Het was al van 2016 geleden dat de ondertussen enorm populaire Vlaamse band Bazart een album uitbracht. Eentje dat bestond uit radiohits en opgefriste oude songs maar wel meteen op nummer één van de Ultratop eindigde. Na een exponentiële groei aan fans, twee uitverkochte Lotto Arena’s en zowat elk Vlaams festival te hebben platgespeeld, was het geduld van Vlaanderen op. Een tweede album moest er snel komen. Tegenstrijdig aan hun eigen leuze ’Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel’ nam Bazart de tijd om met 2 hun korte hype om te zetten in onvergankelijke pop.
Met 2 brengt Bazart geen tweede “Goud”. De opvolger van Echo bevat enkele sterke singles maar heeft meer dan dat te bieden. Zo is het trio Mathieu Terryn, Simon Nuytten en Oliver Symons op zoek gegaan naar minder toegankelijke synths en autotune-effectjes, verrassende drums en transparante teksten. Het compact album van tien songs klinkt volwassen en gaat dieper dan vage oneliners. Al meteen bij de derde song “Ademnood”, een nummer dat net niet geen vier en halve minuut duurt, wordt duidelijk waar de plaat naartoe gaat: LDVD. Frontman Mathieu zingt al zijn adem op: ‘Ik loop weg van alles / Wie ben ik zonder haar.’ De rest van de band valt hem bij in gebruikelijke falsetstem: ‘Ik kan het niet’. Om echt omver te blazen mocht de song muzikaal nog iets gewaagder met minder recyclage.
Een album uitbrengen met tien songs betekent minder kans op verliezers. Minder songs die je wil doorspoelen. Toch ontsnapt 2 niet aan de fast forward knop. De eigentijdse kleinkunst in de moedertaal van de band schommelt al snel tussen kleuterklasrijm en originele woordkunst, tussen simpel hergebruik en goed gestructureerde songs. Een nummer volledig op -ij’s en -a’s laten steunen, gaat er gewoon niet in. De muziek op “Niets is zeker” past voorts ook niet in het plaatje, te eentonig net zoals de tekst. Ook “Vijf Dagen” spoelen we telkens opnieuw door. De melodie start goed en er weerklinken toffe drums, maar de teksten zijn té simpel, té vaag. ‘De nieuwste 3D-printer op de markt te koop’ grapt Terryn in hun rockumentary. En laten we eerlijk zijn, zelfs dat had beter geklonken dan deze oppervlakkige onzin.
“Het Doet Me Toch Iets” heeft dan weer wel de gelaagdheid die we verwachten van een tweede album. De kracht van Olivers (zeg maar gerust Warhola) synths en Simons hoge stem zorgen hier nu wel voor een geweldige opbouw. Zanger Mathieu windt er in tegenstelling tot op de debuutplaat geen doekjes om: ‘Dit zou toch echt niet mogen, wat ons is overkomen’ / ‘Het doet me toch iets om jou zo te zien’. Ook op de rest van de plaat probeert Mathieu zich niet telkens opnieuw achter vage rijmpjes te verstoppen. In “Niet Te Dichtbij”, is hij recht voor de raap: ‘Het is sowieso voorbij / Wie ben ik in wij / Het is sowieso voorbij / Tussen jou en mij’. De samenwerking met de Luikse Baloji is de verrassing van 2. En met een Franstalige (!) hook doet Bazart een goeie zaak in een tijdperk waar de Vlaamse jeugd steeds meer aast op hiphop van de andere kant van de taalgrens.
Maar Baloji is niet de enige gast op 2. Eefje De Visser, een ‘droomsamenwerking’ volgens Terryn, doet het met Bazart op “Onder Ons”. Een eenvoudig nummer dat verder drijft op de sound van “Intro” en “Grip (Omarm me)”, maar behalve de warme stem van De Visser niets veel spannends te bieden heeft. Ondanks het feit dat deze samenwerking de volgende single kan worden, zien wij liever “Zonde” hoog in de ultratop. Het zonnige lied doet denken aan het rustige werk van De Jeugd Van Tegenwoordig. De mellow poppy vibe en eenvoudige, maar herkenbare teksten maken van “Zonde” nog het meest een opvolger voor “Goud”. Het zweverige middenstuk zorgt er dan weer voor dat “Zonde” geen plakkerige zomerhit is, maar geeft de song de ruimte die het verdient.
“Nodig” breidt een eigenzinnig einde aan 2. Het leuke gitaareffectje en de exotische drums frissen de song op terwijl de teksten voor een catharsis zorgen in het slotstuk van de plaat. Een mooie afsluiter van een verwarrende plaat. Ons omver blazen doet Bazart niet met 2. Daarvoor zijn de teksten bij momenten nog te makkelijk en de eindrijm te vervelend. De recyclage doorheen heel de plaat doet ons nog fronsen. Toch zet de band een grote stap voorwaarts. De openheid en transparantie in de teksten en de gelaagdheid in de sterke songs verruimen het muzikaal gezichtsveld van de band. Gooi daar de samenwerkingen bij en je hebt een plaat die non-believers een kans geeft om toch op de Bazart-breintrein te stappen.
