© CPU – Bert Savels
Met Coup De Grace heeft Miles Kane tegenwoordig drie albums op zijn naam staan. De man die faam verwierf met The Last Shadow Puppets, kan het ook zonder zijn kompaan Alex Turner. Het valt ondertussen niet meer op twee handen te tellen hoeveel die twee al met elkaar vergeleken werden. Je kan de één niet zonder de ander zien, de twee vrienden delen zelfs hetzelfde charisma. Al is nu wel duidelijk dat Miles Kane een grotere rockfanaat is dan zijn vriend, dit zorgde voor een stomende set in de Botanique.
Openen mocht Juniore uit Parijs. Hun muziek kan je het best omschrijven als sixties rock ‘n’ roll, maar dan met iets meer experiment. Wat ontbrak was power om te overtuigen, al gaf het Franse accent de set wel een sensueel tintje. De gitarist op het podium had een heel speciaal masker op, wat daar de bedoeling van was, bleef voor ons een mysterie, maar het zorgde er wel voor dat de vroege vogels in het publiek vol verbazing keken. Meer was er ook niet te zien. Een voorprogramma die we dus weer snel zullen vergeten.
© CPU – Bert Savels
Miles Kane vloog er daarentegen heel snel in. Met “Too Little Too Late” zette hij meteen het tempo op scherp en vloog hij als een straaljager binnen. De eerste vier songs in zijn set waren dan ook potig en toonden dat Miles een echte rocker is. Show hoort er bij, een publiek entertainen is zijn ding en een lekkere gitaarsolo geven moet ook wel eens kunnen. Bij de twee volgende songs (“Better Than That” & “Inhaler”) nam hij ons mee in enkele tijdssprongen en zo konden we meteen van elk album een nummer horen.
Het spreekt voor zich dat Miles Kane ook zijn nieuwe plaat moest voorstellen, en dat deed hij in de buik van de set. Het tempo wat terugschroeven en zich meer richten op ballads, dat was het plan. Of het effectief was? Matig. Maar het toonde wel aan dat Miles Kane en zijn band goeie muzikanten zijn. Toch viel het hier en daar wel eens op dat de groep nog zoekende is (Miles wordt sinds zijn nieuwe plaat bijgestaan door een volledig nieuwe band waaronder een vrouwelijke drummer die we kennen van bij Soulwax). Hier en daar een kleine miscommunicatie kwam de vlotheid in de set niet altijd ten goede. Vooral bij de overgang van “Hot Stuff” (Miles Kane bracht hiermee een opvallend stevige rockcover van een funky nummer) en “Coup De Grace” zorgde dit voor een klein beetje commotie.
© CPU – Bert Savels
Gelukkig draait de band allemaal rond de frontman en die windt een publiek rond zijn vinger alsof het niets is. Zelfs bij iets tragere nummers als “Killing The Joke” en “Counting Down The Days” weet hij toch telkens zijn publiek bij de nek te grijpen. Dat doet hij vooral door zijn charisma en dat heeft hij natuurlijk ook geleerd bij zijn goeie vriend. Hoewel het tempo verdween uit de set, begon het niet meteen zwaar te vervelen. Al hadden we wel het gevoel dat hij meer kon afwisselen tussen hard en zacht. Nu bevond zijn set zich in een voorspelbare spanningsboog.
Want met “Rearrange” ging hij terug ‘all the way’. Het publiek begon te zingen en muzikaal was het allemaal iets aanstekelijker. Nu was de zaal klaar om zich volledig te geven en dat gebeurde ook. Subtiele moshpits en gespring waren schering en inslag. Bij “Don’t Forget Who You Are” ging het zelfs zo ver dat de toeschouwers het refrein gewoon bleven verder zingen op het eind. Iets waar de band makkelijk op inspeelde door het gewoon nog eens te hernemen, maar dan extra stevig.
© CPU – Bert Savels
Een trucje dat ook bij “Come Closer” bleek te werken. De oudste single uit zijn set. Het betekende meteen ook het einde van zijn set die net geen uur duurde. Vervelend vinden we zelf, want bij de laatste vier nummers zat hij alles iets te veel te rekken door zich te veel te focussen op het brengen van speciaal gitaarspel en overbodige solo’s. Hier had hij evengoed nog enkele nummers extra kunnen spelen. Al kan ook gezegd worden dat hij op een perfect moment stopte, want anders had het misschien een overload geworden. Goed gespeeld dus, want nu heeft zeker niemand zich echt verveeld.
Dat Miles Kane na zijn avontuur bij Last Shadow Puppets terug op eigen benen staat, is goed. Meer nog, als soloartiest weet hij zichzelf nog meer te ontpoppen tot een rasechte frontman. Vol charisma en overtuiging draait hij een groot publiek rond zijn vinger en hij is nog eens oprecht dankbaar ook. Geen arrogantie, maar wel sympathie voor iedereen die zich zo geeft op zijn show. Muzikaal is alles goed stevig en kan hij zichzelf goed ontplooien. De perfecte show dus om je eens een avondje te amuseren, en dat deden we ook.
Setlist:
Too Little Too Late
Better Than That
Inhaler
Silverscreen
Cry On My Guitar
Loaded
Counting Down The Days
Wrong Side Of Life
Killing The Joke
Rearrange
Don’t Forget Who You Are
Hot Stuff
Coup De Grace
Come Closer
