White Denim is een vierkoppige Amerikaanse band, die graag zijn goesting doet. Het is dan ook geen verrassing dat we qua genre een waslijst aan benamingen te zien krijgen en geen van allen dekt de lading. Dat de groep niet graag stilzit? daar is dit nieuwe album een bewijs van, nummer acht intussen op hun teller.
Negen nummers telt deze Performance. We herinneren ons de wijze woorden ‘Kwaliteit boven kwantiteit’, deze bleken hier dan ook al snel van toepassing. “Magazin” is alvast een gemoedelijke start met een heerlijk refrein, de woorden ‘Shined teeth, grinding up the moon’ komen spontaan bovendrijven uren na het luisteren van dit nummer. De blazerssectie die ons bestookt, is een schot in de roos en het korte ietwat psychedelisch uitstapje van de brug maakt dit nummer een perfecte opener.
De titelsong “Performance” valt vervolgens happy in, enkele vingervlugge riffs en de aanstekelijke drum maken het een dansbaar geheel, men weze gewaarschuwd. “Fine Slime” begint met een welgemikte linkse op ons aangezicht, vervolgens een heerlijke gitaar die de zangpartij meehuilt. Deze plaat heeft enkele interessante experimentele uitstapjes, hier met een van de pot gerukte outro die wij weten te smaken. Een persoonlijke favoriet is de “Southern Rock” klinkende “It Might Get Dark”. Opnieuw neemt de gitaar ons op sleeptouw, maar een tegendraadse orgelist zorgt hier dan weer voor de dosis twijfel om het nummer een label op te plakken. Zijn aanstekelijke sounds geven het refrein een originele twist. Het einde met jazzakkoord beschouwen we als een ‘cheeky’ knipoog.
Op de tonen van “Sky Beaming” voelen we ons even gewichtloos met een spervuur aan luchtige sound effects.
Met “Backseat Driver” zet White Denim ons terug neer op planeet aarde met een aanstekelijke riff van gitaar en keys. Vervolgens menen we een gemoedelijke akoestische gitaar te bespeuren tijdens de eerste verse van het nummer. Deze song blinkt dan ook uit in dynamiek en drukt meermaals het gaspedaal stevig opnieuw in. De debatten sluiten doen we met het nummer “Good News”. Dit kent een melancholische klinkende start en heeft een gemoedelijk geheel met de akoestische gitaar die opnieuw een dankbare rol krijgt toebedeeld. De elektrische gitaarsolo maakt deze ‘bijna’ ballade compleet. Een ideaal sluitstuk aan deze Performance.
We hebben genoten van deze nieuwe van White Denim, het was een wilde rit met uitstapjes naar Mars en Texas, een label met genre plakken op deze band lijkt ons dan ook onnodig, deze mannen zijn van alle markten thuis. Een mooie balans van steengoede songs die stevig in hun schoenen staan om vervolgens meegesleept te worden in een of ander experiment. We waren graag hun “Backseat Driver”.
Wie dit alles eens live wil beleven, zaterdag 17 november 2018 Trix, Antwerpen.
