Na twee succesvolle feestjes in Gent ziet Dansende Beren het in augustus grootser. Op 11 augustus organiseren we een heus festival. Maar liefst zes bands zullen er het beste van zichzelf geven. Elke week stellen we een van hen aan jullie voor. Deze week geven we het woord aan Fien Deman van Ivy Falls.

Vertel eens kort hoe je met de band bent gestart.

Na ongeveer drie jaar I will, I swear, waar ik leadzangeres was en mee aan de nummers schreef, voelde ik dat ik mijn eigen ding wou doen. Ik wou nummers maken die de perfecte blend zijn van mijn favoriete muziek: zoete pop die tegelijk ook melancholisch is. Die mix werd mijn Ivy Falls. Ik zocht een band, maakte een EP, zocht een label en begon te spelen.

Wat is het verhaal achter je bandnaam?

Ik wou een band die mijn persoonlijk verhaal vertelt en daarom was een vrouwelijke naam essentieel. Ivy Falls is een soort van alter ego van mijzelf. Ik ontdekte trouwens onlangs dat er echt iemand zo heet, heel toevallig. Maar dus: Ivy Falls draagt ook wat het karakter van de muziek in zijn mee. Ivy, klimop, klimt naar boven. Ivy Falls is daarom een contradictorische combinatie van twee woorden, wat de ironische en scherpe ondertoon aan de zachte muziek wat weerspiegelt.

Als je zou moeten kiezen tussen een festival of een concert bezoeken, waar zou je keuze op vallen?

Concertganger. Het publiek is meer geïnteresseerd en de omstandigheden zijn meestal beter. Daglicht past bij bitter weinig muziek waar ik van hou, dus dat maakt het vaak al minder leuk.

Wat was de mooiste (bandgerelateerde) dag van je leven?

Eén van onze leukste shows vond ik Gent Jazz en onze EP release. Het publiek was in beide gevallen zo aandachtig en begreep de muziek echt, daar word ik heel blij van. Maar bij elke show krijg je wel een buzz en ontmoet je nieuwe mensen, dat is wat je energie en inspiratie geeft.

Hoe zou je zelf je muziek omschrijven?

Zoete pastelpop met een laagje gebroken wit op. Het wit staat voor het minimalisme – onze nieuwste nummers zullen geen harde beats en elektro-invloeden vertonen, maar misschien zelfs net het omgekeerde doen. Met het “gebroken” wit wil ik dan weer de melancholie benadrukken. Tegendraadsheid is voor mij echt essentieel. Het is lief, maar het scherpe kantje in de teksten, boodschappen en de ondertoon is essentieel. Zo ben ik zelf ook: positief maar toch soms verschrikkelijk neerslachtig.

Wie is de mascotte van de band?

Hmm, moeilijk. Ik moet zeggen dat onze band volledig steunt op onze FOH (geluidsman). Dat is Stefaan Vanderbeeken, hij is zo enorm betrokken en gepassioneerd. Dat helpt ons echt vooruit.

Wat was je ergste festivalervaring ooit?

Ik was erbij op Feest in het Park toen er zo’n zware overstromingen waren en ook op Pukkelpop was ik bij de storm. Geen grote festivalfan dus bijgevolg…

Wie inspireert je op dit moment?

Ik ben enorm fan van Wet, Sylvan Esso maar ook Chairlift, Tei Shi, … Hoe nieuw een album is maakt niet uit, vaak luister in naar ouder werk. Ik hou alle inspirerende muziek bij in een lijst op Spotify ‘Ivy Falls selects’. Die kan je trouwens volgen via onze artist profile.

Op welk festival zou je nog eens willen spelen en waarom?

Van festivals als Roskilde of Primavera droomt iedereen wel eens, niet? Dichter bij huis: ik zou heel graag eens Pukkelpop doen met Ivy Falls. We stonden er al eens met I will, I swear (tijdens de Nieuwe Lichting) en dat vond ik al heel fijn.

Wat mogen we van jullie verwachten op ons festival?

Wij spelen een paar gloednieuwe nummers, wat een voorbode is op wat we in de nabije toekomst nog zullen uitbrengen. Het is fijn om in de zomer te spelen, zeker naarmate de avond valt. Ik hoor soms dat onze muziek je laat wegdromen (wat ik een heel mooi compliment vind). Voor de rest: kom het vooral zelf ontdekken.