LiveRecensies

Amen Dunes @ DOK Gent: Soms iets te veel wegdromen

LiveRecensies

Amen Dunes @ DOK Gent: Soms iets te veel wegdromen

Met Freedom heeft Amen Dunes volgens heel wat media één van de beste platen van dit jaar op zijn naam staan. Reden genoeg dus om eens een kijkje te nemen in DOK Gent waar de man die plaat kwam voorstellen. We waren duidelijk niet de enige die nieuwsgierig waren, want de zaal was heel goed gevuld voor de band. Die bracht een heel leuke set die in het midden wat wegzakte, maar wel uitpakte met een boeiend slot. Dromen en zweven was nooit ver weg, en de unieke stem van Damon McMahon begeleide ons een uur lang doorheen de avond.

De vreemde vogel Lauren Auder mocht de avond op gang trappen. Dat deed hij vergezeld van een gitarist die ook voor de soundscapes op het podium zorgde. Zelf zong hij heel dramatisch in een wit gelaat, wat er voor zorgde dat de dramatiek alleen maar groter werd. Na enkele nummers hadden we toch wel al gehoord en bleek alles vast te zitten in hetzelfde stramien. Zelfs met zijn gouden tanden kon hij er niet voor zorgen dat zijn nummers in goud veranderen en bleef alles een beetje steken in dezelfde dramatiek. Denk ANOHNI, maar dan iets minder goed. Jammer, want we hadden iets meer verwacht van deze Auder.

https://www.instagram.com/p/BnhS34OAaxg/?taken-at=3190158

Dan maar al onze hoop op Amen Dunes laten rusten. En in het begin kon hij deze hoop nog heel goed waarmaken. De band speelde bijna een uur en begon heel traag met “Saturdarah”. Meteen hoorden we waar deze band voor staat. De nodige wisselende timbres in de stem van McMahon en een zweverig geluid. Al snel voel je ook dat we hier een avond vol heel intieme muziek tegemoet gaan. Het nummer komt dan ook aan tot in het diepst van je hart.

Tijd om jezelf te verliezen had je weliswaar niet want met “Lonely Richard” had Amen Dunes meteen een iets strakker nummer klaar staan. Nu ja, strak in de definitie van Amen Dunes das. Dat is een subtiele country invloed op een bedje van reptitieve gitaren gemengd met een iets sneller geluid. Bij Amen Dunes gaat het weliswaar nooit buiten het boekje en blijft alles heel braaf en voorbeeldig. Ons deed het soms wat denken aan The War On Drugs, maar dan iets minder groots en veel experimenteler.

https://www.instagram.com/p/BnhSqD0n1wQ/?taken-at=3190158

Dat experimenteren vonden we vooral terug in het gitaarwerk en de subtiele synths in de muziek. Zo gaat de gitaar al een atonaal te werk, maar nooit te veel en te ver. Het moet natuurlijk niet storend beginnen klinken. Bij de synths net van hetzelfde, soms kan het publiek dansen op de groovy sounds die naar voor komen, maar het is toch vooral indommelen dat hier de klok slaat. De nummers worden ook tot het uiterste uitgepuurd waardoor ze allemaal iets langer duren dan op plaat. Op zich zou dat tof kunnen zijn, maar bij momenten was het toch vooral iets te vermoeiend.

Dat merkte je toch in het midden van de set. Nummers als “Swim Up Behind Me” en “Freedom” zijn op plaat heel sterk, maar om ze nu net allemaal na elkaar te zetten en iets slomer te brengen, zorgt voor een heel slaperig gevoel. Dat het publiek hierna wat minder danste dan voorheen, bleek hier een bewijs van. Gelukkig voor iedereen had de band nog een leuke eindsprint klaar. Het tempo ging bij “Calling Paul The Suffering” iets meer de hoogte in en ook de boeiende twists in sommige nummers zorgde voor een verademing in de show.

Zo begon het soms heel traag, maar ging het al snel de richting van de dreampop uit. Dat de frontman dan ook nog eens charmant en oprecht lief was, zorgde voor een euforisch en heel dankbaar publiek. Na hun reguliere set werd er dan ook een heel eind geklapt om de band toch nog maar eens terug te krijgen. Met “Miki Dora” kregen we nog een heel positief en vrolijk einde.

Amen Dunes heeft het dus moeilijk om een evenwicht te vinden tussen zijn gevoelige songs en iets meer groovy nummers. Nu zat er vooral in het midden een groot dipje wat er voor zorgde dat de aandacht bij iedereen verslapte. Gelukkig maakte hij alles goed met een strakke dansbare eindsprint en konden we toch met een hartverwarmend gevoel naar huis. Deze baslijn en groovy sounds waren eigenlijk de redenen waarvoor we kwamen. Amen Dunes moet dus nog een klein beetje op zoek naar zichzelf, want een uur was nu meer dan voldoende. De volgende keer misschien net iets meer tempo in de songs steken dus.

Setlist:

Saturdarah
Lonely Richard
Blue Rose
Skipping School
Swim Up Behind Me
Freedom
L.A.
Splits Are Parted
Calling Paul The Suffering
Believe

Miki Dora

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
LiveRecensies

Ensemble Ão @ Zomersessies Merksem: Het mooiste wat we ooit zagen, hoorden, voelden!

‘Dit is het mooiste wat ik ooit gezien heb!’, uitte onze tafelgenoot. En ja, dat kunnen we enkel beamen. Het mooiste dat…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Amen Dunes – “Feel Nothing” (feat. Sleaford Mods)

In 2018 verscheen het geweldige Freedom, een plaat die Amen Dunes terecht volledig op de kaart zette. Het project van Damon McMahon…
LiveRecensies

The Radar Station @ DOK: In het oog van de storm

2020 zou het jaar zijn geweest voor The Radar Station. De groep won aan het begin van het jaar De Nieuwe Lichting…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.