Drie jaar hebben we moeten wachten op een nieuwe langspeler van Plain White T’s en het zag er goed uit toen de band hun eerste twee single voor de nieuwe cd uitbrachten. Wat we toen niet wisten is dat de goeie nummers al bijna op waren.
Sinds “Hey There Delilah” (2007) kent de hele wereld de mannen van Plain White T’s, maar eigenlijk is dit een atypisch nummer voor de jongens uit Chicago. In het begin maakten de jongens punk muziek, maar dat veranderde langzaamaan. Plain White T’s is een Amerikaanse band die in de tweede helft van de jaren ’90 werd gevormd. De twee orginele leden Tom Higgenson en Dave Tirio hebben nu ook een twee band. Zij maken opnieuw punk muziek onder de naam That Lying Bitch.
Parallel Universe opent met de eerste twee singles van de plaat en lichten daarmee je kamer meteen op. Het zomerse “Light Up Your Room” slaat aan en hetzelfde geldt voor “Bonnie I Want You”. Vooral het eerste nummer brengt sfeer met zich mee, maar vanaf het derde nummer lijkt het te veel op elkaar en zakt de plaat in. Diversiteit is geen term waarmee het album omschreven kan worden. De drum is permanent vervangen door de drum pad. De andere instrumenten worden ook moeilijk van elkaar te onderscheiden doordat er overal effectjes op gestoken worden. Alleen de gitaar blijft duidelijk hoorbaar. Zonde, want hier en daar gaat de muziek op een DJ-set lijken.
Elk nummer lijkt op het vorige en het volgende zal ook op het huidige nummer lijken. Tijdens nummers zoals “Your Body” twijfelen we zelf of we wel verder willen luisteren. Het album ontbreekt kracht en energie. Het lijkt wel alsof de jongens geen zin hadden om nieuw werk te maken. Plain White T’s speelt op safe en waagt zich niet aan nieuwe dingen. Tijdens “Bonnie I Want You” gaan de jongens opnieuw tellen zoals ze op “1, 2, 3, 4” deden, alleen tellen ze nu tot tien.
Bij het beluisteren van “Bury Me” overwegen we dan ook om de cd echt in de tuin te begraven, maar niet met liefde zoals Tom Higgenson vraagt. Tijdens “Low” zegt Higgenson dat hij zich al lang niet meer high heeft gevoeld, en dat merken we. De plaat is dan ook van een laag niveau, maar op het einde komt er toch nog een lichtpuntje. “End Of The World” is een nummer dat ons dan toch nog een positief gevoel geeft, maar de plaat is daarna (eindelijk) gedaan.
Parallel Universe is een zeer brave plaat waarop er op veilig is gespeeld. De muziek is niet gedurfd of vernieuwend. Er ontbreekt zeker en vast energie in de muziek, daarvoor moeten we misschien bij That Lying Bitch zijn. Naast het ontbreken van energie, lijken de nummers ook nog eens op elkaar en er staan slechts enkele echt goeie nummers op de plaat. Het album heeft een goed begin en een goed einde, maar over het midden zouden we liever niet meer spreken.
Facebook – Instagram – Website