Record Store Day 2018, Gent. De warmte van de eerste lentestralen doet aarzelen of die tussenseizoenjas nu aan of uit moet. In een overvolle Vooruit is er echter geen twijfel mogelijk. MDCIII staat op het podium en vult de ruimte tot in de nok met een tropisch klimaat. In de nasleep van hun show op Record Store Day kwam er een naamloze ep. Nu, vijf maanden later, is er dan een debuutplaat, Dreamhatcher.
Mattias de Craene (ook saxofonist bij Nordmann) is sjamaan van dienst. Samen met Simon Segers ‘die we al kennen van Absynthe Minded en De Beren Gieren) en Lennert Jacobs (die eerder dienst deed bij The Germans en Hong Kong Dong) slaat hij enkele jazzclichés aan diggelen.
Zoals een dreamcatcher nachtmerries verdrijft, lijkt Dreamhatcher ze net tot leven te brengen. De plaat opent met “Bobby”, een nummer dat dienst lijkt te doen als verhaaltje voor het slapengaan alvorens de jacht geopend wordt. ‘Nobody wants to sail against the wall’ horen we, een verwijzing naar de tot de verbeelding sprekende scène uit de film The Truman Show, waarin het hoofdpersonage te weten komt dat zijn leven een tv-show is.
Vervolgens begint de spanning je te bekruipen met “TinniT”. Hoe luider de tribale drums klinken, hoe meer je je in het nauw gedreven voelt. Samples van ritselende bladeren en stomende beekjes teleporteren je te midden van een duiveluitdrijvingsritueel in de jungle. De invloeden van Dijf Sanders, meester in sfeerweergave, zijn duidelijk voelbaar.
De ritmes die samengaan met een intense spanning in nummers worden af en toe te rusten gelegd, wat ervoor zorgt dat het album geen seconde verveelt. Sommige nummers lijken je in slaap te wiegen, zoals “Miniature I” en “Miniature II”, twee dromerige stukken waarin een hoofdrol is weggelegd voor extatische saxofoonuithalen. Rustigere adempauzes als deze staan dan weer in contrast met “The Overthrow”, dat een idyllische start kent. Je waant je op reis naar verre oorden. Langzaamaan vertroebelt de zorgeloze sfeer. Drums worden luider en het lijkt alsof er iets op de loer ligt.
Afsluiten doet de plaat met een gitzwarte cover van “Harry”, origineel door kleinkunstenaar Wim de Craene, Mattias’ nonkel. Het nummer over een jongen die rattenhersenen in zijn hersenpan geschoven krijgt, verwerft naast de reeds akelige inhoud nog een extra portie naargeestigheid in de cover, en laat je achter met een onbehaaglijk gevoel.
Alle nummers zijn perfect aan elkaar geweven, wat eer doet aan het verhalende karakter van de plaat. De rol voor sterke ritmes, die opbouwen tot een gevaarlijk extatisch niveau en daarna weer wegdrijven als een voorbijgaande stoet, wordt afgewisseld met een dromerige sound die af en toe duister aandoet. Het resultaat brengt je in een waan waar filmmakers als David Lynch jaloers op zouden zijn. Dreamhatcher is meer dan een album, het is een totaalervaring.
Wie eens live in een jungleroes terecht wil komen, kan terecht op de volgende shows:
24/10 Handelsbeurs, Gent
16/11 Concertgebouw, Brugge
30/11 Bozar, Brussel
12/12 Het Depot, Leuven
13/12 De Warande, Turnhout
