Met RITUALS heeft Deaf Havana zijn vijfde nazaat op de teller staan. Het nieuwe album van de Britse band uit Norfolk vormt de opvolger van het in 2017 verschenen All These Countless Nights en markeert ook het negenjarige bestaan van de band. In die negen jaar schrok Deaf Havana er niet voor terug om soms een ander jasje aan te trekken en te experimenteren met zijn sound. Waar zijn debuut Meet Me Halfway, At Least wel eens een schreeuw bevatte en Fools and Worthless Liars bol stond van de originele, speelse gitaarrifs, daar durfde All These Countless Nights al hinten op een toegankelijkere aanpak.
Is RITUALS dan een overgangsritueel van de band naar de toegankelijkere poprock? Wij werden alvast uitgenodigd op de doop van het nieuwe album om daarover te oordelen. Benieuwd welk jasje de band voor de gelegenheid heeft aangetrokken.
Intro “Wake” zet meteen de toon van het album. Een koor zingt ons toe om na een dertigtal seconden over te gaan naar de eerste single van het album, “Sinner”. Wie de tracklist al even onder de loep nam, stelde zich misschien al de vraag of dit een christelijk conceptalbum was. Met titelnummers zoals “Evil”, “Saint”, “Holy” en “Pure” lijkt de katholieke insteek nooit ver weg. Al weten we dat dergelijke namen in de stationsbuurt van Brussel Noord ook wel eens de revue durven passeren. Enfin, van horen zeggen hé! Wat meteen opvalt aan “Sinner” is dat Deaf Havana speelt met een nieuwe, meer poppy aanpak: elektronische drums, een uptempo beat en een dansbaar synthesizerriedeltje. De outro wordt dan weer ingeleid door een gospelkoor alvorens uit te monden in “Ritual”, dat uit hetzelfde hout gesneden blijkt.
“Hell” en “Holy” nemen het laatste restje twijfel dat we hadden volledig weg. Dit is geen gitaaralbum. Net zoals veel andere bands kiest Deaf Havana ervoor om de gitaar naar de achtergrond te verdringen en de elektronica met veel toeters en bellers – luister naar het dansbare “Fear” en “Heaven” – in te zetten om bij het grotere publiek te scoren. We betrappen de jongens er zelfs op her en der leentjebuur te gaan spelen bij The 1975. Bij sommige fragmenten kunnen we gewoon niet anders dan toegeven dat Deaf Havana de succesformule van Healy en co deftig bestudeerd heeft … Met als gevolg dat de eigen touch vaak verloren gaat, ware het niet dat de breeddragende en zalvende stem van zanger/frontman James Veck-Gilodi als resistente factor in het Deaf Havana DNA overeind blijft.
RITUALS blijkt een duidelijk overgangsritueel te zijn van alternatieve rock naar alternatieve pop. Het gitaargeweld en de beklijvende riffs van weleer blijven uit en worden vervangen door subtiele maar dansbare deuntjes. Als je de band al een tijdje volgt, doet het album bij een eerste luisterbeurt vreemd aan, maar het blijft – dankzij de variërende en uitstekende zang van James – voldoende boeien om de appreciatie te laten groeien. We hopen dat Deaf Havana op het volgende album de tijd neemt om zijn eigen identiteit te laten samensmelten met deze nieuwe richting en dus minder de mosterd bij andere populaire bands te halen. Verder is RITUALS een aangename middenmoter die de Deaf Havana trein op de rails weet te houden. Voor ons part mag dit jasje wel snel ingewisseld worden voor iets robuusters.
