Bram Vanparys’ stille dagen zijn voorbij. Nadat hij in 2015 Wild Flowers uitbracht als Bony King, keerde hij enkele koude winters later in zijn caravan terug naar zijn gekende identiteit. Hij tekent opnieuw present als The Bony King of Nowhere, en brengt met Silent Days zijn meest persoonlijke album uit. Daarin documenteert hij in negen nummers de liefdesbreuk die hij te verwerken kreeg. Met demo’s uit de bewuste caravan temidden de Vlaamse Ardennen werd het een overdachte productie, met arrangementen waar de mosterd van The War On Drugs lijkt te komen.
Dat Silent Days op inhoudelijk vlak een geladen en zware plaat is, hoeft gezien het centrale thema geen betoog. Toch klinkt er hoop tussen de gitaren door, en de brede arrangementen zorgen voor een sereniteit en luchtigheid. Ook de hoes, die een fragment toont van een foto die Vanparys zelf nam, zorgt voor de nodige lucht. Met nieuwe adem maakt hij zijn voornemens in opener “Going Out” waar. ‘Gonna change my style’, zingt hij, waarmee de eerste steen gelegd is voor het album dat zich opbouwt als een muur met geëmailleerde tegels in gebroken wit.
Titeltrack “Silent Days” deed al dienst als eerste single, en voelt als de ruggengraat die de eenzaamheid tegengaat waarover Vanparys het heeft. Een ruggengraat die glooiend verder loopt in “Whenever We Meet Again”, waarop percussie vrij spel krijgt en het harmonische vakmanschap niet meer doet twijfelen aan de kwaliteiten van Vanparys als songschrijver en hartenverteller. Hij laat ieders hart bloeden met het minder dan twee minuten durende “Now That I Know”, dat uitblinkt in de eenvoud van zijn stem en akoestische gitaar. Het smachtende “Waiting For Your Sign” dat erop volgt zorgt met de vioolmuziek voor een zalvende pleister op de pijnlijke wonden.
Naar het einde van het album toe komt er meer vastberadenheid en kracht, zo ook in “Through The Night” en “Like Lovers Do“, waar door het snellere tempo de nodige dynamiek en energie naar boven komen – net wat het album nog nodig had – om dan in “Still Around” rustig weg te stappen en vanop een afstand het eigen parcours gade te slaan. The Bony King of Nowhere ruist, glooit, is zwaarmoedig, verlangt, sust zichzelf en verwoordt bovenal alles met een bewuste nuchterheid. Hij is terug met Silent Days, met een volumineuzere sound en inhoud. ‘I tried to give you everything’, zingt hij, en wij zijn even van de kaart.
The Bony King of Nowhere staat binnenkort nog in CC De Beuk in het kader van de Witlofsessies, en in de Botanique, de Handelsbeurs en De Spil.