© CPU – Joost Van Hoey
Dagelijks rond de 88.000 bezoekers ontvangen, het is niet gemakkelijk. Toch slaagt Rock Werchter er keer op keer in om dit allemaal in goeie banen te leiden. Ook wij waren vier dagen te vinden op het grootste festival van België en kwamen terug met wat bedenkingen, positieve punten en een overload aan muziek. In 2019 vindt Rock Werchter trouwens plaats op 27, 28, 29 en 30 juni, een weekje vroeger dan dit jaar dus. Onze verslagen van de eerste, tweede, derde en vierde dag kunnen je alvast nog tot die tijd zoet houden.
Deze editie van Rock Werchter werd vooraf veelvuldig geroemd om zijn indrukwekkende affiche en toegegeven als we het op papier bekeken, stond die inderdaad bomvol ronkende namen. Of dit dan echt ook de beste editie van Werchter ooit was, daar hebben wij onze twijfels bij. De grote uitschieters zijn op één hand te tellen (Nick Cave, David Byrne , Anderson. Paak, Gorillaz en Pearl Jam) en de verrassingen bleven grotendeels uit (tenzij je de overwinning van België tegen Brazilië meetelt natuurlijk). Eindbalans na vier dagen festival en een dagje bezinken is dat Rock Werchter 2018 een degelijk, maar geen uitzonderlijk festival was en daar mag het vooral de Rode Duivels voor bedanken.
Dat vele artiesten dan ook gretig gebruik maakten van een leuke toespeling op de prestaties van onze duivels of zelfs paradeerde met een voetbalshirt of vlag, was niet alleen fijn, het zorgde ook voor enkele memorabele momenten. The Killers die hun opener “The Man” eindigden met een beeld van Kevin De Bruyne of Damon Albarn die Eden Hazard bezong in “Kids With Guns”, het zijn maar twee voorbeelden van hoe de artiesten een originele draai gaven aan de voetbalgekte. Niet enkel de Belgen lieten zich leiden door die gekte, ook de Britten lieten het befaamde “It’s Coming Home” dagelijks weerklinken. Werchter baadde vier dagen in zon, euforie en een heerlijke overwinningsroes. Dingen waar muziek eigenlijk helemaal niets mee te maken had.
We mogen dus eerder Romelu, Eden en Kevin danken voor een geslaagde Werchter, dan Brandon, Alex of Josh. Want ook al gaven headliners Gorillaz en Pearl Jam het beste van zichzelf, ze werden toch wat overschaduwd door de kitsch van The Killers en de arrogantie van Arctic Monkeys. Veel “grote” namen gaven deze editie niet thuis, of teerden te veel op hun bekendheid om een geslaagde set neer te zetten. Zo zagen we wisselend succes bij bands wier hoogdagen al een jaar of tien in het verleden liggen. The Kooks was fijn maar vluchtig, Air Traffic teerde nog steeds op dat elf jaar oude debuut, Franz Ferdinand zette de Klub C in lichterlaaie met “Take Me Out” en “This Fire” uit 2004 en zowel Pearl Jam als The Killers grabbelden gretig uit hun oude klassiekers met wisselend succes.
Nee voor verrassingen moest je dit jaar niet aan de Main Stage staan (maar dat is iets wat iedereen al jaren weet). De vernieuwde en vergrote Barn en het extra podium onder The Slope waren dan wel een schot in de roos. Met dezelfde capaciteit van het Sportpaleis (20.000 plaatsen) zat die gezellige en intieme schuur vaak bomvol voor onder andere subheadliners als Anderson. Paak, Nine Inch Nails en verrassend ook David Byrne en MGMT. Wel sneu voor festivalgangers die graag over en weer van The Barn en Klub C hoppen, door de poortjes aan de ingang moest je echt wel op tijd binnen raken, want vaak kon je aan het begin van de set al niet meer binnen. Crowd control en veiligheid heet dat dan (al was er vooraan toch nog altijd voldoende plaats, zelfs met gesloten deuren).
© Ben Houdijk
Het kleine podium aan The Slope werd dan wel onder de voet gelopen tijdens Brazilië – België, ook tijdens andere concerten stond er aangenaam veel volk. Word of mouth en goeie reviews brachten behoorlijk wat volk op de been voor beenharde sets van Wolf Alice en IDLES, maar ook de zeemzoete Jade Bird en onze Belgische Faces On TV kregen het publiek zover om de uithoek van het terrein te verkennen. Wij waren bijvoorbeeld erg verbaasd door de show die Durand Jones er gaf (de nieuwe Charles Bradley!!) en ook Sam Fender overtuigde helemaal.
Een mastodont als Werchter heeft natuurlijk een puike organisatie en dat was dit jaar niet anders. Met gratis waterkraantjes en zonnecrèmeteams werden de festivalgangers behoed voor oververhitting, al was een plekje in de schaduw zoeken vaak een onbegonnen opdracht. De grote bomen achteraan de weide zijn uit veiligheidsoverwegingen gekapt, gelukkig staan er een tiental nieuwe, kleine boompjes in hun plaats die hopelijk de komende edities een fijn toevluchtsoord kunnen worden om aan de zon te ontsnappen. Nu kreeg je wel een waterverstuiver cadeau en daar was het dagelijks drummen om een plaatsje te krijgen voor wat afkoeling.
© CPU – Joost Van Hoey
Bakken en braden was het ook op de camping The Hive, die net als vorig jaar uitblonk in chirofuiven met steeds dezelfde muziek, gebrek aan schaduw en lange wachtrijen aan douches, de keukenstand waar je eten kon opwarmen en zelfs op woensdagavond om gewoon een plekje te vinden op de camping. Waarom dan een heel stuk weide vier dagen ongebruikt werd, blijft ons nog steeds een raadsel. De sfeer op de camping zit wel iedere dag goed. Denk maar aan een ‘Neymar look-a-like wedstrijd, waarbij je zijn befaamde rol zo goed mogelijk moet nadoen’ en vooral veel gezangen. Het is een feit dat mensen op een festival altijd gelukkiger zijn, en dankzij de voetbalsuccessen van de Rode Duivels straalde dat ook af op de festivalgangers.
Uiteindelijk blijft Rock Werchter een festival waar iedereen aan zijn trekken komt. Tot vorig jaar kon je er als muziekliefhebber misschien niet helemaal aan je trekken komen (zie enkel commerciële bands die een groot publiek moeten aanspreken), maar met de komst van The Slope is ook dat probleem verholpen. Het mooie buitenpodium lijkt wat ons betreft een nieuwe sterkhouder te worden in wat Werchter in de toekomst kan worden. Een festival voor iedereen, de muziekliefhebber, de hitjeszoeker en de sfeerzoeker. Nu vinden we nog net iets te veel die laatste twee terug, en dat resulteert soms in weinig interactie bij sterke optredens waarbij een artiest al eens meer durft experimenteren (Jack White, Nick Cave en MGMT). Gelukkig waren er ook hoopvolle momenten op de weide en ernaast. Zo zagen we verrassend veel volk bij gitaarbands, werd de keuze op The Hive tussen The Black Keys en Dimitri Vegas & Like Mike overduidelijk gewonnen door de eerste en zien we ook dat een publiek echt kritisch kan zijn.
© CPU – Bert Savels
Rock Werchter 2018 gaat dus de geschiedenisboeken in als een editie waarin we veel goeie shows zagen, enkele matige, maar ook slechts enkele fantastische. Nu, op een festival kan niet alles perfect zijn natuurlijk en meningen zijn er altijd verdeeld, maar we hoorden dit toch door meerdere mensen op de weide terugkomen. Een soort van leeg gevoel op het eind van het festival bleef bij de meeste dan ook over. Het gevoel dat er niet echt iets uitsprong en de middelmatigheid zegevierde. Het gevoel dat de zon iedereen voor vier dagen wat verlamde, het gevoel dat België misschien nooit meer van Brazilië zal winnen en verlangend naar volgend jaar en een editie waarin we meer verrast kunnen worden. De headliners waren te voorspelbaar, maar dat werd allemaal ruimschoots goedgemaakt door verrassende artiesten op de kleinere podia.
Hieronder nog eens onze verslagen
Deze artikels werden geschreven door Jasper Verfaillie, Niels Bruwier, Bauke De Langhe, Emma Vierbergen, Martijn Minne, Katrijn Vermoesen, Quinten De Seranno en Simon Meyer-Horn.
