Voor zij die de afgelopen jaren onder een steen leefden, de jaren ‘70 zijn weer helemaal terug! Niet alleen omdat uw verslaggever een thesis schrijft over deze bijzonder boeiende passage in de menselijke geschiedenis, maar ook onder andere de vrienden van Arctic Monkeys maken subtiel of minder subtiel gebruik van de typisch bruin-vale zeventiger stijl. Om nog maar te zwijgen van Editors die dan weer aan de slag gaan met de sound van het einde van dit decennium vol recessie, heroïne en maffiosopraxis.
En jawel, zo ook de twee broers van The Lemon Twigs. Wie al eens een aflevering van ‘La Blogothèque’ zag, weet hoe impressionant het tweetal is (in combinatie met de full band die voor voldoende rugdekking zorgt). Nu komen de D’Addario-broers met nieuw lekkers Go to School. Zestien verse tracks, die niet voor niks aan de poorten van het nieuwe schooljaar werden uitgebracht. Opnieuw vallen de invloeden niet te ontkennen, maar toch slaagden ze er wonderwel in veel opwindends mee te construeren.
Openen doet Go To School met het liefdeskind van Elton John en The Strokes. 99% van de gevallen moet dit wel een ongewenste miskleum afleveren, toch is “Never in My Arms, Always in My Heart” een dijk van een openingsnummer. Energetisch en toch met de gave een soort honger op te wekken voor de rest van de plaat. “The student Becomes The Teacher” heeft de passende maar onverwachte wendingen die ook Queen zo goed beheersten. Geinig zijn de Rolling Stones’ klokken die ook te horen zijn op “Bitter Sweet Symphony” van The Verve. Net goed.
“Rock Dreams” is misschien wat te veel van het goede. De balans naar een soort ‘opus magnus’ weegt hier net iets te zwaar door. Al kan ook dat als interessant aanzien worden in deze tijden van instant gratificatie en hapklaarheid. Ons lijkt het dan dat die balans beter teruggevonden wordt in het misschien al even grootse “The Lesson”. Denk waarlijk U.K. anno 1974 op vinyl, hier. “Wondering Ways” zou zo van de hand van Randy Newman kunnen komen. Perfect georkestreerde melodieën en piano en strijkers in perfecte harmonie. Hetzelfde verfrissende verhaal, maar dan met blazers, op “The Bully”. Het doet allemaal haast fanfare-achtig aan. Uiterst te smaken.
Zowel “Queen of My School”, “Never Know” als “Born Wrong/Heart Song” zouden misschien als overtal kunnen gezien worden omdat ze meer van het – goede -zelfde brengen. Het trio lijkt ons het bewijs dat deze plaat daadwerkelijk als plaat geschreven werd en niet – zoals in deze moderne tijden vaak het geval is – als samenraapsel van singles. Ook hiermee geven ze een knipoog naar het verleden, toen een album nog vaker met een zekere spanningsboog geschreven werd. Wel moet gezegd dat het einde van “Born Wrong/Heart Song” erg filmisch geschreven werd. Het zou ons niet verbazen deze track in een goede indiefilm terug te zien keren.
Het parlando stuk op het langgerekte “The Fire” is interessant genoeg om ons de volgende vijf minuten aandachtig te houden. Toch kunnen we er inkomen dat niet iedereen dezelfde aandacht kan en wil opbrengen. De ongebreidelde kruisbestuiving tussen banjo en elektrische gitaar die steeds door elkaar loopt, maakt ons zo mogelijk nog enthousiaster!
“This is My Tree” is een heerlijk hilarische Not-in-my-backyard-rant die zo uit de vijftiger jaren kan ontsnapt zijn. ‘This is my tree, stay far away from me, you can do what you want with yours’ is een open sollicitatie voor een glimlach. Voorlaatste track “If You Give Enough” begint als ware het Coldplay. Twee seconden lang iedereen voor de gek gehouden. En dan opnieuw de reeds traditionele Lemon Twigs-sound. Ongenuanceerd en heerlijk frivool. Meteen ook onze favoriete track van het hele album. Eindigen doet Go To School met de titeltrack, misschien meeteen het meest poppy nummer. Met een mannenstem als repetitieve baslijn en achtergrondzang die geloopt is alsof de technieker van The Beatles er een hand in had.
Wanneer we de rekening maken van Go To School moet gezegd worden dat deze plaat niet voor iedereen is. Redelijk lang, allerminst ‘makkelijk’ maar ze levert wel op. Fijne liedjes die eenieder kunnen bekoren, voor ieder wat wils zoals de tot in den treuren herhaalde leuze luidt. Luisteren en uitluisteren dus!
