Paul McCartney hoeft geen introductie meer, de 76 jarige Beatle schrijft al briljante muziek sinds 1958. Nu, exact zestig jaar later ziet zijn nieuwste plaat Egypt Station het levenslicht. Die titel is trouwens niet toevallig, maar vernoemd naar het schilderij dat op de hoes prijkt, ook deze is van de hand van Paul. Voor de productie deed McCartney ditmaal beroep op de gerenomeerde Greg Kurstin (Adele, Beck, Foo Fighters…).
Het album begint en eindigt met stationsgeluiden en deze nemen ons dan ook heel toepasselijk mee op een avontuurlijke treinrit doorheen een vaak wisselend muzikaal landschap. Onze rit kent zestien haltes, ruimte genoeg dus, en Paul deinst dan ook niet terug om te experimenteren met hedendaags klinkende muziek. We denken aan het commerciële pop deuntje “Fuh You”. De liefhebber zal eerder vallen voor ‘ouderwetse’ pareltjes als “I Don’t Know” dat van wal steekt met een heerlijke piano en vervolgens openbloeit tot één van onze favoriete nummers. Tijdens “Come On To Me” laat Macca zich van zijn ruigere kant zien en ook de oude rocker klinkt nog stevig als een huis. We kennen op deze rit ook enkele zeemzoete tussenstops zoals “People Want Peace”, een meer universele boodschap konden wij niet bedenken.
Bij halte tien komen we opnieuw in een een prachtig werk terecht, de akoestische gitaarriff van “Dominoes” blijft hangen en als Paul na vier minuten ook nog eens de elektrische gitaar erbij sleurt, is er de nodige “Icing On The Cake”. Het exotische samba uitstapje “Back In Brazil” liet de temperatuur spontaan enkele graden stijgen. Eindigen doet hij met het knotsgekke “Hunt You Down/Naked/C-link”. Zoals de titel laat vermoeden, is deze track bijna een collage van verschillende nummers, het deed ons dan ook denken aan de toepasselijke cover van dit album.
Ondanks een waaier aan stijlen, is er eenheid op deze Egypt Station en voelen we ons wel degelijk als een passagier van een trein met McCartney aan de knoppen. Macca laat zich dan ook niet meer opjutten, Egypt train komt vijf jaar na zijn laatste album New. De nummers kregen de nodige tijd om te rijpen en enkel de favorieten kregen een felbegeerd plaatsje op de plaat. Als we dan toch één klein puntje van kritiek mogen uiten, had de treinrit hier en daar nét wat minder lang mogen duren. Los daarvan is deze Egypt Station een niet te missen avontuur en weet Paul ons toch weer te verrassen met een rij stevige nummers die hij met gemak aan zijn reeds indrukwekkend portfolio kan toevoegen.