LiveRecensies

Cactusfestival 2018: Festivaldag 2

Gisteren beleefden we alweer dag twee van het Cactusfestival. Deze dag leunde al een stuk minder op de golf van nostalgie die vrijdag op ons neerdaalde. In de plaats daarvan werden we gelukkig ook niet overspoeld door voetbal (al was dit wel aanwezig voor de liefhebbers), maar werd er voluit gegaan voor veelal bekende, maar verfrissende acts zoals Arsenal, Charlotte Gainsbourg, Sampha, Intergalactic Lovers, Tune-Yards en meer. Stuk voor stuk namen die voor een fijn tegenwicht zorgden voor de broeierige hitte en enorme drukte (deze zaterdag was uitverkocht) in het Brugse Minnewaterpark.

© CPU – Kris Kellens

We weten niet of het aan de blakende zon of ontoegankelijkheid van de muziek van Tune-Yards lag, maar het optreden van het project rond Merrill Garbus leek niet binnen te komen bij het publiek. Nummers als “ABC 123” en “Look at Your Hands” (beiden uit de nieuwe plaat) brachten nochtans vanaf minuut één het vuur op het podium. De ijzersterke drums, de groovy baslijn en Merill die – gehuld in de schreeuwerigste fluokledij – haar bizarre, gemanipuleerde en geloopte vocals bracht, zorgden voor tonnen energie. Het optreden had soms zelfs wat gemeen met een pompende technoset: dreunende bassen, dansbare ritmes en naadloze overgangen.

Er werd echter niet veel gedanst. De eerste meters voor het podium baden in fel zonlicht waardoor – op een aantal mensen na – er massaal verzameld werd in de schaduw van de bomen en op de picknickdekentjes in het dorre gras. We moeten toegeven dat de set van Tune-Yards bij momenten ook iets teveel van het goede kon geweest zijn. Daar waar het pompende “Colonizer” een extatisch hoogtepunt was met dreunende ritmes en een waterval aan muzikale laagjes, kon het evengoed geïnterpreteerd worden als een chaotische geluidsbrij die moeilijk te verteren was zo vroeg op de dag. De verademing werd enkel gebracht bij de populaire singles uit haar doorbraakalbum w h o k i l l: “Gangsta” en uiteraard “Bizness”. Moesten deze nummers iets meer door de set gemengd geweest zijn, was het misschien makkelijker om dit een uur te verdragen.

© CPU – Kris Kellens

Een band die het publiek wel mee had, was Intergalactic Lovers. Geen verrassing, want ze zijn al jaren een graag gezien Belgische groep. Desalniettemin was het feit dat – ondanks de kleine finale van de Rode Duivels – er een grote massa volk stond, iets waar zelfs sommige groepsleden verbaasd over waren. In tegenstelling tot de match die na vier minuten al voor een euforische voorsprong zorgde, nam Intergalactic Lovers een iets subtielere start. ‘Hello darkness my old friend’ op opener “Fears” is nu niet bepaald een vrolijke aftrap te noemen, maar het deed de set wel op een mooie manier ontluiken.

Het publiek reageerde wel extatisch op hun bekender werk. Zo bracht energieke “Shewolf” meteen pit in het optreden en alsof dat niet genoeg zou geweest zijn, werd er meteen een tandem van gemaakt met het opbeurende “Islands”. Toch was niet al het kruit meteen verschoten. De nieuwere singles (vooral “Between The Lines”) werden goed onthaald, “Great Evader” was op een wonderlijke wijze gedrenkt in emotie en ook de klassieker “Delay” ontbrak niet. Al waren de teksten van die laatste niet altijd door iedereen gekend wanneer Lara Chedraoui het publiek aanspoorde om mee te zingen. Mooi optreden, dat wel!

© CPU – Kris Kellens

Cactus is ook genieten van grote verrassingen. Gisteren was die verrassing het indrukwekkende Sampha. De Londenaar brak vorig jaar door met Process, een plaat geladen met gevoelige electrosoul. Deze kwam hij presenteren aan een heerlijk ontspannen publiek. Het optreden begon dan ook redelijk rustig. Met nummers als “Under” en “Timmy’s Prayer” leken we dankzij Sampha’s warme stem en keys ons te wanen in een zachte elektronische droom met doordringende teksten. ‘If heaven’s a prison, then I am your prisoner’, klonk het doorleefd.

Sampha en zijn band konden ook muzikaal vurig uit de hoek komen. De melancholische synths werden vaak prachtig verweven met veel percussie en soms nam die laatste zelfs helemaal over. Zo stonden ze gezellig met vier rond een batterij percussie instrumenten te drummen en regende het dansbare ritmes over het Minnewaterpark. Uiteraard was er ook nog het magistrale “(No One Knows Me) Like the Piano”, een reflectie op zijn jeugd. Terwijl de zonnestralen door het groene bladerdek op Sampha neer straalden, voelde je het: dit is één van die vele ontspannen, maar emotionele momenten die Cactusfestival altijd zo mooi maken.

© CPU – Kris Kellens

Al vanaf de eerste voetstappen dat Charlotte Gainsbourg op het podium zette, gingen de fototoestellen naar boven en werd het gejuich alleen maar luider. Charlotte mag dan wel de dochter van én een bekende actrice zijn, maar ook op muzikaal vlak heeft ze een grote reputatie verworven. Dat bewees ze onder andere op haar optreden op Les Nuits Botanique eerder dit jaar, dat in een zucht uitverkocht was. Ze kwam op Cactus Rest voorstellen, haar nieuwste plaat die geladen is met elektronica.

De originele podiumopstelling (zij en haar bandleden werden gekadreerd in lichtgevende canvassen) en het gebrek aan beweging, zorgden ervoor dat de afstandelijkheid tijdens het optreden best wel groot was. Bij veel artiesten zouden we dit als een minpunt beschouwen, maar in het geval van Charlotte Gainsbourg is deze complementair aan haar enigmatische persoonlijkheid en die van haar muziek. Nummers als “Lying With You” en “Ring-A-Ring O’ Roses” brachten die mysterieuze zijde van de Franse pop naar boven en werden gedrenkt in een dikke laag electronica. De mystiek werd gebracht door Charlottes prachtige stem, de electronica door onder andere die kolos van een modulaire synth die vol overgave bespeeld werd.

De set bevatte veel oog en oor voor detail, maar er werd ook veel verrast. Het sinistere “Deadly Valentine” en het dansbare “Les Oxalis” werden gespeeld in een bijzonder forse versie, het wondermooie “The Songs That We Sing” werd in een nieuw jasje gestoken en zelfs een cover van “Runaway” van Kanye West sloop de set binnen. Per slot van rekening werd er bizar genoeg afgesloten met “Lemon Incest”, een aangebrand nummer dat vader Serge met haar opnam toen ze nog een klein kind was. Een bizarre keuze, maar ook een die getuigt van een nodige portie relativering. Het mag duidelijk zijn dat de passage van Charlotte Gainsbourg één was met klasse.

© CPU – Kris Kellens

Het feest van de avond was weggelegd voor Arsenal. De populaire Belgische band had al een tijdje niet van zich laten horen, maar nu is de groep terug met een nieuw album In The Rush of Shaking Shoulders en een zegetocht langs de zomerfestivals. Die zegetocht werd gisteren echter uitgesteld met een dik kwartier: de geluidstafel had het begeven. Het gevolg was dat de vele groepsleden moeilijk van elkaar konden horen wat ze speelden. Men zou voor minder panikeren, maar het veerkrachtige Arsenal bracht het er nog aardig van af.

In het begin kon je wel horen dat de massa muzikanten op het podium moeite had om elkaar te vinden en bijgevolg ook het publiek. Het liep echter allemaal een stuk soepeler toen favoriet “Estupendo” werd ingezet. Terwijl de zon zakte, gingen de voetjes van de vloer en werd de tijd die restte nog volop ingezet voor een zomers feestje vol hits en nieuw werk. Daarbij hoeft het er niet altijd luchtig aan toe te gaan. Zo bewees bijvoorbeeld “Sometimes” uit de nieuwe plaat. Met een ritmesectie van jewelste werden we op de meest zalige manier verpletterd door de aanstekelijkheid van deze groep.

Door de verloren tijd moest Arsenal wel al vroeg overgaan tot een climax, maar dat was om duimen en vingers van af te likken. De grootste hits hadden ze tot het einde bewaard. Tijdens “Saudade, Pt. 2” en “Melvin” waren de muzikanten – na alle technische problemen – op kruissnelheid en hadden ze elke ziel in het park mee. De afsluiter was dan weer weggelegd voor de vredige, maar euforische bliepjes van “Lotuk”. Arsenal mag door de kapotte geluidstafel niet hun beste set gespeeld hebben, maar het blijft toch verwonderlijk hoe de groep toch altijd een uitweg vindt en het publiek rond zijn vinger kan winden met een groot geslaagd feest.

Related posts
LiveRecensies

Say She She @ Cactus Muziekcentrum (Club): Groovy waterval

Vorig jaar verscheen Say She She op heel wat radars met tweede album Silver. Het drietal wist hiermee toch al wat belletjes…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Cactusfestival vervolledigt de line-up!

Cactusfestival zorgt elk jaar voor een van de hoogtepunten van het jaar in Brugge en omstreken. De mooie omgeving en gezellige festivalomgeving…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Warhaus, De Jeugd van Tegenwoordig en Anna Calvi naar Cactusfestival 2024!

Cactusfestival 2024 is bijna zo goed als uitverkocht. Om die laatste tickets ook over de toonbank te laten gaan, vuurt de organisatie…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.