LiveRecensies

Dour Festival 2018: Festivaldag 3

LiveRecensies

Dour Festival 2018: Festivaldag 3

© Kamilia Sain

Dag drie van Dour en de vermoeidheid bij het publiek is al aanwezig. Het duurde even tot het festivalvolk zijn weg vond naar het terrein en ‘s avonds werd het al wat drukker. Gisteren konden we in ieder geval genieten van heel wat hoogtepunten die we vooral in La Petite Maison zich afspeelden. Hier alvast een uitgebreid verslag van hoe wij de derde dag op Dour beleefden:

Meest luide opstamuziek

Openen voor een haast lege tent is nooit een dankbare opgave, maar de Brusselaren van electric)noise(machine lieten het niet tot aan hun hart komen. Een drumstel, een basgitaar, een ruw stemgeluid en hier en daar wat donkere electronica waren voldoende om La Caverne op een bijna degelijke manier te openen. Maar na een tijdje sloeg dan toch wat de verveling toe en konden we niet echt een groei in de set opmerken gezien de nummers niet echt divers klinken. De aanwezigen in de tent van de harde gitaren stonden er wat statisch bij en waren moeilijk in beweging in krijgen. Het optreden zal in ieder geval zeker voor de band een onvergetelijke belevenis zijn geweest, voor het publiek eerder niet.

Het beste teamwork

Brns (brains) was een goed begin om de vrijdagnamiddag van het festival rustig in te zetten.
De Brusselse band bestaat uit verschillende multigetalenteerde muzikanten die zowel hun instrument als stem goed beheersen  (twee gitaristen, iemand op de drums, iemand voor de micro en iemand achter het keyboard). Ze zongen afwisselend verschillende nummers en je kan zien hoe goed de groep op elkaar is afgestemd. Het was zeker een succes bij het publiek dat langzaamaan ontwaakte op de weide. De bandleden zijn heel alledaags gekleed en doen zich niet anders voor dan ze zijn. Ze slaagden erin zowel power als rust te brengen in hun nummers. Of je er nu op wilde dansen of wilde genieten in het gras, het kon allebei!

Mislukte fase

https://www.instagram.com/p/BlLaxSODEdL/?tagged=krisy

Krisy begon zijn set met wat oudere nummers, maar schakelde al snel over tot zijn nieuwe werk. Met enkele leuke nieuwe nummers zoals “ils pensent” en “Érotiquement votre” komt hij uit zijn comfortzone en verandert hij in een echte R&B artiest. Zijn trap-gehalte daalt, maar hij kan er nog steeds geen afstand van nemen. Voor de rest bleek het een vrij eentonige set, grotendeels door het gebrek aan diversiteit in nummers. Dat is wat Krisy kenmerkt, een tekort aan verscheidenheid en misschien wel een klein tekort aan talent.

De grootste vangst

Lang werd Blu Samu bestempeld als kanshebber voor de titel van urban revelaties van het jaar, maar na haar zegetocht op Dour kunnen we alleen maar zeggen dat ze dé urban revelatie van het jaar is. Voor een aardig gevulde Labo stelde ze haar sublieme debuut-ep Mokka voor, maar ook onuitgebracht materiaal vond zijn weg naar de setlist. Gehuld in een groen visnetje (waaronder ze een zwart-groen gestreepte bikini droeg) wervelde ze over het podium en speelde ze de show van haar leven. Het plezier, enthousiasme en de dankbaarheid spatte er vanaf. Haar vrienden van Le 77 steunden Samu op het einde van haar set en braken samen met la grande dame het kot af. Blu Samu deed het weer ontzettend goe!

Hiphop op zijn best

Glints, de Belgische hiphopband van Jan Maarschalk Lemmens, een Antwerpse rapper, mixt hiphop met pop en een klein beetje r&b invloeden. De rapper gaf zich volledig in dit intieme optreden tijdens een Fiftyfifty session(max. 150 man toegelaten) en creëerde een underground hiphop sfeer in Dour. Vooral tijdens zijn grootste hit “Bugatti” werd de massa helemaal wild. Hij trad gisteren op in de Rockamadour, een zwart containercomplex met binnenin een gezellige bar, graszones en mooie houten afwerking. In deze ‘zaal’ vinden van 15u tot 17u de fifty fifty sessies plaats waar Belgisch en buitenlands talent wordt afgewisseld. Op zoek naar nieuw talent of een gezellig feestje? Zeker eens een kijkje gaan nemen!

De energetische jetlaggers

Dat de Britse heren van Shame over een uitstekende livereputatie beschikken, hebben we nu al een aantal keren ondervonden en dat was gisteren in een goed gevulde La Petite Maison niet anders. Het vijftal is nog maar net terug van een Noord-Amerikaanse minitour, maar dat was amper te merken in de weeral intense show die ze gisteren wisten te brengen. “Dust on Trail” was een furieuze opener die meteen de toon voor de rest van het concert zette. Frontman Charlie Steen nam ook regelmatig een duikje in de menigte en hitste het publiek ook vanop het podium stevig op. Ook “The Lick” en “Friction” werden furieus gebracht en veroorzaakten een gigantische moshpit. “Gold Hole” besloot de set op een stevige wijze en kon ook weer op een maximale inzet van het publiek rekenen. Voor chaos en een eerste hoogtepunt van de dag moest je gisteren dus bij Shame zijn!

Leukste Franse psychedelica

Aangename verrassingen, ook daarvoor kom je naar Dour. Forever Pavot is er zo eentje. De groep uit Frankrijk draait rond Émile Sornin en zijn psychedelische input. Het gevolg is een dansbaar allegaartje dat al vroeg La Caverne lichtjes wakker schudde. Het dynamisch geheel is heel kleurrijk en zorgt er dan ook voor dat de meeste mensen niet stil kunnen blijven staan. Funky gitaren, zweverige synths en een hypnotiserende sound maken van dit optreden een zonnig geheel. Dat het allemaal in het Frans werd gezongen, namen we er voor één keer met plezier bij.

De slechtste MC

Het is een trend in hiphopland die we niet helemaal weten te smaken. Rappers brengen naast hun DJ’s ook MC’s mee, maar als die van hetzelfde niveau zijn als die van AJ Tracey, kunnen ze die wat ons betreft thuis laten. Een kwartier lang werden we door een ongemotiveerde MC ‘warm gemaakt’ voor één van de grime sterren van het moment. Dat de goesting in AJ al bijna vervlogen was door het nutteloze kwartier waarin bekende hiphopnummers gedraaid werden, was een spijtig gevolg. AJ Tracey wist zelf ook weinig te bekoren en bracht een zeer geroutineerde set zonder hoogtepunten.

Déjà vu uit Brussel

L’or du Commun konden we dit jaar weer een aantal keren aan het werk zien op één van de festivals waar ze deze zomer speelden en dus konden we ook hun optreden op The Last Arena niet aan ons laten ontgaan. Vorig jaar speelden ze ook al op Dour, maar wel in Le Labo en toen oogde alles iets meer energetisch. Gisteren kregen vooral een klein déjà vu gevoel, omdat de set amper verschilde met die van Couleur Café en we daardoor hun trucjes en kneepjes al kennen. Deze keer pakte het wel iets minder afgezien van de pogo tijdens het nummer “Pogo” en hadden we het gevoel dat de main stage voor L’or du Commun nog iets te groot is. Ze brengen hun nummers zoals het kakelnieuwe “Prison Vide” en hun grootste hit “Apollo” wel op een overtuigende manier, maar dat was niet genoeg om het publiek mee te krijgen. Een gemiste kans volgens ons!

Female empowerment

Vrouwelijke DJ’s stonden afgelopen vrijdag centraal in de Red Bull Elektropedia Balzaal. De Brabantse DJ en producer Steffi maakt heel simplistische elektronische muziek met invloeden van house en techno. Haar beats zijn heel repititief en blijven erg basic. Ook de visuals bleven heel simpel en eenvoudig. Veel contact tussen Steffi en de festivalgangers was er jammergenoeg niet. De DJ werd niet aangekondigd en sprak het publiek ook niet toe. Niet dat dit een afbreuk doet aan haar muziek die zeker wel goed in elkaar zit. Later wist Steffi af en toe wat meer melodieën in de mix te gooien maar voor het merendeel van de tijd bleef het bij simpele beats. Ze slaagde er in toch een behoorlijk publiek naar haar optreden te lokken die zich lieten meevoeren met de muziek.

De professional die een beginner lijkt

https://www.instagram.com/p/BlLhR5igpn4/?tagged=veencehanao

Geconcentreerd en met een bang hartje begon Veence Hanao aan zijn comeback in de muziekwereld. Le Labo was goed gevuld voor het duo, maar buiten enkele grote fans op de eerste rij, bleef het bij een enorm ingetogen optreden. Veence blonk uit in koelbloedigheid en focus, maar kon daarnaast het publiek niet imponeren. “La jungle” en “Asphalte” brachten nog een kleine opflikkering in het enthousiasme, maar alles samen was het een licht teleurstellend optreden. Spijtig, want onze verwachtingen voor dit duo waren wel zeer hoog gespannen.

Leukste flashback

Het nieuwste hipster snoepje komt uit Australië en luisterd naar de naam Parcels. Voor hun muzikale doorbraak, verhuisde het vijftal uit Down Under naar Berlijn en sindsdien zorgt de band voor heel wat funky indiefeestjes. Hun liedjes klinken als een mix van Jungle en Daft Punk, zeker die laatste is geen toeval gezien Daft Punk een aantal nummers van Parcels hebben geproducet. Niet alleen de looks, maar ook de sound klinkt van een andere tijd en toch weten ze het publiek met gemak mee te krijgen. De nummers zoals “Hideout” en “Comedown” werden zelfs lekker uitgerokken en dat zorgde voor een nog leuker feestje. Ook nieuwe nummers vonden hun weg in de set en zo kregen we het catchy en groovy gebrachte “Tieduprightnow”, maar ook het gisteren gereleaste “Bemyself” dat niet echt werkte bij het publiek en ook ons een wat dubbel gevoel gaf. Behalve die ene uitschuiver vinden we enkel maar positieve woorden voor de Australische band die trouwens dit najaar hun debuutplaat zullen uitbrengen.

De meest grijze zone

Preoccupations had het lastig. Ze stonden pal in de namiddag geprogrammeerd en recht tegenover het razend populaire Parcels. Het gevolg was dan ook dat de tent nagenoeg leeg was en bleef. Meer nog, ze eindigden met minder volk dan ze begonnen. Hoe dat kwam? De band brengt een donker allegaartje post punk dat de uithoeken van de diepste kelders in deze wereld verkent. De zang is furieus, de synths frequent aanwezig, maar als je verder kijkt dan de donkere sound, krijg je eigenlijk een heel dansbaar geheel. De nummers bouwen op naar een climax en dat zet het beperkte publiek wel aan het bewegen. Leuk dus, al mocht het allemaal iets vredevoller in onze ogen.

De populairste Indonesiër

© Kamilia Sain

Het was redelijk druk in de Boombox toen DJ Don Krez zijn eerste platen draaide. Net zoals bij AJ Tracey moesten we eerst een kwartier lang naar slecht gemixte nummers van andere hiphoppers luisteren vooraleer the man himself het podium op kroop. De Indondesiër Rich Brian is razend populair en heeft al tamelijk wat successen gehad, maar tijdens zijn show kregen we maar weinig van zijn potentieel te zien. Ongeïnspireerd en enorm droog stond Brian een halfuur lang het ‘beste van zichzelf’ te geven, maar als dit zijn ‘beste’ is, vrezen we voor zijn toekomst. De energie en plezier uit de studioversies kwamen in zijn set niet naar voren en zo werd ook dit optreden een gemiste kans.

Hittegolf van 45 minuten

https://www.instagram.com/p/BlMby1oAvdI/?tagged=scarlxrd

Scarlxrd mocht Le Labo in brand zetten vrijdag met hiphop van de hevigste soort. De Amerikaan brengt een mix van hiophop en metal, en bewijst dat dit een opkomend genre is. De tent staat bomvol, en hij brengt er vanaf de eerste seconden de sfeer in samen met zijn kortgeschoren sidekick. Dankzij de moordende warmte in combinatie met een volledig op hol geslagen crowd, was het aan hem om te ontploffen. En of hij dat deed, op het einde liepen mensen naar buiten waarvan je zou denken dat ze uit een tsunami ontsnapt waren, in plek van uit Le Labo te strompelen. Good job man.

De Brusselse sterren

© Kamilia Sain

Het was één van de eerste keren deze editie dat het op The Last Arena op een ‘vroeg’ uur druk was. De Brusselse rappers Caballero & Jeanjass kregen in vergelijking met vorig jaar een serieuze upgrade (van Boombox naar hoofdpodium) en die kans lieten ze niet liggen. Een uur lang brachten de twee hun Franse rap en kregen ze een goed gevulde weide mee. Hits zoals “Tosma” werkten aanstekelijk, maar met hun grote hit “Bruxelles Arrive” lieten ze letterlijk iedereen bewegen. Het was de derde keer op rij dat het duo op Dour stond en het was misschien zelfs hun beste keer.

Beste herdenkingsoptreden

© Kamilia Sain

Na een zeer lang intermezzo van Ski Mask The Slump Gods DJ opende de nieuwe ster met “Baby Wipe” een van zijn vele hits. Een laaiend enthousiast publiek zorgt ook meteen voor sfeer ondanks de overdreven lange dj-intro. “Where’s the Blow” en “Life’s Short” zorgen voor een groot feest, maar enkele XXXtentacion nummers overschaduwen het volledige optreden. “I’m sure our friend is watching from above right now”, schreeuwt Ski Mask. Het was dan wel het zoveelste XXXtentacion-tribute, maar het was absoluut het meest oprechte. Afgezien daarvan viel Ski Mask op met de ongewone a cappela intro’s, die we niet verwachtten van een artiest als hij.

Lees het vervolg van ons verslag op de volgende pagina.

3662 posts

About author
Ook bekend als "Den Beir", oprichter van de site, leidt alles in goeie banen en schrijft ook wel eens iets.
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Newmoon - Temporary Light (★★★★): Staren naar de wolken

De shoegazers van Newmoon zetten hun eerste stappen in 2014 met de erg sterke ep Invitation To Hold. Sindsdien werkten de Antwerpenaren…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

25 nieuwe namen voor Rock Herk met o.a. The Afghan Whigs, Therapy? en shame

Rock Herk viert dit jaar zijn veertigste verjaardag en dat zal het niet zomaar laten aan zich voorbij gaan. Nadat we in…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Jade Bird - "You've Fallen In Love Again"

Haar debuut-ep Something American zorgde er in 2017 voor dat er plots heel wat ogen op Jade Bird gericht waren. De vrolijke…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.