In 2012 was het al van dat, toen kregen we een eerste kennismaking van hoe een muzikale ontmoeting tussen Ty Segall en White Fence klinkt. De bedoeling van Hair, de eerste plaat die Tim Presley (White Fence) en Ty Segall maakten, was om een soort van split album te worden. Het werkte uiteindelijk zo goed, dat de twee samen nummers schreven en zo een volwaardig album afleverden. Toch voelde Hair niet zo volmaakt aan als Joy, het vervolg dat nu zes jaar en meer platen later uitkomt.
Ondertussen zijn beide Californiërs nog meer een gevestigde waarde geworden in de garagescene, en dat hoor je. Klinkt Joy als een Ty Segall plaat? Niet helemaal. Klinkt het als een White Fence plaat? Ook niet helemaal. Het album is een perfecte cohesie van twee artiesten waarbij het uitbrengen van albums een basisbehoefte is. Vooral bij Ty Segall dan, want in januari kregen we van de man Freedom’s Goblin, een epos vol glam rock en gigantische riffs.
Die riffs en zelfs het fuzz pedaal zijn bij Joy minder frequent aanwezig, maar dat is ook niet nodig. Het lijkt ook alsof Segall en Presley de definitie van ‘less is more’ heel letterlijk namen. Slechts twee nummers klokken af boven de drie minuten. Dat geeft de songs op de plaat ook minder ruimte om te ademen, waardoor ze eerlijk en oprecht overkomen. Geen plaats dus voor overbodige solo’s of een lange opbouw. Nee, Joy is ‘in your face’ en windt er nergens doekjes om.
Een blaffende hond bijt niet, maar bij het horen van “Other Way” moeten we dat spreekwoord toch nog eens herbekijken. Het is een furieuze punk rocker die het beste van Ty Segall in het experimenteel vestje van White Fence giet. Hier staat het fuzzpedaal wel wagenwijd open en het is vuil, heel vuil. “Prettiest Dog” dat er op volgt is eigenlijk zeventien seconden een riff door je strot rammen. Nooit gedacht dat we slagen in ons gezicht zo plezant zouden vinden. “Grin Without Smile” is er nog zo eentje waarbij alles uit de kast wordt gehaald om zo luid mogelijk te klinken met natuurlijk wat gierend gitaarwerk.
Dat zijn de vettigste nummers, maar er is natuurlijk ook plaats voor wat rust. “Please Don’t Leave This Town” is een groovy rocknummer dat uitblinkt dankzij een aanstekelijke gitaarlijn. Ook “Good Boy” ligt in deze lijn en doet het met een robuust klankenspel dat ergens de typerende subtiele gitaaruithalen van Segall in zich heeft. Net wanneer je verwacht dat het gaat exploderen, implodeert het. Ligt iets te veel in de lijn van de ene artiest zijn specialiteit, dan behoeden beide heren ons daarvoor. Joy is een plaat waarin ze beide centraal staan en hun individualisme even aan de kant zetten. Dat toont aan dat niet hun ego’s, maar wel de muziek bij hen centraal staat.
Het sterke aan Joy is dat het nergens mogelijk is om te horen waar Ty Segall een grote invloed had en waar White Fence. De samenwerking tussen beide heren is zo sterk, dat de meeste politiekers in het land beter eens naar één van de heren bellen om te weten te komen hoe ze het doen. Zo horen we mooie samenzang op “Body Behavior” en ook afsluiter “My Friend” bewijst dat een interactie tussen beide stemmen fantastische resultaten kan opleveren. Ty en Tim zijn twee bolletjes ijs die samen smelten om zo tot een vernieuwend resultaat te komen. Het langste nummer op de plaat, “She Is Gold”, is zowat het enige dat soms te veel experimenteert. Ook hier hadden ze zich duidelijk aan de regel van onder de drie minuten te blijven gehouden.
Joy omschrijft eigenlijk heel goed waar dit album om draait. Plezier en vreugde in het spel. Het is de perfecte opvolger van Hair, en toont zowaar dat beide artiesten nog meer ontwikkeld zijn in hun spel. Nergens horen we overdaad en nergens horen we een teveel aan productie. Het is allemaal heel natuurlijk en de ruimte aan experiment wordt netjes opgevangen door plaats voor doordachte songs. Geen grootse arrangementen, maar tegelijk ook nooit te simpel. Joy is een hittegolf met een fris briesje. Zo is het aangenaam om te blijven luisteren en heb je nergens het gevoel dat het te veel is.
