Lenny Kravitz hoeft niet echt een introductie meer. De man is bijna patenthouder op het eindeloos uitspuwen van tijdloze rock- en funk klassiekers. Ondanks het feit dat zijn vorige album Strut slechts vier jaar oud is, voelt “The Chamber” ondertussen aan als een anthem uit de jaren ’80 en hunkerden we de voorbije maanden enorm naar Raise Vibration. Opnieuw doet Kravitz wat er van hem verwacht wordt en levert hij een sterk staaltje rock ‘n’ roll waarvan de knoopjes van ons hemd spontaan openspringen en er een zonnebril voor onze ogen wordt getoverd.
Openen doet Raise Vibration met synths. Even twijfelden we of we naar de soundtrack van een vervlogen sci-fi film aan het luisteren waren, tot de typerende stem van Kravitz de ruimte vult. De eerste minuut van het album doet ons wegdromen over Prince en vermoeden dat Lenny Kravitz na twintig jaar een andere weg in zal slaan, maar al snel gooit de rockgod het Prince-laken van zich af en toont hij zijn ware gelaat. De bombastische arenarock die volgt, bevestigt de status van koning van de tijdloze rock die Kravitz in zijn carrière heeft verworven.
Deze intro is veruit het meest verrassende element op Raise Vibration. Vlak na de opener volgt single “Low” die met een hoog airplay-gehalte het potentieel heeft om een enorme hit te worden. Dit momentum wordt niet meteen losgelaten en “Low” wordt afgelost door “Who Really Are The Monsters?” waarbij we spontaan aan het dansen gaan. Het komende uur danst de wah-wah pedaal en spat de glamour van de drums af zoals tevoren. Nemen we het de Amerikaan kwalijk dat hij met weinig vernieuwends afkomt? Geen moment.
Van de mengelmoes van country en old school Amerikaanse rock in de titeltrack over de dansbare funk in “The Majesty of Love” naar de eighties ballade die “Ride” heet, we hebben het allemaal al eens eerder gehoord. Toch verveelt Raise Vibration geen moment. De sound die Lenny Kravitz neerpoot is nog lang niet uitgemolken. Zelfs na twintig jaar kan de man met dezelfde ingrediënten blijven boeien. Hoe hij het doet, weten we niet, echter vermoeden we dat veel te danken is aan de vele invloeden die altijd al terug te vinden zijn geweest in zijn muziek. Hoewel Kravitz steeds binnen de lijntjes van de funkrock kleurt, horen we bijvoorbeeld in “Gold Dust” invloeden van gospel en doet hij ons het hele album lang The Monkees- of Beach Boys-gewijs wegdromen over de zomer.
De beste vergelijking met artiest of genre moeten we dichter bij huis zoeken. Lenny Kravitz valt immers het best te vergelijken met… Lenny Kravitz zelf. Elk album na Let Love Rule was een beetje Let Love Rule Revisited en dat is nu niet anders. De dansbare bass-sound lijkt zo weggeplukt uit “Freedom Train”. Ook de nummers die wat afwisseling in Raise Vibration brengen, zijn niets nieuws onder de zon. De toetsen uit “Here To Love” zijn al eens bezocht in “Does Anybody Out There Ever Care” en de akoestische gitaar in “Johnny Cash” hadden we al eens gehoord in “Rosemary”. Dat laatste nummer vertelt trouwens het verhaal over Lenny Kravitz die getroost wordt door Johnny Cash en June Carter bij de dood van zijn moeder. Of hoe zelfs de donkerste momenten rock ‘n’ roll kunnen uitstralen bij deze man.
Afsluiten doet Raise Vibration met een zachter nummer. De legendarische 808 drummachine is een begrip dat de laatste jaren vooral nog te horen is in trap of hiphop maar Kravitz weet dit geluid terug naar zijn roots te brengen. Met de hulp van een kalimba zingt hij ons zeemzoeterig “I’ll Always Be Inside Your Soul” toe in het gelijknamige nummer. Laat het een zekerheid zijn dat de levende legende met dit album ook always op onze radio en in uitverkochte concertzalen zal vertoeven.
Lenny Kravitz speelde in juli nog in het sportpaleis en trekt momenteel met zijn nieuw album onder de arm door de Verenigde Staten. Stiekem kijken we er nu al naar uit om zijn dansbare, zomerige funkrock live te horen te krijgen tijdens de volgende festivalzomer. Grote kans dat tegen dan een nummer zoals “Low” al de status van tijdloze klassieker te pakken heeft gekregen.
