Dag 3, we ontwaken uit ons ditmaal ietwat frissere campingtentje om de weide op te trekken. Over die festivalweide trouwens; deze is, zoals ons reeds opviel, nog kraaknet. Mede door het aanmoedigen van opruimen en het enthousiasme van veel kinderen die zich ontpoppen tot plastic verzamelaars. Vandaag ook schoon volk op de main stage, Absynthe Minded gevolgd door Selah Sue om af te sluiten met powerhouse Gogol Bordello. Ook in de club stage enkele aangename verrassingen zoals vroege vogels All Our Exes Live In Texas.
De derde dag van het festival beginnen we in de snikhete “Club” met All Our Exes Live In Texas. Ze kwamen helemaal van Australië om de aftrap te nemen. Ondanks het vroege uur, was er toch al heel wat volk op de been. Al snel bleek dit terecht, de prachtige harmoniën die deze dames zingen, zijn werkelijk een streling voor het oor. De muziek is breekbaar, met kleine instrumenten als een mandoline en ukulele die het geheel des te groter maken met meer ruimte voor de stemmen. Het publiek weet het te smaken en de groep wint dan ook in sneltempo de harten van iedereen, ondanks de hitte die bij deze stage toch echt een constante factor is. Ergens midden in de set geeft zangeres Katie Wighton ons dan ook mee dat ze voor de eerste maal een handdoek nodig heeft om het zweet te bedwingen, dat wil wat zeggen van een Australische dame! Deze show was een onverhoopt vroeg hoogtepunt van de dag, met zelfs een bisnummertje.
Eén van de stages die we afgelopen dagen nog niet belicht hebben, is de Buskerstage, een kleinere intieme setting in het vlakbij gelegen Eetcafé ’t Folk. Hier heeft jong talent het voor het zeggen. Zo ook op zaterdag waar we de jonge songwriter Simon Cornelis aan het werk zagen. Enkele sterke eigen songs passeerden de revue. De versie van Pearl Jams “Black” mocht er zijn en bleef hangen op terugweg naar de weide. Wij kijken al uit naar volgende ontmoeting.
© CPU – Jan Van Hecke
Eens terug aan de weide zijn Les Négresses Vertes het kot al aan het afbreken. Deze bonte formatie brengt een mix aan genres waaronder: punk, jazz, rai en andere muziekstijlen. De band heeft een enorme kracht live en het is dan ook moeilijk om te blijven stilstaan. Daar zat de blazerssectie ongetwijfeld voor iets tussen. Het publiek aan de mainstage komt dus al vrij vroeg in beweging. Toch was er ook één minpunt aan dit optreden; de muziek stond loeihard en dit maakte het wat onaangenaam om dichtbij te blijven staan voor de volledige show.
© CPU – Jan Van Hecke
Hierna is het de beurt aan Richard Thompson Electric Trio, sommige mensen kennen Richard nog van de band Fairport Convention. De intussen 69-jarige elektrische gitaarvirtuoos gaf een knappe show met tal van vlijmscherpe gitaarsolo’s. Ook de drummer en bassist waren in goede doen. Af en toe leken we dan ook in een spontane jamsessie te zijn beland. Een sterke set met enkele vijftig jaar oude nummers zorgden voor een nostalgisch gevoel bij heel wat bezoekers. De band zelf is misschien wat minder beweeglijk geworden doorheen de jaren, maar wie kan hen dat kwadelijk nemen!
© CPU – Jan Van Hecke
Vandaag bleven we lang hangen aan de main stage, met goede reden want om 19u30 begint het eerste volk zich reeds te verzamelen voor onze eigen Absynthe Minded. De band ziet er intussen wat anders uit na een pauze van frontman Bert Ostyn die een soloplaat uitbracht. Geen viool meer in deze line-up, de band klinkt steviger dan voorheen, elektrischer en gebalder. Enkele nieuwere nummers bleken ook al wat succes te oogsten, we denken bijvoorbeeld aan de recente single “Kingpin”. De échte hoogtepunten voor het publiek zijn natuurlijk geen verrassing, “My Heroics, Part One” lijkt even geen dertien jaar oud als de gehele mainstage meezingt. Kers op te taart is dan ook wanneer frontman Ostyn zijn akoestische gitaar omhangt en allombekende hitje “Envoi” inzet die iedereen laat zingen en dansen. Kortom een fijne mix met alle juiste ingrediënten.
© CPU – Jan Van Hecke
Niet veel later staat de Kayam zo mogelijk nog voller, want niemand minder dan Selah Sue komt na een intieme intro het podium opgewandeld. Intiem is dan ook het woord voor deze nieuwe show die ze in elkaar heeft gebokst. Enkel een cellist en keys vergezellen haar, ze gebruikt enkele technische snufjes als looppedals om harmoniën en andere soundscapes te creëren. Hier en daar gaan we de jazzy tour op met onder andere een prachtige versie van “Que Sera”, niet zomaar een cover, maar eentje die op verzoek van de intussen bevriende jazzlegende Marcus Miller het daglicht zag. De hits “This World” en “Alone” kregen voor de gelegenheid ook een persoonlijker jasje aangemeten. Wij konden dit heel erg smaken. Als Selah even terugkomt met enkel een akoestische gitaar voor een bisronde vraagt ze: ‘Zeg het maar, wat willen jullie?’ Zonder verrassing horen we de titel “Raggamuffin” opstijgen uit de tent, de meerderheid krijgt dan ook wat ze vraagt. Selah blijft één van de strafste stemmen uit ons landje die zelf met enkele gitaarakkoorden staat als een huis. ‘We want more!’
Afsluiten doen we vandaag met het knotsgekke Gogol Bordello, al merken we op dat een aantal mensen de main stage reeds laat voor wat ze is. Een halfvolle tent is dan ook wat we krijgen. Maar mogelijks wel de meest enthousiaste halve tent ooit? De gypsy-punkband uit New York laat er geen gras over groeien, de set lijkt met momenten op een sneltrein zonder haltes. Het gaspedaal blijft ingedrukt nummer na nummer. Onze hoed af voor de topconditie waarin deze mensen verkeren. De violist kan er nog de nodige show aan toevoegen tussen enkele vingervlugge solo’s. De Balkan beats slaat ons om de oren terwijl frontman Eugene Hütz als een bezetene over de catwalk springt. Voor de liefhebbers was dit ongetwijfeld een geslaagd einde van de dag! We duiken onze tent in om morgen de laatste dag bij te wonen met op het menu oa. Passenger, Milow en Goran Bregovic… Tot morgen dus.
