Met elk jaar een editie sinds 1983 mag Rock Herk zich het oudste alternatieve muziekfestival van het land noemen. Na een nakend faillissement en bijgevolg een redding door middel van crowdfunding boomt Rock Herk nu meer als ooit tevoren. Voor het vierde jaar op rij is het gezellige, Limburgse festivalletje uitverkocht. Dit dankt de organisatie aan een ijzersterke line-up en een concept (gitaren, gitaren en nog meer gitaren) waar niet van afgeweken wordt.
Dat het festival pure rock and roll uitstraalt, wordt bevestigd door artiesten als The Prospects, waarbij de drummer zijn snare kapotsloeg en tijdens het nummer doodleuk de drum verving terwijl hij verderspeelde. Het viertal uit Hasselt speelde een thuismatch en had daar duidelijk plezier in. De gitarist keek een halfuur lang uit zijn ogen alsof hij een kind in een speelgoedwinkel was. We konden hem geen ongelijk geven. Ook wij werden blij toen we de verdere line-up en podia ontdekten.
Op de timetable was te lezen dat de mannen van Mantis op de “Street”-stage zouden spelen. We vonden niet meteen een podium met gelijkaardige naam dus even vreesden we dat het bier tijdens deze zomerse temperaturen wel heel snel naar ons hoofd gestegen was. Tot plots bleek dat we de naam van het podium wel heel letterlijk moesten nemen. Mantis stond letterlijk op het midden van de straat het beste van zichzelf te geven. Enorm stevige instrumentale postrock op het midden van een steenweg, way to go Rock Herk. Deze performance bracht de nodige headbangers en gezellige festivalsfeer met zich mee.
De programmatie wist op het juiste moment stevige gitaren af te lossen met minder stevige gitaren. Nieuwe Lichting winnaar Portland en Faces On TV zorgden voor de indie-noot op de line-up. Bij beiden was de beleving van het publiek spijtig genoeg vrij ver te zoeken. Portland’s betoverende muziek en Faces On TV’s dansbare pop kwamen hierdoor niet compleet tot hun recht. Ook Mark Lanegan had een uurtje later last van een ongeïnteresseerd publiek, dit kan echter ook te wijden zijn aan de afwezige attitude van de band.
Band als Brutality Will Prevail en Raketkanon scoorden dan wel weer goed bij de Limburgers. Deze waren duidelijk buiten gekomen voor scheurende gitaren en doordringende screams. Vooral Raketkanon kon, ondanks de zeer matige geluidsmix, het beest losmaken in het publiek. Als we even over de vele stagedives en moshpits heenkijken, zien we dat de band rond Pieter-Paul Devos zijn live-reputatie voor de zoveelste keer bevestigde.
De “Colossus” op de affiche was Triggerfinger. Met hoge verwachtingen trokken we naar de main stage en daar zagen we een set die onze verwachtingen meteen even hard kapotsloeg als Raketkanon de Club pletwalste. Hoe stevig gekruid ze nog waren op Rock Werchter of in de AB vorig jaar, zo plat en afgekookt waren ze op Rock Herk. Ruben Block en de zijnen regen de hits aan elkaar, maar konden op geen elk moment overtuigen. Een lichtpuntje was er tijdens “All This Dancin’ Around” waarbij de band, zoals de titel doet vermoeden, iets minder statisch werd en het publiek voor de volle vier minuten mee kreeg. Twintig minuten voor het eindsignaal wandelden de populaire rockers het podium af voor een vals einde. Tegen het begin van de bisronde aan, was het publiek zijn interesse al verloren. Block herhaalde wel tien keer “Bedankt, Rock Herk-De-Stad” en dat was één van de weinige puntjes waarin we overeen kwamen. Bedankt Rock Herk. Voor de gitaren, voor de afwisseling en wel ja, voor “All This Dancin’ Around”.
Wie nog niet uitgefeest was, kreeg daarna nog de keuze tussen een rockfeestje bij Goe Vur In Den Otto of een elektronisch feestje bij Magnus. Wij, beren, gingen tevreden de nacht in en droomden al van namen als Blackwave., Stuff., Equal Idiots en Arsenal die ons vandaag voorgeschoteld worden.
