LiveRecensies

Patti Smith @ AB (Ancienne Belgique): God bestaat en ze heeft lang grijs haar

LiveRecensies

Patti Smith @ AB (Ancienne Belgique): God bestaat en ze heeft lang grijs haar

© CPU – Bert Savels

De ondertussen 71-jarige Patricia Lee Smith, beter gekend als Patti Smith bewijst al decennia lang dat zij meer dan alleen ‘The Godmother of Punk’ is. Haar veelzijdigheid is er één om u tegen te zeggen, want naast haar succesvolle muziekcarrière is Smith een gevierd poëet, een geëngageerde activiste en God weet wat nog allemaal. Maar goed, muzikaal gezien is er al meer dan genoeg stof om van te duizelen. Zo word Smith gezien als grondlegger van de punk in New York en mede door haar klassieke albums Horses en Easter behoort zij zonder twijfel tot de absolute rocksterren die deze planeet rijk is en was.

Een status die zich onder meer vertaalt in een plaats in de Rock and Roll Hall of Fame, een Polar Music Prize en de benoeming tot Commandeur in de Franse Ordre des Arts et des Lettres. De bewondering is dus groot, maar wat drijft een pensioengerechtigde rockgodin nog om driemaal een uitverkochte AB warm te laten maken, met de kans dat de hoge verwachtingen niet bij iedereen ingelost zullen worden? Het antwoord moeten we ergens zoeken bij een ongerepte overgave en de pure liefde voor de kunst van het woord en muziek. Wij waren Patti Smith vooral dankbaar voor dit optreden en wij waren ongetwijfeld niet de enigen.

© CPU – Bert Savels

Op de eerste avond van Smith’s verovering van Brussel was er een opvallende variatie aan leeftijden vertegenwoordigd. Een uitgesproken jong of oud publiek was er dus niet en dat doet nogmaals blijken dat haar muziek tijdloos blijft. De AB verwelkomde het viertal onder luid applaus en zonder veel rond de pot te draaien opent Patti Smith met het poëtische “Wing”, een nummer dat op haar album Gone Again staat uit 1996. De indrukwekkende stem van Smith ging door merg en been en laat net dat één van de redenen zijn waar we voor gekomen waren. Dat Smith het activisme hoog in het vaandel draagt, is geen raadsel en dat maakte ze nogmaals duidelijk door haar nummer “Ghost Dance” op te dragen aan ‘al onze vrienden aan de Gaza strook’. Een sneer naar de heer Trump en zijn bedenkelijke erkenning om Jeruzalem tot hoofdstad van Israël te benoemen. “Ghost Dance” en zijn folkie karakter lieten ons even in de waan dat wereldvrede geen illusie is. Denk gerust aan Woodstock en je zal wel begrijpen wat we bedoelen.

Maar goed, na een goeie drie minuten beslisten we toch om van die illusie af te stappen, want met het rockende “Dancing Barefoot” zaten we terug volledig in de realiteit en zo kreeg Patti Smith de AB eindelijk volledig los. Een opvallend frisse en gedreven Patti Smith bewijst dat ze er als frontvrouw nog steeds staat. Er was natuurlijk ook ruimte voor een ferme streep poëzie, of wat had u anders verwacht. Zo las ze een stuk voor uit haar nieuwe boek The New Jerusalem, het voorlezen deed ze trouwens met een gebroken bril. Best wel hilarisch en iets waar ze zelf ook mee kon lachen. Niet veel later brengt de poëet in Smith ook een eerbetoon aan de Russische filmregisseur Tarkovsky. De afwisseling tussen songs en poëzie is eigenzinnig en experimenteel te noemen, maar wie daar om maalde, zat gewoon op het verkeerde optreden. Wat zou het haar ook kunnen schelen, want Patti Smith was vanavond gewoon de baas.

© CPU – Bert Savels

Op enthousiasme staat geen leeftijd, maar halverwege de show was het niet onbegrijpelijk dat Smith wat energie moest bijtanken in de coulissen. Haar band zag het moment schoon om zelf eens te shinen, maar dat wilde niet echt lukken. Op “People Who Died” van The Jim Caroll Band zat het publiek duidelijk niet te wachten. Wij waren blij dat dit intermezzo slechts één volledige cover aanhield, want we vreesden dat de schwung er zo wat uit werd gehaald. Met het geladen “Ain’t It Strange” trachtte Smith de draad terug op te pakken en dat lukte wonderwel.

Haar verbetenheid en overtuiging waren trouwens één van de troeven van deze performance. Dat was zeker ook het geval bij “Summer Cannibals”, een nummer die ze samen met haar ondertussen overleden man Fred “Sonic” Smith schreef. Dat Smith haar man na al die jaren niet is vergeten, werd nogmaals duidelijk toen ze haar grootste hit “Because The Night” opdroeg aan hem. Even werd het gênant toen Smith’s stem tegenspartelde, maar ze herpakte zich zonder verpinken en zette de AB niet veel later in vuur en vlam. De hoogtepunten volgden elkaar daarna in sneltempo op, want met “Pissing In a River” en “Gloria” liet Smith ons oude punkhart sneller slaan en dat was al even geleden.

© CPU – Bert Savels

Na al dat geweld vond de band het welletjes. Vaarwel Patti Smith en tot straks. Na enkele minuten achter het gordijn realiseerde de band zich dat het leuker was op het podium dan ernaast. De lokroep van het zingende publiek moet daar zeker voor iets tussen hebben gezeten. “Gloria” weergalmde nog door de zaal toen Smith een verrassend intieme cover neerzette van “Can’t Help Falling in Love”. Nogmaals bedankt daarvoor, Elvis Presley zal je eeuwig dankbaar blijven. Afsluiten deed Patti Smith met “People Have The Power”, een krachtig statement die ons deed geloven dat er op 14 oktober wel veel zal veranderen.

Patti Smith bewees in de AB dat ze ook na 71 lentes nog relevant is als artieste. IJzersterke nummers dienen natuurlijk als basis. Maar opvallend blijft de overgave die ook live in haar nummers steekt. Dat maakt van Patti Smith nog steeds een must see in het overspoelde muzieklandschap. Daarnaast barst Smith van het charisma en zo weet ze ook met minder toegankelijke kunstvormen, als daar zijn poëzie, weg te komen voor een groot publiek. Zonder veel moeite en met veel gevoel voor humor en zelfrelativering bewees deze levende legende dat ze meer is dan haar verleden alleen. Een larger than life figuur die je nog zelden tegenkomt. Bedankt Patti Smith.

Setlist:

Wing
Ghost Dance
Dancing Barefoot
Summer Cannibals
Beds Are Burning
The New Jerusalem
Peaceable Kingdom
People Who Died
Ain’t It Strange
Tarkovsky (The Second Stop is Jupiter)
Because the Night
Pissing in a River
Gloria

Can’t Help Falling In Love
People Have The Power

Related posts
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Patti Smith, Brittany Howard en Cat Power Plays Dylan '66 naar Cactusfestival 2024!

Met de bekendmaking van The War On Drugs als eerste naam deed Cactusfestival ons hart dinsdag al wat sneller kloppen en daar…
LiveRecensies

Patti Smith @ Festival des Libertés (Theater van de Franstalige Gemeenschap): Hommages troef

Het Brusselse Festival des Libertés had er met onder andere Dominique A en Omar Souleyman al enkele muzikale kleppers opzitten, maar de…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Glen Hansard – “Take Heart”

Het is altijd fijn om een muzikaal teken van leven te krijgen van Glen Hansard. Na een noodgedwongen annulatie van zijn concerten…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.