokken. Zo bracht “Lemon Glow” al het beste van de nieuwe plaat naar boven en zagen we een bijzonder gepassioneerde Victoria Legrand die haar volledige ziel in het nummer legde. Daarnaast kregen we ook als toemaatje het populaire “Walk In The Park”, waar het publiek voor het eerst durfde meezingen en ten slotte het caleidoscopische “Dive” dat ontaarde in een grootse finale waarmee de groep ons in verstomming achterliet.
Met zo’n dromerige en volle sound heeft Beach House de gave om je als toeschouwer jezelf volledig te laten verliezen in het publiek: mijmerend en verzonken in gedachten. Maar anderzijds creëerde de groep gisteren een verbintenis tussen de mensen in de zaal. Beach House deed even de wereld rond de Ancienne Belgique verdwijnen en we werden meegenomen naar een plaats waar tederheid, passie en intensiteit heersten.
Setlist:
Levitation
Wild
PPP
Dark Spring
Lazuli
10 Mile Stereo
Black Car
Master of None
L’Inconnue
Myth
Drunk in LA
Space Song
Girl of the Year
Wildflower
Wishes
Lemon Glow
Walk in the Park
Dive
